จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3056

ตอนที่ 3056 ต่อรอง!

“ออกมาแล้ว! ออกมาจริง!”

จู่ๆ มันก็มีเสียงร้องแตกตื่นดังขึ้นมาจากกลุ่มคน

หลังจากหายไปเป็นวันสุดท้ายเย่หยวนก็ก้าวออกมาจากห้วงมิติซ้อนและปรากฏตัวแก่สายตาคนทั้งหลายอีกครั้ง

ครั้งนี้เย่หยวนก็เข้าไปใกล้สมบัติมากกว่าเดิม

“เจ้าบ้านี่มันยังไม่ตายจริงๆ!”

“ทำไมกัน? ค่ายกลปิดกั้นที่แม้แต่เจ้าโลกยังไม่อาจทำอะไรได้ ทำไมเขาถึงเข้าไปได้?”

“ไร้เทียมทานในเต๋าโอสถเอาชนะคนรุ่นเดียวกันได้สิ้น! ตอนนี้เขายังจะมีเต๋าค่ายกลที่เหนือล้ำกว่าเจ้าโลกอย่างนั้นหรือ?”

…

การเอาชนะคนรุ่นเดียวกันได้นั้นมันเป็นสิ่งที่น่าตกตะลึงอย่างมากแต่มันก็ยังไม่น่าตกตะลึงเท่าภาพตรงหน้านี้

เพราะจะอย่างไรเสียเจ้าโลกนั้นก็คือเจ้าโลก

คนทั้งหลายนั้นรู้ดีว่าเจ้าโลกหยุนเซียงนั้นคือจอมเทพค่ายกลสวรรค์ระดับเจ้าโลก!

เช่นนั้นจะบอกว่าเย่หยวน จอมเทพค่ายกลสวรรค์ระดับแปดคนนี้กลับเอาชนะเจ้าโลกหยุนเซียงได้หรือ?

หยุนเซียงนั้นอดทำหน้าเหยเกขึ้นไม่ได้

นางนั้นกำลังลังเลใจอย่างมาก

เรื่องสมบัตินั้นมันย่อมจะอยากได้

แต่หากเย่หยวนเอาสมบัติกลับออกมาได้จริงๆ แล้วนางคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน

‘สังหารมันเสียก่อนจะดีที่สุด’

แต่ที่นางบอกไว้นั้นมันก็ไม่ผิดจากความจริงมากนัก เพราะยิ่งหลังๆ ไปความซับซ้อนของค่ายกลมันก็จะยิ่งมาก

แต่ละจุดที่เย่หยวนหยุดเท้าลงนั้นมันก็ยิ่งใช้เวลามากขึ้นเรื่อยๆ

แต่ตอนนี้มันไม่มีใครกล้าเร่งเขาอีกแล้ว

เพราะทุกคนนั้นต่างนั่งรอ รอให้เขาก้าวออกไปอีกครั้ง

การหยุดครั้งนี้เย่หยวนใช้เวลาไปหนึ่งวันเต็ม

จากนั้นมันก็เป็นวันครึ่ง เป็นสองวัน สามวัน

หลังจากนั้นเจ็ดวันเย่หยวนก็หายไปจากสายตาของคนทั้งหลายอีกครั้ง

ครึ่งเดือนต่อมาเย่หยวนก็ปรากฏตัวออกมาและตอนนี้เขาก็ยืนอยู่หน้าสมบัตินั้นแล้ว

คนทั้งหลายที่ได้เห็นนั้นต่างแทบลืมหายใจ

เพราะเบื้องหน้าของเขาในตอนนี้มันมีสมบัติยอดหมอกระดับห้าที่มีรูปร่างเป็นกระบี่ดำยาววางไว้

เย่หยวนก้มลงไปเก็บได้อย่างไม่มีอะไรผิดปกติ

“ซี๊ด…มันทำได้จริง! มันทำได้จริงๆ!” จางเหอชินร้องขึ้นมา

พวกเขานั้นพ่ายให้แก่พลังของค่ายกลนี้ไปหลายครั้งและคิดไปเสียว่าหวูเทียนนั้นกำลังเล่นตลกกับตัวเองอยู่

แต่สุดท้ายมันกลับมิใช่!

ที่พวกเขาไม่อาจเข้าไปได้มันเพราะพวกเขาไม่มีปัญญาเอง!

“ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ! เจ้าเด็กนี่มันกลับได้สมบัติมาจากมือของเฒ่าหวูเทียน!” คงไหกล่าวขึ้นอย่างตกตะลึง

“เจ้าเด็กนี่มันเก่งกาจจริง! หากให้เวลามันอีกหน่อยแล้วมันคงจะกลายเป็นตัวตนที่ก้าวล้ำสวรรค์ไปได้แน่!

มันอาจจะขึ้นไปถึงระดับของเฒ่าหวูเทียนได้ในวันหน้า!” เจ้าโลกยู่เซียนกล่าวขึ้นด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

เมื่อเจ้าโลกชาวมนุษย์ทั้งหลายได้ยินพวกเขาก็ต้องหันมามองด้วยหน้าเหยเก

นี่มันพูดกรอกหูพวกเขาชัดๆ

หากหวูเทียนคนที่สองปรากฏตัวขึ้นแล้วมันย่อมจะกลายเป็นปัญหาใหญ่!

แม้ว่าพวกเขาทั้งหลายจะรู้ดีว่าที่ยู่เซียนกล่าวเช่นนี้มันก็เพื่อจะยั่วให้พวกเขาลงมือแต่มันก็ทำให้พวกเขารู้สึก เกรงกลัวขึ้นมาจริงๆ

สามสวรรค์ของมนุษย์นั้นย่อมจะไม่อยากก้มหัวให้สวรรค์ระดับต่ำไป

“เฮอะ น้องยู่เซียน แทนที่จะมายุให้พวกเราตีกันเช่นนี้มาตกลงเรื่องการแบ่งสมบัติกันจะดีกว่า” จางเหอชินกล่าว

ยู่เซียนยิ้มตอบกลับไป “เสื้อคลุมปีกนั้นมันคงเป็นของที่บรรพบุรุษจากเผ่าข้าทิ้งไว้แน่นอน ข้าขอมันไปคงไม่เป็นปัญหาแล้ว?”

คงไหกล่าวขึ้น “เช่นนั้นข้าอยากจะได้หอกหอนสวรรค์เปลวเพลิงชาด!”

จางเหอชินที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะลั่นขึ้นมา “คงไห เจ้ามันคงยังไม่เข้าใจสถานะตัวเองสินะ? เจ้าลืมเรื่องหอกหอนสวรรค์เปลวเพลิงชาดไปได้เลย”

คงไหตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มแสนมั่นใจ “พวกเจ้าคงไม่คิดจริงๆ ใช่ไหมว่าเผ่าปีศาจนั้นมีเจ้าโลกแค่ข้าคนเดียว? เจ้าโลกเผ่าปีศาจเรานั้นต่างคนต่างอยู่แต่พวกเจ้าคิดหรือว่าพวกเขาจะมองดูข้าตายไปเฉยๆ?”

จางเหอชินที่ได้ยินก็ต้องขมวดคิ้วแน่นตอบไป “เช่นนั้นเจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าโลกเผ่ามนุษย์เรามากันแค่ห้าคนนี้? เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว หอกหอนสวรรค์เปลวเพลิงชาดนี้มันไม่มีทางตกเป็นของเจ้าแน่!”