จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3060

ตอนที่ 3060 กลั่นแกล้งพวกเจ้าเล่น!

“แก้ค่ายกล? ค่ายกลใดเล่า?” เย่หยวนหันกลับไปถามด้วยหน้างงๆ

จางเหอชินที่ได้ยินก็ต้องแยกเขี้ยวร้องกลับไปทันที “ไอ้เด็กเวร เจ้าคิดจะเล่นตลกกับข้าหรือ?”

เย่หยวนยักไหล่ตอบกลับไป “ขอโทษที สิ่งที่ข้าวิเคราะห์นั้นมันอยู่ในสัญลักษณ์ที่ข้าเขียนสิ้น ตอนนี้เมื่อสัญลักษณ์เหล่านั้นหายไปแล้วความรู้ของข้าเองก็หายไปเช่นกัน ข้าคงไม่อาจจะแก้ค่ายกลใดๆ ได้อีกแล้ว”

จางเหอชินนั้นแทบต้องกระอักเลือดออกมาเมื่อได้ยิน เจ้าเด็กนี่มันจงใจจะกดหัวเขา!

เขาไม่เชื่อว่าด้วยสมองระดับเย่หยวนนี้มันจะไม่อาจจดจำสิ่งที่เคยเขียนไปนั้นได้

เย่หยวนนั้นกำลังแก้แค้นพวกเขา!

“ไอ้หนู เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าจะสังหารเจ้าจริงๆ?” จางเหอชินกล่าวขึ้นมาด้วยจิตสังหารรุนแรงล้ำ

แต่น่าเสียดายที่เย่หยวนกลับยิ้มตอบกลับมาหน้าตาเฉย “ผู้อาวุโสท่านจะขู่ข้าทำไมอีก? ยิ่งท่านขู่ข้าเท่าไหร่ข้าก็ยิ่งจะลืมไปเท่านั้นแล้ว! ยิ่งข้าลืมไปเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะไม่มีทางแก้ค่ายกลนั้นได้เช่นกัน”

จางเหอชินนั้นแทบจะกรีดออกมาเมื่อได้ยิน

แต่คงไหที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นกล่าวขึ้นมาเสริม “จะยังพูดไร้สาระกับมันทำไมอีก? ทรมานมันสิ ข้าไม่เชื่อหรอกว่าถึงเวลานั้นแล้วมันจะยังไม่ลงมือ!”

ได้ยินเช่นนั้นจางเหอชินก็ต้องผงะไปเช่นกัน

เพราะว่านี่มันคือสิ่งที่เสี่ยงอย่างมาก หยุนเซียงนั้นไม่มีปัญญาจะแก้ไขแล้ว ตอนนี้มันเหลือเพียงแค่เย่หยวน

หากว่าพวกเขานั้นไปทำให้เย่หยวนคับแค้นจนสุดใจแล้วเกิดเย่หยวนยอมที่จะแลกชีวิต ชีวิตของพวกเขาคงได้สิ้นลงที่นี่แน่

แต่จะให้เขาก้มหัวให้เย่หยวนนั้นมันย่อมจะไม่ได้เช่นกัน

คำพูดของเย่หยวนนั้นมันชัดเจนว่าเขาต้องการให้คนทั้งหลายก้มหัวยอมรับผิด!

แต่สุดท้ายแล้วชื่อเสียงมันก็ค้ำคอพวกเขาไว้

จางเหอชินขยับตัวพุ่งตัวเข้าไปหมายจับตัวเย่หยวนด้วยความเร็วที่เหนือล้ำ

แน่นอนว่าเย่หยวนเองก็ไม่คิดจะป้องกันตัวใดๆ

เขานั้นยืนอยู่ตรงหน้าราวกับว่าการโจมตีของจางเหอชินนั้นมันไม่มีอยู่จริง

แต่ก่อนที่มือของจางเหอชินจะไปถึงตัวเย่หยวนนั้นมันก็มีหมัดหนึ่งต่อยเข้าด้านข้างมาก่อน

ปัง!

จางเหอชินนั้นเสียหลักพุ่งตัวออกไปนับร้อยๆ ก้าวก่อนที่จะลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

ตอนนี้มีเงาร่างหนึ่งกำลังยืนบังหน้าเย่หยวนไว้

“เฮอะ! ไอ้พวกขยะไร้สมอง!”

