จอมนางข้ามพิภพ บทที่ 394 ซื่อจื่อ ข้าคิดถึงท่านจังเลย

ห้องโถง

เป่ยหมิงฉี่มองดูจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงจูงมือกันออกมา ก็รีบเข้ามาทันที “บุญคุณความแค้นในสมัยก่อนมากน้อยข้าก็เคยได้ยินมาบ้าง ข้าขอโทษเจ้าแทนเสด็จพ่อของข้าด้วย ข้ารู้ว่าการขอโทษไม่สามารถชดเชยอะไรได้ หวังเพียงว่าเจ้าจะสามารถปล่อยแคว้นเป่ยลี่ ปล่อยราษฎรของแคว้นเป่ยลี่ไป อย่าให้พวกเขาต้องตกอยู่ในความทุกข์แสนสาหัสเลย”

เป่ยหมิงฉี่ผู้ซึ่งขี้อวด เย็นชาหยิ่งทะนงมาโดยตลอด ไม่ได้แทนตัวเองว่าข้าที่เป็นไท่จื่อ แต่เป็นข้า แสดงให้เห็นว่าลดลักษณะท่าทีลงแล้ว

หยุนถิงมองไปทางเป่ยหมิงฉี่ ไม่เหลือความเยาะเย้ยถากถางสังคม อันธพาลและเจ้าชู้ในอดีต เขาในเวลานี้สีหน้าเคร่งขรึมและจริงจัง หนวดเครายาวออกมาเล็กน้อยแล้ว เบ้าตาก็ลึกลงไปเช่นกัน ดูออกว่าไม่ได้พักผ่อนดีๆมานานมากแล้ว

นัยน์ตาสีดำที่คมกริบของจวินหย่วนโยว กวาดมองมาราวกับดาบแหลมคม “ความแค้นของพ่อแม่ ไม่สามารถอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันได้ หากเปลี่ยนเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่กระอักกระอ่วนสุดขีด เขารู้มาตลอดว่าหลายปีมานี้จวินหย่วนโยวกำลังตามสืบเรื่องการตายของพ่อแม่เขา เมื่อก่อนเขาถึงขั้นยังเคยหัวเราะเยาะจวินหย่วนโยวว่าโง่เกินไป แต่กลับคิดไม่ถึงว่าคนร้ายจะเป็นเสด็จพ่อของตนเอง

วิธีการของจวินหย่วนโยวโหดเหี้ยมมากแค่ไหน ถึงแม้เป่ยหมิงฉี่จะอยู่ที่แคว้นเป่ยลี่ก็ยังเคยได้ยิน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นความแค้นของพ่อแม่อีก

นาทีต่อมา สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่ก็ตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย “ถ้าหากเป็นข้า แน่นอนว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อล้างแค้น และข้าก็สามารถชดใช้หนี้แค้นแทนพ่อเช่นกัน แล้วแต่เจ้าจะจัดการ”

“ทวงความแค้นก็ต้องหาคนทำผิดทวงหนี้ก็ต้องหาลูกหนี้!” จวินหย่วนโยวตอกกลับเสียงเย็นชา

มือที่อยู่ข้างลำตัวของเป่ยหมิงฉี่กำหมัดเอาไว้แน่น กระดูกส่งเสียงดังกรอบแกรบ เขากัดริมฝีปากล่างอย่างแรง และคุกเข่าลงไปทันที

“เจ้าจะล้างแค้นอย่างไรข้าไม่สนใจ ข้าขอแค่เจ้าปล่อยราษฎรของแคว้นเป่ยลี่ไป พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์ หากสองแคว้นเปิดศึกกันจะต้องเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า ชาวบ้านตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก เกิดความทุกข์ยากแสนสาหัส” น้ำเสียงของเป่ยหมิงฉี่เต็มไปด้วยการอ้อนวอน และความเศร้าโศกเพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

เขาที่เป็นเช่นนี้ทำให้หยุนถิงมองด้วยความประหลาดใจ ความรู้สึกที่เป่ยหมิงฉี่ให้คนคือคุณชายเสเพลที่เยาะเย้ยถากถางสังคม เห็นแก่ประโยชน์ตัวเอง กินดื่มเที่ยวเล่นแสวงหาความสุขใส่ตัวไม่สิ้นสุด คิดไม่ถึงว่าเขาจะห่วงใยราษฎรเช่นนี้

“เหตุใดท่านถึงไม่ขอร้องให้ซื่อจื่อปล่อยท่านไป แต่ให้ปล่อยราษฎรไปล่ะ?” หยุนถิงอดถามไม่ได้

“เสด็จพ่อเป็นคนได้ของใหม่ลืมของเก่าที่สุด ฟังเพียงเสียงหัวเราะของคนใหม่ ไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของคนเก่า ตอนนั้นเสด็จแม่ของข้าผิดหวังในตัวเสด็จพ่ออย่างมาก ซึมเศร้าไม่มีความสุข สุดท้ายก็จากไปด้วยความเกลียดชัง

ในตอนนั้นข้าอายุเพียงเจ็ดขวบเท่านั้น ข้าเกลียดชังเสด็จพ่อมาก ดังนั้นจึงแอบหนีออกจากวัง สาบานว่าชาตินี้จะไม่กลับเข้าไปในวังอีก เพียงแต่ว่าหลังจากที่ออกจากวังแล้ว ข้าถึงได้พบว่าโลกภายนอกไม่ได้สวยหรูอย่างที่ข้าคิด

ตอนนั้นข้ายังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ทันทีที่ออกจากวังก็ถูกคนตามไล่ล่า หิวโหยไปห้าวันไม่ได้กินอะไรเลย ถึงขั้นเคยแย่งอาหารกับขอทาน ยังเกือบจะถูกพวกค้ามนุษย์ลักพาตัวไปด้วยซ้ำ

โชคดีที่มีชาวนาใจดีครอบครัวหนึ่งช่วยข้าเอาไว้ ให้อาหารข้ากิน และยังเย็บเสื้อตัวใหม่ให้ข้าอีกด้วย ข้ารู้สึกขอบคุณพวกเขาอย่างมาก

ตอนนั้นข้าติดตามพี่ชายคนนั้นขึ้นเขาไปผ่าฟืน ล่าสัตว์ ทำไร่ ทำนา------เมื่อก่อนข้าเคยเห็นพวกนี้แค่ในหนังสือเท่านั้น แต่เมื่อสัมผัสด้วยตัวเองถึงได้พบว่าการเป็นชาวนามันยากเย็นเช่นนี้

ชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวนั้นยากลำบากมาก หญิงตั้งครรภ์กำลังจะคลอด พี่ชายกลับไม่มีเงินเชิญหมอและหมอตำแย ดังนั้นข้าก็เลยนำป้ายหยกที่พกติดตัวประจำไปจำนำ เปลี่ยนเป็นเงินเชิญหมอและหมอตำแยยังซื้อของบำรุงเล็กน้อย

แต่คิดไม่ถึงว่า เป็นเพราะป้ายหยกของข้าถึงทำให้พวกคนที่ตามไล่ล่าข้าเจอเบาะแส ทำให้หญิงตั้งครรภ์คนนั้นถูกไล่ฆ่าในวันที่คลอดลูก