จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3020

ตอนที่ 3020 สวรรค์อย่าได้เล่นตลกกับข้าเช่นนี้!

“นี่มัน…สัตว์ประหลาดอะไรกัน?”

“สัตว์ประหลาดพวกนี้มันโหดร้ายป่าเถื่อนนัก! ร…รีบหนีเร็ว!”

“แข็งแกร่งเกินไป! อ้าก ช่วยข้าด้วย!”

…

ไม่ต้องมีกระบวนท่ารุนแรงถล่มสวรรค์ ไม่ต้องมีวรยุทธเหนือล้ำฟ้าดินใดๆ นักยุทธสายเลือดทั้งหลายนั้นใช้เพียงแค่สัญชาตญาณในการต่อสู้

แต่ยิ่งเป็นเช่นนี้มันก็ยิ่งดูดุร้ายน่ากลัว

เผ่าเลือดนั้นไม่กลัวตายแต่ตอนนี้พวกเขากลัวภาพตรงหน้าอย่างมาก!

นักยุทธสายเลือดที่เย่หยวนพามาด้วยนั้นมีราวแปดร้อยคนและกว่าห้าร้อยคนเป็นถึงยอดฝีมือคลื่นกำเนิด

กองทัพระดับนี้มันย่อมมากพอจะเอาชนะทุกอย่างใต้อาณาจักรเจ้าโลกลงมา

เพราะฉะนั้นหลังจากพวกเขามาถึงสนามรบคนสวรรค์แรกก็ไม่ต้องต่อสู้ใดๆ อีกต่อไป

ต่อให้จะเป็นยอดฝีมือคลื่นกำเนิดเผ่าเลือดนั้นเองเมื่ออยู่ต่อหน้านักยุทธสายเลือดทั้งหลายนี้พวกเขาเองก็ต้านทานได้ไม่กี่กระบวนท่าก่อนสิ้นใจลง

ตอนนี้กองทัพสวรรค์แรกนั้นได้แต่ยืนอ้าปากค้างกันไปทั้งแถบ

“ข…แข็งแกร่ง! ที่แท้มันยังต่อสู้เช่นนี้ได้ด้วย!”

“หลายปีมานี้เราต่อสู้กับเผ่าเลือดกันอย่างยากลำบาก! แต่เป็นวันนี้เองที่เราได้รู้ว่าสงครามมันยังสู้เช่นนี้ได้ด้วย!”

“สัตว์ประหลาดทั้งหลายนี้ทำตามคำสั่งของเย่หยวนหรือ? เจ้าบ้านี่มันสร้างปาฏิหาริย์ขึ้นมาอีกครั้งแล้ว!”

ฟุบ!

วินาทีที่พูดจบนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาของนักยุทธสายเลือดที่หันต้องกลับมาทางเขาด้วยความดุร้าย

นักยุทธสวรรค์แรกคนนั้นแทบฉี่ราดกางเกงไม่รู้ว่าอีกฝ่ายนั้นคิดอะไรอยู่ในหัว

เมื่อถูกอีกฝ่ายจ้องมองเช่นนี้เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตายลง

เขานั้นไม่ได้รู้เลยว่า ‘สัตว์ประหลาด’ นั้นมันเป็นคำต้องห้าม

“โฮก!”

เจียงเจิ้นหนานคำรามลั่นขึ้นมาทำให้นักยุทธสายเลือดผู้นั้นหันหลังกลับไล่ล่าเผ่าเลือดต่อ

แท้จริงแล้วมันไม่ต้องให้ใครมาสั่งการใดๆ

เพราะนักยุทธสายเลือดทั้งหลายนั้นเกลียดชังเผ่าเลือดอยู่ในสัญชาตญาณ

นอกจากนั้นแล้วพวกเขายังเป็นทหารที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

คิดอยากจะพูดเรื่องพลังฝีมือจริงๆ แล้วพวกเขาคงเหนือล้ำกว่าคนระดับเดียวกันไปเป็นสิบเท่าตัว!

