จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3086

ตอนที่ 3086 เคลื่อนย้ายข้ามเขตแดนไพศาล!

หมี่เทียนนั้นยังคงวางท่าผ่อนคลาย เย่หยวนเองก็ไม่คิดแสดงสีหน้าใดๆ ออกมา

คนทั้งสองนั้นทำหน้าตาเหมือนไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังถูกศัตรูล้อมไว้รอบด้าน

ได้ยินคำของหมี่เทียนเย่หยวนก็พยักหน้ารับกลับไปด้วยรอยยิ้ม “ข้าล่ะอยากจะกลับมาดูสีหน้าพวกมันเสียจริงๆ”

ครืน!

คลื่นกำเนิดห้วงมิติปะทุออกมาจากร่างของหมี่เทียนและเย่หยวน

ในเวลานี้มันเหมือนราวกับว่าห้วงมิติของทั้งโลกนี้จะพังทลายลงด้วยพลังสองสายนี้!

นอกจากนั้นแล้วคลื่นกำเนิดของหมี่เทียนและเย่หยวนนั้นมันกลับผสานเข้ากันอย่างลงตัว!

หากให้พูดแล้วหมี่เทียนกับเย่หยวนนั้นหนึ่งเป็นยอดฝีมือล้ำสวรรค์ที่เก่งกาจที่สุด ส่วนอีกคนเป็นแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ตัวน้อยมันย่อมจะไม่มีทางที่พลังของคนทั้งสองนี้จะผสานเข้าหากันได้อย่างลงตัว

แต่วินาทีมันกลับผสานเข้ากันอย่างไม่อาจแยกจากกันได้!

หมี่เทียนมองหน้าอี้เฉียนั้นด้วยรอยยิ้ม “เจ้าคิดว่าเราจะโง่ถึงขั้นไล่ล่าบุกเข้ามาในดินแดนศัตรูอย่างไม่คิด? หากเราไม่มีไม้ตายไว้รับมือเรื่องนั้นแล้วเจ้าคิดว่าเราจะเอาความกล้าที่ไหนไล่ล่าพวกมันมาถึงสี่โลก? เคลื่อนย้ายข้ามเขตแดนไพศาลนี้คือวิชาที่ข้าและเย่หยวนร่วมกันสร้างขึ้นมา ดูพลังของมันไว้เสียเถอะ!”

อี้เฉียนั้นเบิกตากว้างร้องลั่นขึ้นมา “เร็วเข้า! อย่าปล่อยให้มันใช้วิชานี้ได้สำเร็จ!”

พูดจบเขาก็ปล่อยพลังเลือดออกมาจากร่างพุ่งตัวซัดฝ่ามือใส่เย่หยวน

พร้อมๆ กันนั้นเจ้าโลกทั้งหลายรวมไปถึงยอดฝีมือล้ำสวรรค์เผ่าเลือดเองก็ต่างใช้ท่าไม้ตายตัวเองออกมาสุดพลังหวังโจมตีกองทัพสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิด

ตอนนี้ห้วงมิติรอบๆ มันจึงบิดเบี้ยวด้วยพลังมหาศาลของคนทั้งหลาย!

ฟุบ!

แต่ก่อนที่กระบวนท่าวิชาทั้งหลายจะเข้าไปถึงกองทัพสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดก็หายวับไปกับตา!

“พวกมันหายไปไหนกัน? ข้าสัมผัสถึงคลื่นพลังของพวกมันไม่ได้เลย!”

“มันเป็นไปได้อย่างไรกัน? คนตั้งหลายหมื่นมันจะหายไปหมดสิ้นได้เช่นนี้?”

“เรื่องเช่นนี้ต่อให้จะเป็นเจ้าโลกล้ำสวรรค์มันก็คงทำไม่ได้หรอกมั้ง?”

