จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1000

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันพาคนมากลุ่มหนึ่ง คนพวกนี้เป็นคนในครอบครัวของสาวใช้ซูหรง ฮองเฮาเหนียงเหนียงได้โปรดตรวจสอบให้ชัดเจนด้วย!” แม่ทัพหยู๋เปิดปากพูดขึ้นมา

ฮองเฮารั่วเฟิงซีจ้องมองมาอย่างเย็นชา คนพวกนั้นคุกเข่าลงไปบนพื้นทันที พวกเขาไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน ก็เลยตกใจจนมึนงงไปเลย

สาวใช้ซูหรงรีบวิ่งเข้ามาทันที “ท่านพ่อท่านแม่ น้องชาย พวกท่านมาได้อย่างไร?”

“หรงเอ๋อร์ ข้ากับพ่อของเจ้า และน้องถูกจับตัวไป ท่านแม่ทัพท่านนี้เป็นคนไปช่วยพวกเราไว้ แล้วบอกว่าจะพาพวกเรามาพบเจ้า” ผู้หญิงเปิดปากพูดขึ้นมาทันที

“หรงเอ๋อร์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” บิดาของซูหรงถามขึ้นมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“ท่านพี่ ข้ายังไม่อยากตาย ท่านได้โปรดช่วยข้าด้วย” น้องชายร้องไห้ไปพูดไป

“ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะต้องช่วยพวกเจ้าแน่นอน” ซูหรงพูดแล้ว ก็หมุนตัวไปคุกเข่าคำนับให้ฮองเฮา

“ฮองเฮาเหนียงเหนียงได้โปรดให้ความเป็นธรรมกับหม่อมฉันด้วย ท่านอ๋องสามเป็นคนจับตัวบิดามารดาและน้องชายของบ่าวไป แล้วมาข่มขู่บ่าว ให้บ่าววางยาพิษลงไปในซุปที่ท่านตุ๋น เพื่อวางยาทำร้ายฝ่าบาท

คนในครอบครัวบ่าวอยู่ในมือท่านอ๋องสาม บ่าวจึงต้องเชื่อฟังคำสั่ง ฮองเฮาเคยดีต่อบ่าวมากมาย บ่าวสมควรตาย ที่มาพยานจนเกือบทำร้ายเหนียงเหนียงไป

เป็นความผิดของบ่าวเอง เหนียงเหนียงได้โปรดปล่อยบิดามารดาของบ่าวไปเถอะ บ่าวยอมตายเพื่อรับผิด!” ซูหรงพูดแล้วก็คำนับดังตุ๊บ ๆ ไป ไม่นานหน้าผากก็บวมแดงขึ้นมาเป็นผืน

พอพวกขุนนางได้ยินชัดเจนแล้ว ก็มองไปที่เป่ยเย่เหอโดยอัตโนมัติ และต่างพากันพ่นลงออกจากจมูกอย่างดูถูกใส่เขา

กล้าวางยาพิษใส่พี่ชายแท้ ๆ ของตัวเอง และยังปลุกระดมพวกเขามาก่อความวุ่นวาย จนเกือบจะปรักปรำฮองเฮาไป จิตใจช่างโหดร้ายจริง ๆ

“ท่านอ๋องสาม บ่าวคนนี้พูดจริงหรือเปล่า” ฮองเฮารั่วเฟิงซีถามเสียงเย็นขึ้นมา

เป่ยเย่เหอยังไม่ทันได้เปิดปากพูด แม่ทัพหยู๋ก็เอาจดหมายหลายฉบับออกมา “ฮองเฮาเหนียงเหนียง นี่คือสิ่งที่หม่อมฉันค้นเจอจากเรือนของท่านอ๋องสาม ในนั้นเป็นหลักฐานที่เขาติดต่อศัตรูทรยศประเทศพ่ะย่ะค่ะ”

ฮองเฮารับมาดู แล้วก็ตะคอกขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “เป่ยเย่เหอ ฝ่าบาทเมตตาเจ้า เพราะเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง แต่เจ้ากลับไปติดต่อกับศัตรูทรยศประเทศ วางอุบายใส่จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟย ทำให้แคว้นเป่ยลี่ตกเป็นผู้ไม่มีคุณธรรม ตอนนี้ยังมาวางยาพิษฝ่าบาท และอยากพยายามแย่งชิงบัลลังก์ การทรยศอย่างใหญ่หลวงเช่นนี้ เจ้าไม่เหมาะที่จะเป็นท่านอ๋อง ตอนนี้ข้าขอออกคำสั่งปลดตำแหน่งท่านอ๋องของเจ้าออก ลดระดับชั้นไปเป็นสามัญชน แล้วส่งตัวเข้าไปในคุกหลวง รอฝ่าบาทฟื้นขึ้นมาแล้วค่อยเนรเทศไปอยู่ชายแดน ชาตินี้อย่าหวังจะได้กลับมาที่เมืองหลวงอีกเลย!”

