จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 10

หลิงเฟิงรีบไปให้คนตระเตรียม ตนเองกลับเฝ้าอยู่ข้างๆ

จวินหย่วนโยวมองดูหยุนถิงที่ใกล้แค่ปลายเอื้อม สีหน้านางดูเข้มงวดนัก ฝีมือลงเข็มคุ้นชิน ลงเข็มรวดเร็วในจุดชีพจรใหญ่ของร่างกายตน เร็วจนเขามองไม่ชัด แต่กลับรู้สึกดีขึ้นมาก

มันทำให้จวินหย่วนโยวยิ่งแปลกใจ โดยเฉพาะวิธีลงเข็ม ถ้ามิมีหลายสิบปีดูท่าจะฝึกไม่ได้ถึงขั้นนี้ ต่อให้เป็นหมอเทวดาก็ไม่เคยลงเข็มเช่นนี้ นางยังมีความลับอีกมากแค่ไหนที่ตนไม่รู้กันนะ

สตรีนางนี้เหมือนเป็นเขาวงกต ยิ่งอยู่ด้วยยิ่งค้นพบเรื่องน่าสนใจ

นางใจกล้า ละเอียด พูดจาทิ่มแทงโหดร้ายกับหลีอ๋อง เย็นชาแหลมคม แต่ก็เฉลียวฉลาด สามารถแก้ไขปัญหาที่ทั่วทั้งราชสำนักไม่อาจแก้ได้ และยังรู้จักปกป้องตนเอง รู้ดีว่าควรทำเช่นไร สตรีธรรมดาเทียบเคียงนางมิได้เลย

ไม่นาน พ่อบ้านให้คนยกถังน้ำร้อนเข้าในห้องซื่อจื่อ เขาเข้ามารายงาน

หยุนถิงถึงได้เก็บเข็มเงินขึ้นมา “ซื่อจื่อ ท่านรู้สึกเป็นอย่างไรบ้าง?”

จวินหย่วนโยวสูดลมหายใจเข้าลึก “ดีมากขึ้นแล้วล่ะ”

พ่อบ้านและหลิงเฟิงพร้อมใจกันถอนหายใจโล่งอก คุณหนูหยุนช่างไม่เหมือนข่าวลือที่ว่าทำอันใดมิเป็น เอาแค่ที่นางสามารถผ่อนปรนพิษในกายคุณชายได้ วิชาแพทย์ย่อมต้องดีมากแน่ๆ

“ซื่อจื่อ ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนแช่ตัวกับท่าน” หยุนถิงวางเข็มเงินในล่วมยา และหิ้วไป

สีหน้าจวินหย่วนโยวแดงเรื่ออย่างกระอักกระอ่วน “ข้าคนเดียวก็ได้”

“จะได้อย่างไรกัน ข้าให้ท่านแช่ถังยานะ ต้องคอยดูอุณหภูมิน้ำและเพิ่มยาอยู่ข้างๆ ยังต้องผสานกับการลงเข็ม แบบนี้ถึงจะช่วยท่านควบคุมพิษในตัวได้” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวอึ้งตะลึง มีแววกระอักกระอ่วนขึ้นกลางหว่างคิ้ว “เช่นนี้ งั้นรบกวนคุณหนูหยุนด้วย”

“ไม่เป็นไร ในเมื่อข้ารับปากว่าจะช่วยท่านบำรุงร่างกาย ย่อมไม่คืนคำอยู่แล้ว เพียงแต่พิษในร่างกายท่านแรงนัก ดังนั้นขั้นตอนจึงค่อนข้างยุ่งยากมาก” หยุนถิงอธิบาย

“ลำบากแล้ว” จวินหย่วนโยวเดินตรงออกไป

หยุนถิงตามหลังเขา เห็นหูแดงเรื่อของเขา สายตามีแววเจ้าเล่ห์วาบผ่าน

“หรือว่าเมื่อครู่ซื่อจื่อคิดว่า ข้าจะแช่ตัวกับท่านด้วย?”

จวินหย่วนโยวที่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าวพลันชะงักฝีเท้า ตอบโดยที่ไม่ได้หันหัวกลับมา “มิได้” เขาเดินตรงออกไป แต่ฝีเท้าดูร้อนรน

หยุนถิงเห็นได้ชัดมาก เธอยิ้มทะเล้นพลางตามไป

ในห้อง

หลิงเฟิงช่วยจวินหย่วนโยวถอดเสื้อ เขาใส่เพียงแต่กางเกงตัวในสีขาวตัวเดียวก้าวเข้าถังยา โผล่ร่างกายท่อนบนครึ่งตัวอยู่ด้านนอก

พอหยุนถิงเข้ามาก็เห็นจวินหย่วนโยวที่อยู่ในถังยา ผิวขาวนวล ดูจะเรียบเนียนเสียยิ่งกว่าผิวสตรี ซิกแพคกระเพื่อมมีพลัง พอบวกกับใบหน้าหล่อเหลาประหนึ่งภาพวาดพู่กัน เย็นชาแต่ก็ช่างน่าดึงดูด ช่างเป็นบุรุษงามยามอาบน้ำจริงๆ ทำเอาคนมองดูแล้วเลือดลมพลุ่งพล่าน เริ่มหายใจติดขัด

