จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3019

ตอนที่ 3019 ถึงสนามรบ!

“ฮ่าๆๆ เฟิงเสี่ยวเถียน เราก็สู้กันมาเป็นพันปีแล้ว! วันนี้มันจะได้เป็นวันตายของเจ้าเสียที! คิดแล้วมันก็น่าใจหายเหมือนกันนะ!” บนท้องฟ้าสูงขึ้นไปนั้นเฉียนั้วกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงหัวเราะลั่น

ไม่นานหลังจากเฟิงเสี่ยวเถียนบรรลุเจ้าโลกขึ้นมาเฉียนั้วเองก็บรรลุเจ้าโลกขึ้นเช่นกัน

พูดไปแล้วสองคนนี้ก็เหมือนเป็นศัตรูร้ายที่มีชะตาผูกกัน

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นหัวเราะตอบกลับไป “ต่อให้ข้าจะตายข้าก็จะลากเจ้าลงนรกไปด้วย!”

เฉียนั้วหัวเราะขึ้นมาเมื่อได้ยิน “แค่เจ้าคนเดียวน่ะหรือจะมาลากข้าลงนรกไป? หลงตัวเองเกินไปแล้ว!”

เฟิงเสี่ยวเถียนนั้นต่อสู้อย่างหนักหน่วงต่อเนื่องบาดแผลบนร่างของเขาตอนนี้มันหนักหนาจนเกินคำว่าสาหัส

ในตอนนี้เมื่อต้องเผชิญการรุมโจมตีจากสามเจ้าโลก เขาที่บาดเจ็บหนักนี้ย่อมจะเริ่มเสียท่าและใกล้พ่ายแพ้ลงเต็มที

ตูม!

เฉียนั้วนั้นใช้จังหวะที่เฟิงเสี่ยวเถียนกำลังรับมือสองเจ้าโลกที่เหลือลอบซัดฝ่ามือเข้ากลางอกของเฟิงเสี่ยวเถียน

ทำให้หน้าอกของเฟิงเสี่ยวเถียนกลายเป็นรูใหญ่พร้อมเลือดที่ไหลหลั่งออกมาไม่ขาดสาย!

เฟิงเสี่ยวเถียนหรี่ตาลงอย่างยอมรับชะตา

“อ่อก!”

ต้าหวงนั้นถูกมหาจักรพรรดิเมฆาสวรรค์คนหนึ่งแทงร่างจนทะลุเพราะเขานั้นพุ่งตัวเข้ามาป้องกันจิงเฟยไว้

ตัวเขาในตอนนี้แข็งแกร่งเป็นอย่างมากแต่ศึกหนักต่อเนื่องนี้มันทำให้เขาแทบไม่เหลือแรงต่อสู้แล้ว

ตอนนี้ศัตรูมีจำนวนมากกว่าพวกเขาไปหลายเท่า แน่นอนว่าพวกเขาย่อมจะต่อสู้แลกชีวิตและไม่ได้หวังว่าจะเอาชัยชนะใดๆ มาได้

แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นมันก็ไม่มีใครถอย

เพราะมันไม่มีที่ให้ถอยอีกต่อไปแล้ว

ตูม!

ในสนามรบอันวุ่นวายนั้นมันมีเสียงระเบิดดังขึ้นมา

แขนขวางของหยางชิงที่ถือหอกยาวไว้นั้นระเบิดออก

แต่หยางชิงนั้นกลับกัดฟันแน่นยิงปราณเทวะออกไปดึงหอกยาวกลับมาถือไว้ด้วยมือซ้ายและยังคงสู้ต่อไป

มันเป็นการรบที่ไม่อาจจะเหลือทางพลิกกลับได้

“ฉินชาน เจ้าจะตายแล้วทำไมยังไม่ตายไปเสียที? ไอ้แมลงสาบอย่างเจ้ามันจะยังอยู่ไปอีกกี่พันปีกัน? เก่งเสียจริงๆ!” หยางชิงร้องขึ้นมาด้วยความโศกเศร้า

ตอนนี้ฉินชานเองก็ใกล้ตายเต็มทนแล้วเช่นกัน

แต่หลังจากได้ยินคำเย้ยว่าของหยางชิงนั้นเขาก็กลับมาฮึดอีกครั้ง

“ไอ้…เจ้าสิแมลงสาบ! เจ้ามันเป็นไอ้แมลงสาบ! ทั้งตระกูลเจ้ามันก็มีแต่แมลงสาบ! แต่ครั้งนี้ข้าอยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะยังรอดกลับไปได้อย่างไร!” ฉินชานร้องลั่นขึ้นมาอย่างคับแค้นใจ