ยิ่งใหญ่ ทรงอำนาจ และดูเหลือเชื่อ

มุมปากของเป่ยเย่เหอมีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง ถ้าแค่จับตัวชาวบ้านมาไม่กี่คน เขาก็สามารถปฏิเสธได้ แต่เขาแค่เกลียดตัวเอง ที่ไม่ได้ทำลายจดหมายพวกนั้นไป

“หึ เจ้าคิดว่าข้าอยากได้ตำแหน่งอ๋องนี่หรือ ตั้งแต่เด็กเสด็จพ่อก็ลำเอียง เรื่องดี ๆ อะไรก็โอนเอียงไปทางเสด็จพี่ ไม่เคยมองข้าดี ๆ สักครั้ง

เป็นลูกของเสด็จพ่อเช่นกัน แล้วมีสิทธิ์อะไรที่เสด็จพี่ได้รับความรักจากเสด็จพ่อ ถูกแต่งตั้งให้เป็นองค์รัชทายาท สืบทอดอำนาจ แต่ข้าเป็นได้แต่ตัวเสริมของเขา เป็นได้แค่องค์ชาย เป็นได้แค่อ๋อง

ข้าไม่พอใจ ดังนั้นจึงตั้งใจวางแผนให้คนวางยาพิษทำร้ายจวินหย่วนโยวกับหยุนถิง ตอนแรกอยากจะยุแยงให้เกิดสงครามแคว้นเป่ยลี่กับแคว้นต้าเยียนขึ้นมา แต่คิดไม่ถึงว่าคนพวกนั้นจะด้อยขนาดนั้น กลับถูกคนของจวินหย่วนโยวฆ่าตายไปหมดเลย

ดังนั้นข้าจึงต้องใช้แผนเสี่ยงอันตราย แต่น่าเสียดายที่ข้าคาดการผิดไป คิดไม่ถึงว่าเริ่นเซวียนเอ๋อร์จะลอยลงมาจากฟ้า นี่มันช่างน่ารังเกียจจริง ๆ ตอนนี้ข้าแพ้แล้ว พวกเจ้าจะฆ่าจะแกงก็ตามสบาย!” พอเป่ยเย่เหอเห็นว่าเรื่องราวถูกเปิดโปงแล้ว ก็ไม่เสแสร้งอีกต่อไป แล้วก็พูดแสดงความโกรธแค้นสุดท้ายออกมา

เป่ยจิงจิงเห็นเขาเป็นแบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะเห็นใจดี หรือว่าสงสารดี

“คนที่เสด็จพี่สนใจมากที่สุดก็คือท่านกับข้า ตอนที่อายุเจ็ดขวบพวกเราไปลานล่าสัตว์ด้วยกัน เสด็จพี่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยท่านที่ติดกับดักในตอนนั้น ตอนนี้ขาของเสด็จพี่ได้รับบาดเจ็บ แต่เขาก็ยังให้ท่านเหยียบตัวเขาปีนขึ้นไป

ต่อมาขาของเสด็จพี่พอถึงวันที่ฝนตกฟ้าครึ้ม ก็จะปวดเมื่อยไม่สบายตัว หมอหลวงบอกว่านั่นเป็นอาการเรื้อรังที่ไม่ได้รักษาให้ทันการในตอนที่ได้รับบาดเจ็บตอนนั้น แต่ว่าเขาไม่เคยบอกกับท่าน ข้าเองก็ไปรู้เห็นเข้าโดยบังเอิญ พี่สามท่านทำแบบนี้ ทำผิดต่อเสด็จพี่มากจริง ๆ!” เป่ยจิงจิงพูดพึมพำขึ้นมา

เป่ยเย่เหอนิ่งอึ้งไปทั้งตัวเลย แน่นอนว่าเขาจำเรื่องตอนอายุเจ็ดขวบได้ เขาถูกอ๋องเก้าวางแผนให้ตกลงไปในหลุมดักสัตว์ของนายพราน ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะว่าเสด็จพี่ตามหาเขาอย่างไม่ยอมแพ้ เกรงว่าตอนนั้นถ้าเขาไม่แข็งตายไปในหลุมกับดัก ก็คงจะถูกสัตว์ป่ากินไปแล้ว