“ยอดฝีมือมากมายขนาดนี้ต่อให้จะซ่อนตัวอย่างไรมันก็คงไม่มิด! หรือว่าพวกมันนั้นจะเคลื่อนย้ายออกไปจากโลกนี้แล้วจริงๆ? แต่มัน…เป็นไปได้อย่างไร?”

“เมื่อครู่นี้หมี่เทียนมันบอกว่าวิชานี้มีนามว่า เคลื่อนย้ายข้ามเขตแดนไพศาล ใช่หรือไม่? เช่นนั้นหรือว่าพวกมันจะเคลื่อนย้ายผ่านเขตแดนไปแล้วจริง?”

…

คนเผ่าเลือดนั้นต่างต้องอ้าปากค้างอย่างมึนงง!

ตอนที่กองทัพสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดไล่ตามเผ่าเลือดออกมานั้นพวกขาต่างมีแต่หัวกะทิกำลังเพียงแค่หมื่นกว่าคน

แต่หลังจากไล่ล่าเผ่าเลือดมายาวไกลถึงสี่โลก แน่นอนว่าในโลกทั้งหลายนั้นมันยังมียอดฝีมือที่คิดต่อต้านเผ่าเลือดอยู่ไม่น้อยเมื่อได้เห็นว่ามีกองกำลังใหญ่มาช่วยพวกเขาย่อมจะเข้าร่วมในทันที

จนถึงตอนนี้กองทัพสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันขยายตัวขึ้นจนมีจำนวนกว่าเจ็ดหมื่นคน!

เคลื่อนย้ายข้ามเขตแดนไพศาลนั้นกลับสามารถพาคนเจ็ดหมื่นหายวับไปได้กับตา มันช่างเป็นวิชาที่น่ากลัวยิ่ง!

ต่อให้มันจะเป็นคลื่นกำเนิดห้วงมิติของยอดฝีมือล้ำสวรรค์มันก็ไม่ควรจะเก่งกาจทรงพลังได้ขนาดนี้

แต่ว่าตอนนี้คนเจ็ดหมื่นนั้นมันหายวับไปต่อหน้าต่อตาพวกเขาจริงๆ!

การปิดล้อมของอี้เฉียนั้นมันกลายเป็นเรื่องตลกไปทันที

ส่วนอีกด้านพวกเฉียฉินนั้นต้องอ้าปากค้างอย่างไม่รู้จะพูดอะไร

ไหนว่าจะแก้แค้น?

ตอนที่อี้เฉียมาถึงนั้นพวกเขาต่างดีใจกันยกใหญ่ร้องบอกว่าจะแก้แค้นที่ทำให้ต้องอับอาย

แต่พริบตาเดียวมันกลับเหลือไว้แค่ความว่างเปล่า

ความรู้สึกนี้มันทำให้พวกเขาไม่รู้ต้องวางตัวอย่างไรต่อไป

“ท…ท่านอี้เฉีย หมี่เทียนเก่งกาจถึงขั้นนั้นแล้วหรือ?” เฉียฉินกล่าวขึ้น

อี้เฉียนั้นยังคงรักษาใบหน้าเย็นเยือกไว้ได้และส่ายหัวตอบกลับไป “ไม่ มันมิใช่หมี่เทียนที่เก่งแต่เป็นเย่หยวนมัน!”

ยิ่งได้ยินเช่นนั้นคนทั้งหลายก็ยิ่งตกตะลึง!

เพราะเดิมทีแม้ว่าวิชานี้มันจะเป็นการร่วมผสานพลังระหว่างหมี่เทียนและเย่หยวนแต่ตามสามัญสำนึกแล้วยอดฝีมือที่มีพลังบ่มเพาะเหนือกว่ามันย่อมจะเป็นคนที่นำในการใช้วิชา

เย่หยวนนั้นเป็นแค่มหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ มีหรือที่จะมาช่วยอะไรเจ้าโลกล้ำสวรรค์ได้มาก?

“นี่มัน…นิกายยาสุดล้ำ? เรา…เรากลับมาที่สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดแล้ว?”