“สบายใจได้ ต่อให้ข้าจะตายข้าก็จะตายหลังเจ้าแน่นอน เจ้าไม่ทันได้เห็นหรอก! ฮ่าๆๆ แต่ข้าว่าเจ้ายังมีโอกาสรอดนะ เจ้าภาวนาให้เย่หยวนมันกลับมาเร็วๆ สิ! ไอ้เวรนี่มันชอบสร้างปาฏิหาริย์ บางทีมันอาจจะกลับมาพลิกสถานการณ์ให้ก็ได้” หยางชิงหัวเราะลั่นขึ้นมา

“ไม่มีเย่หยวนนี่คือเจ้าอยู่ไม่ได้เลยใช่หรือไม่? นี่ก็ผ่านมาเป็นร้อยปีแล้วเจ้าไม่พูดถึงมันเจ้าจะตายหรือ?”

“คนอย่างเจ้ามันไม่มีทางเข้าใจหรอก! หากชีวิตไม่มีเป้าหมายนั้นมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากการไม่มีชีวิต!

ข้า มหาจักรพรรดิหยางชิงคนนี้เก่งกาจเหนือสวรรค์ เป็นยอดฝีมือที่อยู่บนจุดสูงสุดของโลก! เจ้าบ้านั่นมันคือคู่ปรับตลอดกาลของข้า มันไม่ตายง่ายๆ หรอก!”

“คนทรยศก็คือคนทรยศ! หากมันกลับมาข้านี่แหละจะสังหารมันให้เอง!”

“อ่า เจ้าตายแล้ว!”

ระหว่างที่คนทั้งสองกำลังเถียงกันไปมานั้นสภาพการรบมันก็มาถึงจุดอันตรายยิ่ง

เพราะระหว่างที่คุยกันนั้นมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์เผ่าเลือดห้าคนได้ล้อมเข้ามารอบตัวฉินชานอย่างไม่ทันรู้ตัว

เมื่อตอนนี้คนทั้งห้าโจมตีออกมาพร้อมกัน พลังรุนแรงล้ำเกินปัดป้องก็กระแทกใส่ตัวฉินชานทันที!

ฉินชานนั้นใกล้ตายเต็มทนมีหรือที่จะยังรับการโจมตีนี้ไปแล้วรอดชีวิตได้?

หยางชิงนั้นกล่าวด่าว่าต่อปากต่อคำกับฉินชานมาตลอดแต่เวลานี้ในดวงตาของเขาก็ส่อแววความเศร้าออกมา

เพราะหลายปีที่ผ่านมานี้ฉินชานและเขาได้ร่วมศึกต่อสู้กันมานับครั้งไม่ถ้วน

แม้ว่าฉินชานนั้นจะเป็นคนน่าชังแต่เขานั้นก็ต่อสู้สุดตัวไม่เคยทำตัวขี้ขลาดกลัวหัวหดเมื่อลงสนามรบ

เขานั้นคือลูกผู้ชาย

เพียงแค่ว่าก่อนหน้านี้พวกเขามีเรื่องไม่ลงรอยกันมาก่อนเท่านั้น

ตูม!

จุดที่ฉินชานยืนอยู่นั้นมันระเบิดออกด้วยแสงสว่างจ้าจนทำให้คนทั้งหลายต้องหันหน้าหลบแสงไป

“ฮ่าๆ ไอ้มนุษย์หน้าโง่!”

“ฉินชานมันไร้ประโยชน์จริงๆ อ่อนแอจนไม่อาจจะต่อสู้ใดๆ ได้เลย!”

“ใช่แล้ว ในหมู่มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ชาวมนุษย์ทั้งหมดนั้นมันคงอ่อนแอที่สุดแล้ว! ขยะเช่นนี้มันควรจะตายไปทั้งนานแล้ว!”

…

มหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์เผ่าเลือดทั้งหลายนั้นต่างยิ้มกว้างออกมาเมื่อสังหารฉินชานลงได้

พวกเขานั้นรู้สึกจริงๆ ว่าฉินชานนั้นอ่อนแอมาก

ในมหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์ชาวมนุษย์ทั้งหมด มันเป็นหยางชิงที่จัดการได้ยากที่สุด