จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3057

ตอนที่ 3057 มั่นใจ!

ไม่ไกลออกไปนั้นเงาร่างของเย่หยวนก็ปรากฏออกมาอีกครั้ง

คนทั้งหลายต่างต้องอ้าปากค้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตา

หรือว่าคำพูดของเย่หยวนนั้นมันจะเป็นจริงแล้ว?

พวกเขานั้นกลับติดเข้ามาในค่ายกลสวรรค์อย่างที่ไม่มีใครทันรู้ตัว?

“จะสังหารหรือไม่นั้นมันขึ้นอยู่กับข้า หากข้าคิดอยากสังหารพวกเจ้าลงนั้นพวกเจ้าย่อมจะตายไปสิ้น ที่ข้านั้นยังไม่ลงมือมันก็เพราะว่าข้านั้นยังต้องการแรงของพวกเจ้าเท่านั้น” เย่หยวนหันไปมองหน้าจางเหอชิน

ตอนนี้ตัวจางเหอชินนั้นอ้าปากค้างขึ้นมา

พวกเขาทั้งหกคนนั้นต่างหันไปมองหน้าหยุนเซียงเป็นตาเดียว

“หยุนเซียง นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

“เรื่องนี้…ข้าว่ามันอาจจะเป็นค่ายกลสวรรค์แล้วจริงๆ!” ในหมู่คนทั้งเจ็ดนั้นคนที่ตกตะลึงที่สุดมันย่อมจะเป็นตัวหยุนเซียงเอง

จางเหอชินกัดฟันแน่นร้องลั่นขึ้น “อาจจะ? หรือว่าเจ้า เจ้าโลกคนหนึ่งนี้กลับจะด้อยกว่ามหาจักรพรรดิไร้สุดสวรรค์มัน?”

หยุนเซียงที่ได้ยินก็ต้องทำหน้าตาดำมืดร้องกลับมาทันที “คำว่า ‘อาจจะ’ มันแสดงถึงความไม่มั่นใจ พ่อแม่เจ้า ไม่ได้สอนภาษาคนให้หรือ?”

จางเหอชินที่ถูกด่าสวนกลับมาเช่นนั้นเองก็ผงะไปเช่นกัน เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองนั้นหัวเสียจนเกินไป

เจ้าโลกคนใดบ้างเล่าที่ไม่รักชื่อเสียง? แต่คำพูดของเขานั้นมันเหมือนเป็นการกดหัวหยุนเซียงลงจมดิน

“แค่กๆ น้องหยุนเซียง อย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย พี่จางเองก็แค่พูดอะไรไม่ทันคิดเท่านั้น คำพูดของเขามันกล่าวออกมาด้วยความตกตะลึง อาจจะฟังไม่เข้าหูไปบ้างเท่านั้น” เวลานี้เองที่เจ้าโลกอีกคนได้ก้าวขึ้นมาไกล่เกลี่ยให้

หยุนเซียงนั้นกัดฟันแน่นไม่คิดมองหน้าจางเหอชินมันเป็นสภาพที่น่าอึดอัดอย่างมาก

“มหาค่ายกลที่แม้แต่ข้านั้นยังสัมผัสถึงไม่ได้ นอกจากค่ายกลสวรรค์นั้นแล้วข้าก็ไม่อาจจะคิดถึงค่ายกลอื่นใดได้อีก หรือว่าเจ้าจะเข้าใจถึงแก่นของค่ายกลสวรรค์ได้แล้ว?” หยุนเซียงนั้นหันไปมองและถามเย่หยวนด้วยสีหน้าไม่เป็นมิตร

แท้จริงแล้วตัวหยุนเซียงนั้นกำลังปั้นหน้าไม่พอใจเพื่อกลบความตกตะลึงในหัวใจอยู่

เพราะเย่หยวนนั้นนอกจากจะมองออกแล้วเขายังเข้าไปเอาสมบัติกลับมาได้

ส่วนตัวนางผู้เป็นถึงเจ้าโลกจอมเทพค่ายกลสวรรค์คนนี้กลับไม่อาจจะสัมผัสได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองติดอยู่ภายใน

มันช่างเสียหน้าจริงๆ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ค่ายกลสวรรค์นั้นมันลึกล้ำแค่ไหน? มีหรือที่ใครจะเข้าใจแก่นมันได้ง่ายๆ เช่นนั้น?

