จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3087

ตอนที่ 3087 มหาค่ายกลโลหิตเมฆา!

ใต้เงาต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางแสงจันทร์เพ็ญ

เยวี่ยเมิ่งลี่มองดูใบหน้าของเย่หยวนที่อยู่ข้างกายด้วยความปวดร้าวในหัวใจไม่น้อย

เพราะชายคนนี้แบกรับอะไรไว้มากมายเหลือเกิน

แต่นางนั้นกลับไม่อาจจะช่วยแบ่งเบาอะไรเขาได้แม้แต่น้อย

หลังจากที่เย่หยวนกลับมาถึงสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นเขาก็ออกไปรับพวกเยวี่ยเมิ่งลี่มา

ด้วยรากฐานของนิกายยาสุดล้ำที่ตอนนี้แทบจะเรียกได้ว่าเป็นนิกายของเย่หยวนไปแล้ว กอปรกับพลังของภาพวาดเต๋าสวรรค์นั้นเยวี่ยเมิ่งลี่ ลู่เอ๋อ อิ้งหมัวหู่และคนสนิททั้งหลายของเขานั้นต่างก้าวขึ้นมาถึงมหาจักรพรรดิพ้นสวรรค์ได้ไม่ยากเย็นนัก

เพียงแค่ว่าในสงครามครั้งนี้กำลังเพียงแค่นั้นมันอ่อนแอจนเกินกว่าจะช่วยเหลืออะไรได้

เพราะนี่มันคือสงครามของเจ้าโลก!

คนรู้จักอยู่ด้วยกันมานานหลายต่อหลายปีมีหรือที่เยวี่ยเมิ่งลี่จะไม่เข้าใจว่าตอนนี้เย่หยวนกำลังคิดอะไรอยู่?

“พี่หยวน พี่หลินเสวียนั้นเป็นคนโชคดีมีสวรรค์คุ้มครอง นางต้องไม่เป็นไรแน่” เยวี่ยเมิ่งลี่กล่าวขึ้นมา

เย่หยวนที่ได้ยินก็ต้องผงะไปก่อนจะถอนใจยาว “พี่ก็หวังเช่นนั้น! ตอนที่นางออกเดินทางไปนั้นนางช่างอ่อนแอจนเกินไป ภายใต้หายนะของเผ่าเลือดนี้นาง…”

เย่หยวนนั้นไม่กล้าจะพูดต่อไป

เพราะในหายนะที่กลืนกินทุกสวรรค์นี้นักยุทธพลังบ่มเพาะอาณาจักรจักรพรรดิทั่วๆ ไปได้แต่ต้องนั่งรอความตาย

มีเพียงคนที่ก้าวขึ้นมาถึงมหาจักรพรรดิได้เท่านั้นที่พอจะปกป้องตัวเองได้บ้าง

แต่มันก็แค่ปกป้องตัวเองได้บ้าง

เยวี่ยเมิ่งลี่นั้นถอนใจยาวกล่าวขึ้น “เฮ้อ พี่หลินเสวียนั้นมีชีวิตที่ลำบากจริงๆ หวังว่านางจะไม่เป็นอะไร”

เย่หยวนหันมามองหน้าเยวี่ยเมิ่งลี่

ความงามของนางนั้นมันถูกแสงจันทร์เพ็ญนี้ขับออกมาจนถึงที่สุด

เมื่อถูกเย่หยวนมองเช่นนั้นใบหน้าของเยวี่ยเมิ่งลี่ก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงก่อนจะเม้มปากกล่าวขึ้นมาด้วยความเขินอาย “พี่หยวน ท่านมองหน้าข้าอะไรขนาดนั้นเล่า?”

แม้ว่าจะบอกว่าเขินอายแต่มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายกว่านั้นนัก

เพราะว่าดวงตาของเย่หยวนนั้นมันเปี่ยมไปด้วยความรักและเอ็นดู

หลายปีที่ผ่านมานี้ภาระที่เย่หยวนแบกรับไว้มันมีแต่จะเพิ่มพูน!

เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่เคยจะใช้สายตาเช่นนี้กับใครมาก่อน

เย่หยวนถอนใจสั้นๆ ออกมา “ลี่เอ๋อ หลายปีมานี้พี่โชคดีจริงๆ ที่ยังมีเจ้า! พี่ติดค้างเจ้ามากนัก!”