จางเหอชินนั้นผงะไปทันทีที่ได้เห็นคนผู้นี้ “เจ้าโลกหยุนชาง!”

เขาผู้นี้คือผู้บ่มเพาะชาวมนุษย์ ยอดเจ้าโลกหยุนชาง!

เขานั้นอดไม่ได้และต้องลงมือออกมา

เจ้าโลกหยุนชางนั้นกล่าวขึ้นด่า “พวกเจ้าโง่! หากเจ้าคิดรนหาที่ตายเองมันย่อมจะไม่มีใครสนใจแต่นี่เจ้าคิดจะลากคนมากมายลงไปตายกับเจ้าด้วยหรือ?”

พวกจางเหอชินได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกเมื่อได้ยินเพราะว่าเจ้าโลกถูกคนด่าว่าโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันย่อมจะเสียหน้าอย่างไม่อาจกู้กลับ!

เขาร้องกลับไปด้วยใบหน้าแดงดำ “หยุนชาง เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คนอย่างเจ้ามีสิทธิ์มาพูดเช่นนี้ต่อหน้านิกายสวรรค์ทำนองอเวจีหรือ?”

เจ้าโลกหยุนชางได้แต่ต้องส่ายหัวกล่าวขึ้น “นิกายสวรรค์ทำนองอเวจีของเจ้านั้นมันยิ่งใหญ่ทรงพลังมาก

แต่เทียบกับค่ายสำนักจากทุกสวรรค์แล้วเจ้าคิดว่ามันยิ่งใหญ่มากหรือ? เจ้าคิดว่าการเดินทางครั้งนี้มันมีเจ้าโลกเข้ามาด้วยกี่คน? เจ้าคิดว่ามันจะไม่มียอดฝีมือล้ำสวรรค์ลอบเข้ามาเลยหรือ? ที่ข้าออกมาด่าเจ้าให้นี้ก็เพราะเห็นแก่หน้าเจ้า!

ไม่เช่นนั้นแล้วหากเป็นคนอื่นพวกเจ้าคงได้ตายอย่างไม่ทันรู้ตัวแน่!”

จางเหอชินที่ได้ยินก็ต้องหน้าซีดขาวลงมองดูคนรอบๆ ทันที

แต่ไม่ว่าจะมองอย่างไรมันก็ไม่เห็นมีเจ้าโลกอยู่สักคน

เพราะสิ่งที่เขาทำนั้นมันเป็นสิ่งที่ล้ำเส้นไปมาก

เขานั้นยอมที่จะเสี่ยงชีวิต แต่ว่าเจ้าโลกคนอื่นๆ จะยอมเสี่ยงกับเขาด้วยหรือไม่?

ที่คนทั้งหลายยังไม่ออกมานั้นมันย่อมจะเพราะว่าพวกเขายังไม่คิดว่ามันถึงเวลาลงมือ

แต่ต่อให้จะเป็นยอดฝีมือล้ำสวรรค์แล้วมันก็ยังไม่แน่ว่าจะออกจากค่ายกลสวรรค์นี้ไปได้!

“พวกเจ้ามันโง่! ฝีมือมีไม่เท่าคนอื่นก็แค่ยอมรับและขอโทษไปเสีย! ตอนนี้สหายหนุ่มเย่นั้นคือความหวังเดียวของเรา เจ้ากลับกล้าโจมตีเขา? หากพวกเจ้าคิดสังหารเขาจริงๆ ก็ได้! ครั้งนี้ข้าจะไม่ออกมาช่วยพวกเจ้าแล้ว ถึงเวลานั้นรอดูเอาเถอะว่าหัวของพวกเจ้านั้นจะยังติดอยู่บนบ่าได้หรือไม่!” เจ้าโลกหยุนชางกล่าวขึ้น

เจ้าโลกทั้งเจ็ดนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเก

แต่ได้ยินคำพูดของเจ้าโลกหยุนชางนั้นพวกเขาก็ได้สติกลับขึ้นมาทันที

เมื่อได้เห็นคนทั้งเจ็ดเงียบปากไปหยุนเซียงก็กล่าวขึ้น “ทำไมเล่า? ไม่พูดแล้ว? หากเจ้าไม่พูดก็วางความอวดดีโง่ๆ นั่นลงเสีย! ทำตามที่สหายหนุ่มเย่บอก!”