จอมเทพโอสถ นิยาย บท 3109

ตอนที่ 3109 เจตจำนงหนักแน่นดั่งปราการ!

เมื่อพวกหมี่เทียนทั้งหลายได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องใจหายวาบไป

เพราะสิ่งที่หวูเทียนคิดทำเป็นอย่างแรกหลังออกมาจากการเก็บตัวกลับเป็นการมาล้างแค้นเย่หยวน!

ได้ยินเช่นนั้นมันกลับเป็นฝ่ายอี้เฉียที่ยิ้มขึ้นมา

เท่านี้บรรพบุรุษท่านก็คงไม่ต้องลงมือเองแล้ว!

“เฒ่าหมี่เทียน ข้ากำลังพูดกับเจ้าอยู่ไม่ได้ยินหรืออย่างไร?” หวูเทียนกล่าวขึ้น

หากนับกันแล้วหมี่เทียนนั้นย่อมจะเป็นผู้อาวุโสของเขา

แต่ตอนนี้กำลังของเขามันเหนือล้ำหมี่เทียนมามากมายจนไม่เหลือความสุภาพใดๆ ในน้ำเสียงและคำพูดแล้ว

หมี่เทียนนั้นต้องขมวดคิ้วแน่นขึ้นกล่าวตอบ “หวูเทียน เย่หยวนนั้นกำลังเก็บตัวรอรับสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะ! ถือว่าเห็นแก่หน้าเฒ่าคนนี้เจ้าถอยไปก่อนจะได้หรือไม่?”

แต่เมื่อหวูเทียนได้ยินเช่นนั้นเขาก็ต้องเลิกคิ้วหลับตาลงเหมือนพยายามสัมผัสอะไรบางอย่าง

จากนั้นเขาก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยเสียงหัวเราะ “ฮ่าๆ มันเป็นสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะจริง! แต่ว่ามันก็ไม่แปลก หากมันไม่เรียกสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะลงมาสิถึงจะแปลก! แต่ว่านะ…หมี่เทียน หน้าของเจ้ามันไม่ใหญ่ขนาดนั้นหรอก! เมื่อข้าคนนี้บรรลุเต๋าของตัวเองกลับมาได้แล้วข้าย่อมจะไม่ปล่อยให้มันได้ตายไปกับทุกข์แห่งหายนะ! หลังจากที่ข้าสังหารมันลงแล้วมันก็คงถือเป็นการช่วยงานของสวรรค์ไปในตัวด้วย!”

เมื่อคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องผงะไปเพราะรู้ได้แล้วว่าหวูเทียนนั้นไม่มีความคิดที่จะถอยกลับไปแม้แต่น้อย!

หวูเทียนในตอนนี้มันแข็งแกร่งจนเกินไป!

ส่วนอีกด้านพวกอี้เฉียและคนเผ่าเลือดนั้นได้แต่ต้องยิ้มเย้ยเพราะนี่แหละคือสิ่งที่พวกเขาต้องการจะเห็นและได้ยินมากที่สุด

แต่พวกเขาเองก็ตกตะลึงกับพลังของหวูเทียนมากเช่นกัน

เพราะพวกเขาเหล่าเจ้าโลกล้ำสวรรค์นั้นสัมผัสได้ถึงสามสิบสามทุกข์แห่งหายนะตอนที่เย่หยวนใช้ห้าก้าวย่ำสวรรค์ออกมาแต่ว่าหวูเทียนนั้นกลับสัมผัสมันได้อย่างไม่ต้องมีอะไรกระตุ้น

หมี่เทียนนั้นสูดหายใจเข้าลึกก่อนจะค่อยๆ กล่าวขึ้น “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วก็มาสู้กันเถอะ! คิดอยากจะได้ตัว เย่หยวนไป? ได้! แต่เจ้าต้องข้ามศพพวกเราทั้งหมดไปก่อน!”

หวูเทียนที่ได้ยินก็ต้องหัวเราะขึ้นมาตอบกลับไป “แค่พวกเจ้าเหล่ามดปลวกทั้งหลายนี้ก็คิดจะหยุดบรรพบุรุษผู้นี้หรือ? ดูท่าแล้วพวกเจ้าจะยังไม่ได้เข้าใจถึงพลังที่แตกต่างชั้นกันสิ้นเชิงนี้!”