เยวี่ยเมิ่งลี่ส่ายหัวตอบกลับไป “ลี่เอ๋อนั้นอ่อนแอลงทุกวันจนไม่อาจจะช่วยงานอะไรพี่หยวนได้อีกแล้ว! หลายปีมานี้ท่านต่างหากที่ต้องลำบากที่สุด”

เย่หยวนยิ้มตอบกลับไป “เจ้ารู้ว่าพี่มีภาระให้แบกรับมากมายแต่หากไม่มีเจ้าคอยอยู่ประคองหลังพี่แล้วพี่ก็คงไม่อาจจะเดินมาได้จนถึงทุกวันนี้ พี่แบกรับภาระไว้มากมาย แต่เจ้าก็ช่วยประคองพี่ไว้มิใช่หรือ?”

หญิงคนนี้เป็นคนที่เห็นอกเห็นใจและเข้าใจสถานการณ์จนบางครั้งทำให้เย่หยวนลืมไปว่ามีนางคอยช่วยเหลืออยู่ข้างกาย

การเดินทางมาจนถึงวันนี้เขานั้นชดใช้หนี้บุญคุณของตน หนี้บุญคุณของมู่หลินเสวีย

แต่ยิ่งเขาชดใช้มันออกไปเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งติดค้างหญิงงามคนนี้มากขึ้นเท่านั้น

“ลี่เอ๋อ หลังจบศึกครั้งนี้แล้วพี่จะแต่งงานกับเจ้า!” เย่หยวนกล่าวขึ้น

เยวี่ยเมิ่งลี่นั้นสั่นสะท้านไปทั้งกายเงยหน้ามองดูเย่หยวนอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

คำพูดนี้มันคือคำสั่งที่มิใช่คำขอแต่งงานใดๆ!

แต่มันกลับช่างฟังดูไพเราะราวเสียงสวรรค์สำหรับนาง!

นางนั้นรอคำพูดนี้มานานจนเกินกว่าจะนับได้!

เมื่อเย่หยวนกล่าวมันขึ้นมานางจึงคิดว่าตัวเองหลับฝันไป

เยวี่ยเมิ่งลี่นั้นนั่งนิ่งอ้าปากค้าง ความแดงก่ำบนใบหน้านั้นมันไม่อาจจะปกปิดได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด

“ยศถาบรรดาศักดิ์ ทรัพย์สินเงินทองนั้นมันเป็นเหมือนแค่เมฆหมอกสำหรับพี่ แต่เพื่อหญิงของพี่แล้วพี่จะทำทุกอย่างให้นางได้มีความสุข! หลังจบศึกวันนี้ไปพี่จะประกาศต่อทั้งโลกว่าพี่จะแต่งงานกับเจ้า! พี่จะให้คนทั้งโลกหล้านั้นได้เข้าใจว่าเจ้านั้นคือคนรักของพี่!”

เยวี่ยเมิ่งลี่ที่ได้ยินนั้นแทบจะละลายลงไปตรงนั้น

นางรู้ว่าเย่หยวนนั้นเป็นคนไม่ชอบพิธีการใหญ่โตให้เป็นที่จับตามองของผู้คน

แต่เพื่อนางแล้วเขาพร้อมที่จะทำเรื่องยุ่งยากทั้งหลายนั้นจนทำให้ทุกสวรรค์ต้องแตกตื่น!

นางรู้ว่าเย่หยวนนั้นเอาใจนางเพื่อจะตอบแทนที่นางคอยช่วยเหลือเขามาตลอด

มาจนถึงอาณาจักรมหาจักรพรรดิแล้ว ความรักความชอบใดๆ มันย่อมจะกลายเป็นแค่เมฆหมอกไม่อาจสัมผัสถึงมันได้อีก

สำหรับนักยุทธทั่วๆ ไปแล้วมันคือความรู้สึกที่พวกเขาลืมเลือนไปสิ้นเชิง

แต่เย่หยวนนั้นกลับเดินสวนทางกับคนทั้งโลก เขานั้นจะประกาศงานแต่งนี้ให้คนทั้งโลกได้รู้ถึงมัน!

นางนั้นไม่อาจจะตอบอะไรและได้เพียงแค่พยักหน้ารับไป

ตอนนี้มันไม่ต้องมีเสียงตอบรับใดๆ!

ไม่ไกลออกไปนั้นมันก็มีเสียงพุ่มไม้ขยับไว้ดังขึ้นก่อนที่จะค่อยๆ เงียบหายไปลง