จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3101

ตอนที่ 3101 ห้าก้าวย่ำสวรรค์!

บุปผาลวงฝังเทพมากมายนับไม่ถ้วนนั้นมันตกลงมาราวหยาดฝน

คนทั้งหลายนั้นเห็นชัดเจนแก่สายตาว่าฝนบุปผานี้มันตัดผ่านได้แม้แต่ห้วงมิติที่ถูกปิดกั้นไว้ มันคมกริบอย่างไม่อาจเอาอะไรไปเทียบได้

พวกเขาทั้งหลายนั้นรู้ได้ทันทีว่าเย่หยวนคงมีโอกาสรอดไปได้แค่ริบหรี่แล้ว!

“นี่มัน…จะทำอย่างไรกันดี?”

“นักบุญสวรรค์เย่นั้นจะตายลงเช่นนี้หรือ?”

“สัตว์นรก! สังหารเฉียนั้วมันแก้แค้นให้นักบุญสวรรค์เย่!”

…

คนทั้งสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดนั้นคลั่งกันจนแทบจะสิ้นสติ

ทีแรกก็เป็นตัวเฟิงเสี่ยวเถียนที่ตายลงจากนั้นเย่หยวนยังถูกสังหารไปต่อหน้า พวกเขาย่อมจะคับแค้นอย่างไม่อาจระบายออกได้

ยอดฝีมือทั้งหลายนั้นร้องลั่นพุ่งตัวเข้ามาใส่เฉียนั้วพร้อมๆ กัน

อีกด้านบนท้องฟ้าสูงนั้นอี้เฉียก็ต้องยิ้มกว้างขึ้นมาก่อนจะหัวเราะใส่หมี่เทียน “หมี่เทียน เจ้าคำนวณทุกสิ่งอย่างไว้ดีแต่คงไม่ได้รู้เลยสิว่าเฉียนั้วมันจะทรงพลังได้ขนาดนี้? มันนั้นพ่ายแพ้ให้แก่คนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่ทำไมเจ้าคิดว่าเราถึงยังให้ตำแหน่งแม่ทัพกับมันหรือ? แต่ข้าเองก็ไม่คิดฝันเช่นกันว่าเจ้าเด็กโง่เย่หยวนมันจะรนหาที่ตายด้วยตัวเองเช่นนี้!”

หมี่เทียนได้แต่ต้องกัดฟัน

เขานั้นไม่อาจจะสัมผัสถึงคลื่นพลังจากตัวเย่หยวนได้แล้ว แม้ว่าเขานั้นจะยังหวังลึกๆ ในใจแต่เขาก็รู้ดีว่าเย่หยวนในตอนนี้คงมีโอกาสรอดต่ำเรี่ยดินแล้ว

เหมือนอย่างที่อี้เฉียว่า เขาประมาทเฉียนั้วคนนั้นมากเกินไป!

“จ้าวเยว่ สังหารมันกัน!”

หมี่เทียนร้องขึ้นมาก่อนจะร่วมมือกับจ้าวเยว่เข้าโจมตีอี้เฉียอย่างสุดตัว

“ฮ่าๆๆ”

ได้เห็นบุปผาลวงฝังเทพที่ร่วงตกลงมาไม่มีหยุดนั้นเฉียนั้วก็เกิดหัวเราะขึ้น

“เจ้าโง่ที่ไม่รู้จักประเมินตัวเอง! บรรลุสายเลือดระดับโกลาหลได้แล้วมันทำไม? ใช้พลังศักดิ์สิทธิ์ได้แล้วทำไม? ต่อสู้ข้ามอาณาจักรได้แล้วจะทำไม? สุดท้ายแล้วมันก็ยังตายด้วยบุปผาลวงฝังเทพของข้าผู้นี้มิใช่หรือ? เย่หยวน ข้านั้นยอมรับนะว่าเจ้านั้นเก่งกาจราวสัตว์ประหลาด! แต่เพราะเช่นนี้การแลกชีวิตครั้งนี้ของข้ามันถึงคุ้มค่านัก!”