“พระเจ้าช่วย! นี่ข้าฝันไปหรือ? เราเคลื่อนย้ายผ่านสี่โลกกลับมายังสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดหรือ?”

“บ้าไปแล้ว! บรรพบุรุษหมี่เทียนท่านช่างทรงพลังนัก กลับสร้างวิชาที่เหนือจินตนาการเช่นนี้ขึ้นมาได้!”

…

พริบตานี้คนทั้งหลายก็ต้องร้องลั่นขึ้นมาอย่างตกตะลึง

เพราะนี่มันเป็นอะไรที่ไม่มีใครคาดฝันถึง

ไม่กี่วินาทีก่อนนี้พวกเขานั้นยังติดอยู่ในกับดักของศัตรูและคิดว่าคงไม่รอดแน่แล้ว

แต่พริบตาเดียวพวกเขากลับเดินทางข้ามสี่โลกกลับมาถึงบ้านทันที!

วิชาห้วงมิติที่เหนือล้ำความเข้าใจเช่นนี้พวกเขาไม่เคยคิดแม้แต่จะจินตนาการถึง

“ฮ่าๆ พวกเจ้าเข้าใจผิดแล้ว! คนที่สร้างวิชานี้ขึ้นมามันคือเย่หยวนมิใช่เฒ่าคนนี้! จุดสำคัญที่สุดนั้นต้องให้ เย่หยวนเป็นคนจัดการมิใช่เฒ่าคนนี้! หากไม่มีมันสร้างเส้นทางในกำแพงเขตแดนแล้วข้าคนเดียวคงไม่อาจจะใช้วิชานี้ออกมาได้เช่นกัน!” หมี่เทียนยิ้มกว้างกล่าวขึ้น

“อะไรนะ? มันกลับเป็นนักบุญสวรรค์เย่หรือ?”

“นักบุญสวรรค์เย่นั้นจะเก่งกาจไปถึงไหนกัน!”

“เจ้าอี้เฉียคนนั้นตอนนี้มันคงได้แต่ทำหน้าเหยเกแล้ว? อ่า จริงด้วยสิ เจ้าเฉียฉินนั้นอีกคน ตอนนี้มันคงต้องกระอักเลือดแล้ว! ฮ่าๆๆ”

…

หลังจากหายตะลึงพวกเขาก็เริ่มหัวเราะลั่นขึ้นมาตามๆ กัน!

จากความตายเป็นความปลอดภัย มันย่อมทำให้พวกเขารู้สึกโล่ง

“เย่หยวน หากเจ้ามีวิชาเช่นนี้ทำไมไม่บอกกันตั้งแต่แรก? พ่อเจ้านี้เกือบจะออกไปสู้กับอี้เฉียมันแล้วไหมเล่า!” หยางชิงนั้นเดินมาตบไหลเย่หยวนจนแทบเสียหลัก

เย่หยวนหันมายิ้มตอบกลับไป “หากข้าบอกมันออกไปจะยังเรียกมันว่าไม้ตายได้หรือ? แต่ว่ากำลังของเผ่าเลือดมันก็เหนือล้ำกว่าที่ข้าคิดไปมากนัก! เราจะประมาทไม่ได้ จากวันนี้ไปสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดจะต้องเตรียมตัวรับมือการรุกใหญ่ไว้ให้เต็มกำลัง!”

หมี่เทียนพยักหน้ารับ “อี้เฉียคนนี้มันมีฝีมือไม่ด้อยไปกว่าเฒ่าคนนี้! พวกมันนั้นได้เห็นพลังของเคลื่อนย้ายข้ามเขตแดนไพศาลแล้วพวกมันย่อมจะยิ่งเกรงกลัวเจ้า! นอกจากนั้นเรายังเป็นหอกดาบเดียวที่สู้รบกับพวกมันได้ พวกมันย่อมจะถ่ายกำลังจากส่วนอื่นๆ มาจัดการเราก่อนแน่แล้ว!”

……………………….