หมี่เทียนตอบกลับไปด้วยเสียงหนักแน่น “แล้วจะทำไม? สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดของเรานั้นมันมีแต่วีรบุรุษที่พร้อมตายในสงคราม ไม่มีใครรักตัวกลัวตายมาอยู่ตรงนี้หรอก! เจ้านั้นแข็งแกร่งแน่นอนว่าเฒ่าคนนี้ไม่อาจจะต้านทานเจ้าได้ แต่ว่าในสวรรค์นี้มันไม่มีใครกลัวเจ้าหรอก! หากเจ้าไม่เชื่อก็ลองถามพวกเขาดูเองเถอะ!”

“สู้จนตายถวายชีพ!”

“สู้จนตายถวายชีพ!”

“สู้จนตายถวายชีพ!”

…

ด้านหลังของหมี่เทียนนั้นมันมีเสียงคนสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดร้องตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียง

พวกเขานั้นจ้องมองมาอย่างหนักแน่นไม่มีท่าทีลังเลแม้แต่น้อย

ตั้งแต่หัวจรดหาง แม้ว่าพลังบ่มเพาะของพวกเขานั้นจะยังไม่ถึงอาณาจักรมหาจักรพรรดิเสียด้วยซ้ำแต่จิตใจของพวกเขานั้นก็ไม่คิดถอยหนี

หวูเทียนมองดูภาพตรงหน้าด้วยหน้าเครียดเพราะว่าความยิ่งใหญ่ของเขามันถูกคนกลุ่มนี้ลบหลู่

เขานั้นคิดไปเสียว่าตัวเองนั้นจะกลับมาอย่างยิ่งใหญ่ให้ทุกผู้คนก้มหัวให้รับใช้ใต้เท้า

แต่ดูท่าเขาจะคิดผิดไปถนัด!

“หึ! เจ้าเฒ่าที่ไม่รู้จักรักษาน้ำใจคน! ในเมื่อเจ้าอยากจะตายนักข้าก็จะสังหารเจ้าให้สมใจ!”

หวูเทียนนั้นยกมือขึ้นพร้อมด้วยคลื่นพลังรุนแรงสะท้านฟ้า

พลังงานทุกสิ่งอย่างบนฟ้าดินนี้มันเหมือนตกอยู่ในการควบคุมของเขาสิ้น

เมื่อคนทั้งหลายได้เห็นเช่นนั้นพวกเขาก็ต้องผงะไปตามๆ กัน

เพราะนี่มันเหมือนพวกเขาได้เห็นจุดจบของยอดเต๋า

อี้เฉียนั้นได้แต่ต้องทำหน้าเหยเกกล่าวขึ้น “ช่างเป็นพลังที่รุนแรงน่ากลัวนัก! ข้ารู้สึกได้เลยว่ามันไม่มีสิ่งใดในโลกหล้านี้ที่ทรงพลังไปได้มากกว่านี้! สวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดมันจบสิ้นกันเท่านี้แล้ว!”

หมี่เทียนนั้นเองก็ต้องกัดฟันแน่นภายใต้พลังนี้เขาไม่รู้สึกว่าตัวเองจะต้านทานมันได้แม้แต่น้อยเลย

จากนั้นฝ่ามือของหวูเทียนก็กดทับลงมาในกำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดจนทำให้มันบิดเบี้ยว!

นี่มันคือกำแพงเขตแดนเดียวกับที่รับการโจมตีจากเผ่าเลือดได้อย่างไม่หวั่นไหว

แต่ในเวลานี้กำแพงเขตแดนของสวรรค์สมบูรณ์มหาหยกเจิดกลับแสดงท่าทีว่าจะแตกสลายลงไปต่อหน้าต่อตา

โฉปู้ฉุน หยางชิงและพวกนั้นต่างไม่อาจจะขยับร่างกายได้แม้แต่น้อย!

ตอนนี้พวกเขาได้เข้าใจแล้วว่าหวูเทียนนั้นทรงพลังแค่ไหน!

หากถูกฝ่ามือนี้เข้าแล้วมันคงมิใช่แค่หมี่เทียนที่จะตายลงไปแต่คนทั้งหลายในที่นี้มันคงไม่มีใครจะรอดไปได้!

ส่วนอีกด้านหนึ่งนั้นหมี่เทียนก็กำลังหลับตารอความตายอย่างไม่คิดขัดขืนอีก

เพราะเขารู้ดีว่าพลังเช่นนี้ต่อให้ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์