เขานั้นรู้ดีว่าตัวเองคงไม่อาจจะรอดจากกลุ่มคนมากมายที่ล้อมหน้าล้อมหลังไปได้ แต่ตอนนี้เขาได้ใช้ชีวิตของ ตัวเองแลกกับชีวิตของเย่หยวนแล้ว เขาย่อมจะรู้สึกว่ามันคุ้มค่า!

เย่หยวนนั้นเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่อาจหาคำมาอธิบายได้

หากเย่หยวนตายลงแล้วทั่วสวรรค์นี้มันก็คงไม่มีใครจะต้านทานบรรพบุรุษท่านได้อีก!

ไม่ว่าจะเป็นเจ้าโลกหลุนฮวยหรือบรรพบุรุษหวูเทียนนั้นก็ไม่อาจทำได้!

ตราบเท่าที่พวกเขาเก็บประคำขจัดเลือดกลับไปได้มากพอแล้วบรรพบุรุษท่านก็จะจุติขึ้นมาพร้อมด้วยพลังที่เหนือล้ำกว่าแต่ก่อน อาจจะก้าวผ่านล้ำสวรรค์ไปได้จริงๆ!

เพราะฉะนั้นเขาจึงดีใจอย่างเปี่ยมล้น!

“ท่านเฉียนั้วจงเจริญ!”

“ท่านเฉียนั้วนั้นเป็นผู้สร้างประโยชน์ยิ่งใหญ่ที่สุดให้แก่เผ่าพันธุ์เรา!”

…

ไกลออกไปนั้นยอดฝีมือเผ่าเลือดมากมายต่างกำลังร้องลั่นขึ้นมาด้วยความยินดี

สังหารเย่หยวนลงได้นั้นมันเหนือล้ำกว่าการเอาชนะศึกนี้เป็นเท่าตัว

ตึง!

แต่ระหว่างที่พวกเขานั้นกำลังตื่นเต้นดีใจมันก็เกิดเสียงดังลั่นขึ้นมาบนท้องฟ้า

บุปผาลวงฝังเทพที่ตกลงมามากมายนั้นมันแตกสลายหายไปพร้อมๆ กันสิ้นด้วยแรงกระแทกนี้

เดิมทีแล้วบุปผาทั้งหลายนั้นมันตกร่วงลงมาอย่างไม่มีอะไรขวางกั้น

แต่ตอนนี้บุปผาทั้งหลายนั้นถูกแยกออกเป็นทางจนเปิดให้เห็นดวงตะวันได้!

เสียงนี้มันดังขึ้นมาอย่างไร้สัญญาณใดๆ ทำให้คนทั้งหลายไม่ทันจะตั้งตัว

แต่เมื่อมันส่งบุปผาทั้งหลายที่ตกลงมาดั่งฝนนั้นปลิวออกไปสิ้นมันย่อมจะเป็นภาพที่เหลือเชื่อ

แต่นี่มันคือจุดเริ่มตันเท่านั้น!

เพราะจากนั้นมันก็ค่อยๆ เกิดรอยแตกขึ้นมาในห้วงมิติรอบๆ

ห้วงมิติในบริเวณนี้มันแตกออกเหมือนกับแก้วที่แตกร้าว

จากนั้นห้วงมิติก็สั่นไหวทำให้แม้แต่เจ้าโลกทั้งหลายยังไม่อาจลอยตัวกลางอากาศได้และร่วงลงพื้นไปตามๆ กัน!

เฉียนั้วเองก็ต้องอ้าปากค้างด้วยหน้าซีดขาวไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่วินาทีต่อมามันก็มีกระแสพลังรุนแรงหนึ่งกระแทกผ่านห้วงมิติเข้าสู่ร่างของเขา

“อ่อก!”

เฉียนั้วนั้นต้องกระอักเลือดออกมาคำใหญ่ก่อนจะปลิวลิ่วไปไกล

เขานั้นตกตะลึงอย่างสุดหัวใจเพราะจนถึงเวลานี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองโดนอะไรเข้า!

เขารู้เพียงแค่ว่ามันย่อมจะเป็นฝีมือเย่หยวนแล้ว!

