จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1003

เวินเหลียงหยาอยากจะพูดอะไร แต่ก็ถูกพ่อเขาห้ามไว้ด้วยสายตาดุร้าย ทำให้เขาตัวสั่นจึงไม่กล้าพูดแล้ว

เวินเพียรหรันรู้สึกกลัวมากจนตัวแข็งทื่อไปหมดตั้งนานแล้ว จึงจับแขนของนางเหอผู้ที้เป็นฮูหยินของเจ้าบ้านตระกูลเวินอย่างแน่นตามจิตใต้สำนึก

ทุกคนต่างก็เงียบ บรรยากาศรอบๆตึงเครียดและกดดันจนสุดขีด สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนมีความเย็นเยือกมากขึ้น

“ถ้าไม่บอกก็ฆ่าพวกเจ้าให้ตายหมด ไม่ปล่อยแม้แต่คนเดียวเลย” เสียงดุร้ายของโม่เหลิ่งเหยียนแผ่ความเด็ดเดี่ยว ทำให้ผู้คนฟังแล้วต้องกลัวจนตัวสั่น

“คือเขา เขาเป็นคนที่เปิดระบบทำลายตัวเองในห้องลับ เขาหลอกจวินซื่อจื่อไปช่วยซื่อจื่อเฟยที่ห้องลับ แล้วก็ฝังพวกเขาไว้ในห้องลับด้วย！” นางเหอผู้ที้เป็นฮูหยินของเจ้าบ้านตระกูลเวินตะโกน

เวินหานเทียนจับจ้องไปที่นางอย่างโกรธ และตบนางอย่างแรงด้วย “ไอ้ผู้หญิงที่สมควรตาย ข้าไม่น่าไว้ชีวิตเจ้าเลย！”

เดิมทีขาของนางเหอก็ได้รับบาดเจ็บแล้ว จะหลบหนีการตบของเขาได้อย่างไร เวินเหลียงหยารีบลากนางหลบหนี แต่นางเหอยังคงโดนตบที่แขนใบหน้าของนางซีดมาก และพ่นเลือดออกมาทันที

“เวินหานเทียน อีเลว เจ้าคิดจะฆ่าข้าเลยหรือ เจ้าเป็นคนที่ไปช่วยบรรพจารย์ตระกูลเวินจับตัวซื่อจื่อเฟยจนทำให้ตระกูลเวินตกอยู่ในอันตราย！” นางเหอตะโกนด้วยความโมโห

ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิด กลิ่นอายดุร้ายอันเยือกเย็นของโม่เหลิ่งเหยียนแผ่ซ่านออกมาทันที นัยน์ตาที่ประดุจเหยี่ยวของเขาจ้องมองไปที่เวินหานเทียนอย่างเย็นชา

เมื่อกี้ได้ยินว่าหยุนถิงเกิดอุบัติเหตุ หัวใจของโม่เหลิ่งเหยียนแทบขาดเป็นชิ้นๆแล้ว แต่พอคิดอีกที ถ้าเกิดว่าหยุนถิงและจวินหย่วนโยวเกิดอุบัติเหตุจริงๆ องครักษ์เงามังกรและคนของหอดวงจันทร์จะไม่ส่งข่าวให้เขาได้อย่างไรกัน

แถมหยุนถิงยังมีมิติด้วย ถ้าห้องลับพังลงมาจริงๆ พวกเขาก็สามารถซ่อนตัวในมิติได้ ดังนั้นหยุนถิงและจวินหย่วนโยวไม่ได้เกิดอุบัติเหตุจริงๆเพียงแต่พวกคนเหล่านี้ไม่รู้เท่านั้น

แม้ว่าหยุนถิงไม่ได้เป็นอะไร คนเหล่านี้ก็สมควรตายอยู่ดี ถ้าหากไม่มีมิติ หยุนถิงจะต้องตายแน่ไม่ใช่หรือ

“กล้ามาทำร้ายหยุนถิง เจ้าไปลงนรกเถอะ！” โม่เหลิ่งเหยียนคำรามด้วยความโกรธ และโจมตีไปที่เวินหานเทียนอย่างแรงด้วยฝ่ามือที่ดุร้ายของเขา