ฟุบ! ฟุบ! ฟุบ!

เย่หยวนโยนโอสถสวรรค์ออกมาให้คนรอบๆ “รีบๆ กินแล้วฟื้นตัวเสีย!”

หยางชิงและพวกนั้นไม่คิดสงสัยอะไรและกลืนโอสถสวรรค์ลงคอไปทันที

“หึ เจ้าคนทรยศ เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าแค่มาช่วยข้านี้แล้วจะพิสูจน์ตัวเองได้?”

ฉินชานนั้นบีบโอสถสวรรค์ของเย่หยวนลงทิ้ง

เย่หยวนยิ้มกล่าวขึ้น “เช่นนั้นข้าจะพิสูจน์ตัวเองได้อย่างไรเล่า?”

ฉินชานหัวเราะตอบกลับไป “เจ้าต้องขับไล่เผ่าเลือดมันไปเสีย ไม่เช่นนั้นเราก็จะไม่มีทางเชื่อเจ้าได้แน่นอน!”

เย่หยวนพยักหน้ารับทันที “ได้สิ!”

ฉินชานที่ได้ยินนั้นต้องผงะไปทันทีไม่นึกว่าเย่หยวนจะยอมรับง่ายดายปานนั้น

“ฮ่าๆ เจ้าคิดว่าแค่พาสัตว์ประหลาดพวกนี้กลับมาแล้วเจ้าจะขับไล่เผ่าเลือดไปได้จริงๆ หรือ?” ฉินชานยิ้มเย้ยขึ้น

“โฮ่ก!”

แต่ก่อนที่เสียงของเขาจะทันจางหายมันก็มีเสียงคำรามร้องดังขึ้นมาจากขอบฟ้า

ฉินชานนั้นต้องเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงกับภาพตรงหน้า

เพราะว่าวินาทีนี้มันมีสัตว์ประหลาดพุ่งตัวเข้าไปฉีกร่างเจ้าโลกเผ่าเลือดลง!

“จ…เจ้าสัตว์ประหลาดนี้แข็งแกร่งปานนี้ได้อย่างไรกัน?” ฉินชานนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยใบหน้าซีดขาวที่ไม่รู้ว่ามันซีดเพราะอาการบาดเจ็บหรือว่าซีดเพราะความหวาดกลัวกันแน่

แต่ว่าภาพการฉีกร่างเจ้าโลกลงด้วยมือเปล่านี้มันก็เหนือล้ำจินตนาการจริงๆ

การต่อสู้ของเจ้าโลกนั้นเป็นอะไรที่ยืดเยื้อ

ต่อให้จะเก่งกาจกว่าอีกฝ่ายไปมากแต่คิดจะสังหารกันลงนั้นมันก็มิใช่เรื่องง่ายดาย

แต่ว่าภาพตรงหน้านี้มันกลับทำลายสามัญสำนึกของเขาลงสิ้น!

เมื่อเฟิงเสี่ยวเถียนได้เห็นภาพนี้เขาก็ต้องอ้าปากค้างขึ้นมาเช่นกัน

เพราะก่อนหน้านี้เขากำลังเตรียมตัวจะแลกชีวิตศัตรูแต่ใครจะไปคิดว่าเรื่องราวมันจะพลิกผันได้ขนาดนี้?

สัตว์ประหลาดนี้สังหารพวกเฉียนั้วทั้งสามจนไม่อาจจะต่อต้านตอบโต้ใดๆ ได้ภายในการปะทะแค่ไม่กี่กระบวนท่า

แต่ว่าเผ่าเลือดก็ยังเป็นเผ่าเลือด พวกเขาฟื้นกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

เพียงแค่ว่าจ้าวเยว่นั้นก็ไม่คิดจะปล่อยพวกเขาไว้เช่นกัน