เพราะเสียงนั้นนอกจากว่ามันจะขัดขวางการใช้งานบุปผาลวงฝังเทพของเขาลงแล้วมันยังโจมตีสวนกลับเข้ามาหาเขาอย่างรุนแรงด้วย!

แต่เย่หยวนมันทำอะไรลงไปกันแน่?

เย่หยวนในตอนนี้ก็คงเป็นผู้ควบคุมชีวิตทุกสรรพสิ่ง!

ทุกอย่างนั้นต้องยอมสยบอยู่ใต้เท้าของเขา!

แต่ได้เห็นเมฆเต๋าทุกข์นั้นเฉียนั้วก็ต้องยิ้มขึ้นมาเหมือนได้เห็นฟางเส้นสุดท้าย!

“ฮ่าๆๆ ย่ำสวรรค์! ย่ำสวรรค์! เจ้าคิดจะต่อต้านสวรรค์แล้วเจ้าคิดหรือว่าเต๋าสวรรค์นั้นจะยอม? ไม่ว่าวิชานี้ของเจ้ามันจะทรงพลังแค่ไหนแต่แล้วมันทำไม? เต๋าสวรรค์นั้น…จะไม่ยอมรับเจ้าอย่างแน่นอน!” เฉียนั้วนั้นร้องขึ้นมาก่อนจะชี้หน้าว่าเย่หยวน

เย่หยวนนั้นยิ้มขึ้นราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องตลก “ข้านั้นคือผู้บ่มเพาะนอกรีตเป็นทุนเดิม ทำไมข้ายังต้องกลัวสวรรค์ด้วย? หากเต๋าสวรรค์จะไม่ยอมรับข้า เช่นนั้นข้าก็จะย่ำเต๋าสวรรค์ลงใต้เท้านี้!”

พริบตาต่อมาเย่หยวนก็ใช้พลังที่มีพลังหมดในร่างกระทืบเท้าออกมา!

ในตอนนี้ตัวเย่หยวนมันกลายเป็นเหมือนจุดศูนย์กลางของพลังบนฟ้าดินนี้ มันกลายเป็นดั่งเทพเจ้าไป!

ตูม!

ท้องฟ้าและสวรรค์สั่นไหวรุนแรง!

ห้วงมิติรอบๆ นั้นมันพังทลายลงทันที!

คลื่นห้วงมิติรุนแรงนั้นหลั่งไหลออกมาทันที

ทางขึ้นเขานิกายยาสุดล้ำนั้นพังทลายลงทันทีด้วยการกระทืบเท้านี้!

ยอดเขาของนิกายยาสุดล้ำมากมายนั้นมันถูกกดทับจบแบนราบไป!

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดนั้นมันคือเมฆเต๋าทุกข์นั้นมันกลับถูกพลังของเท้านี้เป่าจนหายลับฟ้าไป!

เฉียนั้วได้แต่ต้องอ้าปากค้างลืมทุกสิ่งอย่างไปสิ้น

เขานั้นกำลังมองดูอะไร?

เมฆเต๋าทุกข์นั้นมันรุนแรงพอจะทำลายเจ้าโลกระดับสูงได้!

แต่ภายใต้เท้านี้ของเย่หยวนมันกลับไม่มีพลังจะต่อต้านใดๆ แม้แต่น้อย

หรือว่าเย่หยวนนั้นอยู่ในจุดที่สูงกว่าเต๋าสวรรค์ไปแล้ว?

แต่ไม่นานเขาก็ไม่อาจจะรู้สึกอะไรได้อีก

เพราะคลื่นกระแทกรุนแรงนั้นมันส่งเข้ามาหาตัวเขาจากรอบด้าน

ร่างกายของเขานั้นถูกทำลายลงจนไม่เหลือแม้แต่เส้นผมด้วยพลังรุนแรงนี้!

เย่หยวนนั้นวางตัวเฟิงเสี่ยวเถียนลงก่อนจะกล่าวขึ้น “พี่เฟิง ข้าแก้แค้นเฉียนั้วมันให้แล้ว!”

………………………