ข้าแค่เห็นพวกเจ้าทั้งหลายนั้นทดลองวิธีต่างๆ และพอจะสัมผัสได้ถึงกระแสของมันจึงพอเข้าออกมันได้เท่านั้น ตอนนี้ข้ามีสิทธิ์จะต่อรองกับพวกเจ้าหรือยังเล่า?”

เจ้าโลกทั้งเจ็ดนั้นกัดฟันแน่นด้วยหน้าดำมืดอย่างไม่มีใครตอบรับกลับไป

แต่เมื่อไม่มีใครปฏิเสธมันก็ถือว่าเป็นการยอมรับไปในตัวแล้ว

เพราะคำว่าได้นั้นมันหนักหนาน่าอายเกินกว่าที่คนทั้งเจ็ดนี้จะกล่าวออกมาจากปาก

เย่หยวนกล่าวขึ้น “ในหมู่สมบัติทั้งหลายนี้ข้าต้องการสามสิ่ง หอกหอนสวรรค์เปลวเพลิงชาด รากล้างมังกรและเขาแม่เหล็กอนันต์!”

รากล้างมังกรนั้นย่อมจะเป็นสมุนไพรสวรรค์โกลาหลแล้ว

เย่หยวนย่อมจะไม่อาจใช้มันเพื่อตัวเองได้ในตอนนี้

แต่สำหรับหยุนซานนั้นของสิ่งนี้มันล้ำค่ายิ่ง!

พลังชีวิตของเขานั้นมันค่อยๆ เลือนหายไปมีแต่สมุนไพรสวรรค์โกลาหลเท่านั้นที่จะฟื้นฟูมันได้

แต่สมุนไพรสวรรค์โกลาหลนั้นมันล้ำค่าอย่างมากบนสามสิบสามสวรรค์

เย่หยวนไม่คิดเช่นกันว่าจะได้มาเจอมันที่นี่!

แต่ว่าอาการของหยุนซานนั้นมันก็หนักหนาอย่างมาก รากล้างมังกรนี้ย่อมจะไม่พอเยียวยาใดๆ

เย่หยวนนั้นได้แต่ต้องเสี่ยงดวงว่าเขาจะเจอสมุนไพรสวรรค์โกลาหลอื่นๆ ในที่นี้นอกจากรากล้างมังกรอีกหรือไม่

แต่เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกจางเหอชินก็ต้องร้องลั่นกลับมา เพราะในหมู่สมบัติทั้งหลายนั้นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดมันย่อมจะเป็นหอกหอนสวรรค์เปลวเพลิงชาดและรากล้างมังกรนี้ แต่เย่หยวนกลับคิดจะเอามันไปสิ้น

มีหรือที่พวกเจ้าโลกทั้งหลายจะยอมง่ายๆ?

“ฮ่าๆ ไอ้หนู เจ้ากล้าพูดนัก! เจ้าคิดว่าเราจะยอมรับ?” จางเหอชินร้องลั่นขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำ

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “ผู้อาวุโส ข้านั้นเคยได้ยินมาว่าบรรพบุรุษของเผ่าภูตเพลิง ท่านหยานเชิงนั้นเคยได้ต่อสู้กับบรรพบุรุษชีฟางจนสุดท้ายด้วยจำนวนที่มากกว่าของเขานั้นเขาได้ไล่ล่าบรรพบุรุษชีฟางจนบาดเจ็บสาหัส บรรพบุรุษ ชีฟางรู้ดีว่าตัวเองคงไม่อาจรอดชีวิตจึงได้สร้างค่ายกลสวรรค์ขึ้นมาด้วยปราณเทวะ พลังวิญญาณและพลังกายทั้งหมด กักขังบรรพบุรุษเผ่าภูตเพลิงนั้นไว้ภายในค่ายกลนี้ นับแต่นั้นมาเผ่าภูตเพลิงก็ตกต่ำลงเรื่อยจนยังไม่อาจฟื้นตัวได้จนถึงปัจจุบัน เช่นนั้นแล้วไล่ตะวันของบรรพบุรุษหยานเชิงท่านนั้นมันก็คงยังไม่ออกไปจากค่ายกลนี้พวกท่านว่าเช่นนั้นหรือไม่?”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้เจ้าโลกทั้งเจ็ดก็ต้องผงะไป!