เวินหานเทียนรีบหลบหนีและอธิบายทันทีว่า “ซวนอ๋อง อย่าฟังนางพูดเพ้อเจ้อ นี่มันล้วนเป็นความเข้าใจผิด”

“เข้าใจผิดอะไรนะไอ้เหี้ย กล้าทำร้ายน้องสาวของข้า ตายไปเลย！” หยุนไห่เทียนผู้ตั้งมั่นเสมอมา จู่ๆก็ใช้คำหยาบคาย และถือดาบยาวที่มีความยาวสองเมตรโจมตีไปที่เขา

เวินหานเทียนสะดุ้งใจและได้แต่หลบหนี ความสามารถของสองคนนี้ต่างก็ไม่ควรดูหมิ่น เขาจึงไม่สามารถต้านทานเพียงลำพังได้ ต้องหาทางหนีให้เร็วที่สุด

ในใจของเหล่าทหารเต็มไปด้วยความแค้นตั้งแต่แรกแล้ว เมื่อได้ยินว่าคนเหล่านี้ได้สังหารจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟยผู้เป็นน้องสาวของแม่ทัพหยุนเหล่าทหารต่างก็ใช้หน้าไม้พันกลยิงใส่พวกเขาอย่างไร้ความปรานี

คนของตระกูลเวินไม่มีทางหลบหนี ถูกยิงจนเสียชีวิตตามมากัน

“ลูก ลูกหนีไปก่อน ไม่ต้องสนใจแม่！” นางเหอพูดด้วยแรงสุดท้ายที่เหลืออยู่

เวินเหลียงหยาก็หวาดกลัวเช่นกัน “ท่านแม่ ข้าจะทอดทิ้งท่านได้อย่างไร ถ้าจะหนีก็ต้องหนีด้วยกัน”

นางเหอรู้สึกซาบซึ้งใจและปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง “ข้าขยับขาข้างนี้ไม่ได้ จะกลายเป็นภาวะของเจ้าเท่านั้น เจ้ารีบหนีไปก่อน อย่าลืมล้างแค้นให้ข้าด้วย”

เวินเหลียงหยาไม่อยากทอดทิ้งแม่ แต่เมื่อเห็นคนล้มลงกับพื้นด้วยถูกลูกธนูยิงมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็ทำใจแข็งและปล่อยนางเหอลง ฉวยโอกาสความวุ่นวายเพื่อหลบหนี

แต่เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว จู่ๆก็โดนลูกธนูยิงเข้าที่ไหล่ ทำให้เขาล้มลงกับพื้นทันที มีผู้คุ้มกันคนหนึ่งถูกลูกธนูจนตายและตกลงมาทับร่างเขาพอดีเวินเหลียงหยาจึงฉวยโอกาสนี้ล้มลงกับพื้นเพื่อแสร้งทำเป็นตาย

เวินหวู่อวี่ก็หวาดกลัวมาก เริ่มแรกเขาคิดจะไปช่วยพ่อเขา แต่เมื่อเห็นว่าคู่ต่อสู้เป็นซวนอ๋องและหยุนไห่เทียน จึงได้แต่ยอมแพ้และหาโอกาสหนีเพราะเขารู้ว่าตนเองไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้

เวินหวู่อวี่ชำเลืองมองกู้ซินฉีซึ่งอยู่นอกฝูงชน และเกิดความคิดขึ้นมา เขาฉวยจังหวะวุ่นวายตีฝ่าวงล้อม ฆ่าทหารคนหนึ่งไปและดึงศพของมันมาต้านทานหน้าไม้พันกล และวิ่งเข้าไปหากู้ซินฉีให้เร็วที่สุด

เดิมที่กู้ซินฉีก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส เห็นมีคนมาก็โจมตีกลับตามจิตใต้สำนึก แต่เวินหวู่อวี่โจมตีด้วยท่าไม้ตาย ทั้งรุนแรงและรวดเร็ว ใช้ไปไม่กี่ครั้งก็เอาชนะกู้ซินฉีแล้ว