“ซื่อจื่อ รูปร่างท่านช่างดียิ่งนัก ดูผิวพรรณนี้สิ เรียบลื่นมีแรงสะท้อน และยังกล้ามท้องนี้อีก เส้นลายช่างงามนัก” หยุนถิงชมเชย ยื่นมือออกจะไปลูบคลำจวินหย่วนโยว

จวินหย่วนโยวเองก็ไม่คิดว่านางจะใจกล้าเพียงนี้ นิ้วมือเล็กนุ่มลูบไล้ผ่านผิวพรรณเขา จวินหย่วนโยวรู้สึกเพียงสั่นสะท้านไปทั้งตัว ประหนึ่งโดนไฟช็อตจนแข็งเกร็งไปทั้งตัว

“อย่าเล่นพิเรนทร์ คุณหนูหยุนกรุณาสำรวมด้วย” จวินหย่วนโยวพูดหน้าตึง

“นี่เป็นเพราะยาออกฤทธิ์แล้ว เจ็บปวดจนอยากตายนั้นเป็นเรื่องธรรมดามาก ไม่เคยได้ยินเรื่องหงส์ฟื้นคืนชีพรึ พิษในตัวซื่อจื่อของเจ้าน่ะดื้อดึงนัก ดังนั้นข้าจึงกระตุ้นร่างกายเขา ให้พิษเหล่านั้นว่ายวนไปทั่ว อย่างนี้ข้าถึงจะช่วยถอนพิษให้เขาได้ อีกครู่ข้าลงเข็ม เจ้าเห็นอะไรก็ไม่ต้องพูด และไม่ต้องถาม อย่ารบกวนข้า ไม่เช่นนั้นหากข้าโดนรบกวน ชีวิตซื่อจื่อของเจ้าอาจจะสิ้นเลยก็ได้” หยุนถิงกำชับบอก

นี่เป็นต่างโลก ยาพวกนั้นของเธอล้ำหน้ามากเกินไป หลิงเฟิงกับจวินหย่วนโยวย่อมไม่เคยเห็นมาก่อน ดังนั้นหยุนถิงเลยบอกไว้ก่อน

“ขอรับ” หลิงเฟิงรับคำ ถึงจะไม่เคยเห็นใครรักษาเช่นนี้มาก่อน แต่คิดถึงว่า เมื่อครู่คุณหนูหยุนช่วยบรรเทาอาการได้ ก็คงจะมีผลกระมัง

หยุนถิงเริ่มหยิบเข็มเงินมาช่วยลงเข็มให้จวินหย่วนโยว เริ่มจากลงเข็มบนจุดชีพจรบนตัวจวินหย่วนโยวหลายจุด จากนั้นก็ค่อยๆควบคุมพิษในกายเขาทีละนิด และบีบให้ไปรวมกันที่จุดหนึ่ง

ระหว่างนั้นหลิงเฟิงคอยสังเกตอุณหภูมิน้ำตลอด พอน้ำเย็นก็เปลี่ยน

ทุกหนึ่งชั่วยามหยุนถิงจะลงเข็มหนึ่งครั้ง และยังป้อนยาฉีดให้จวินหย่วนโยวดื่มเล็กน้อย ทำให้ความเจ็บปวดในตัวจวินหย่วนโยวคลายลงเล็กน้อย จวินหย่วนโยวดื่มลงไปหมดระหว่างที่หมดสติ

เวลาค่อยๆผ่านไป จากแรกที่เจ็บปวดมาก ต่อมาจวินหย่วนโยวก็พลันแค่นเสียงหนักและร้องด้วยความเจ็บปวด ทำเอาหัวใจของหลิงเฟิงบีบรัด เขาร้อนใจยิ่งนัก

หยุนถิงมองเห็นจวินหย่วนโยวเจ็บปวดจนเป็นลมไปเลย ไม่ทันจะคิดอะไร เธอถอดรองเท้าเข้าไปนั่งในถังน้ำทันที จากนั้นเข็มเงินในมือก็ลงไปที่ตำแหน่งใต้เท้าของจวินหย่วนโยว

“คุณหนูหยุนท่านทำเช่นนี้มิเป็นการเสียมารยาทรึ?” หลิงเฟิงโพล่งออกปาก

เพราะยังไงทั้งคู่ก็ยังมิได้สมรสกัน ก็ร่วมแช่ถังน้ำเดียวกัน หากเรื่องนี้แพร่ออกไปจะทำให้ชื่อเสียงซื่อจื่อหม่นหมอง

“มารยาทสำคัญ หรือชีวิตซื่อจื่อของเจ้าสำคัญกว่า สตรีเช่นข้ายังไม่กลัว เจ้ากลัวอะไร” หยุนถิงลงเข็มต่อไปโดยไม่มองเขาสักนิด

ถังน้ำใหญ่เพียงพอ ทั้งสองคนนั่งลงมายังเหลือที่ว่างอีกมาก ไอน้ำของน้ำอุ่นร้อนคุกรุ่น ตรงข้ามยังเป็นบุรุษรูปงามดุจภาพวาด หากไม่ใช่เพราะตอนนี้ต้องช่วยถอนพิษให้จวินหย่วนโยว หยุนถิงต้องนั่งดูให้หนำใจแน่