จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1005

“มันเป็นไปไม่ได้หรอก หยุนถิงมองซวนอ๋องเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดและเป็นคนรู้ใจด้วย นางเคยบอกข้าว่า ในใจของนาง โม่เหลิ่งเหยียนมีความสำคัญที่เหนือชีวิตและความตาย และไม่น้อยไปกว่าเจ้าหนูจวินด้วย

ถ้าซวนอ๋องรู้จักหยุนถิงเร็วกว่าเจ้าหนูจวิน ยัยนั้นคงจะไม่แต่งงานกับเจ้าหนูจวิน แต่ไปแต่งงานกับซวนอ๋องแล้ว

ความรู้สึกที่ซวนอ๋องมีต่อหยุนถิง แม้จะเป็นคนตาบอดก็สามารถมองออกได้ ช่วงหลายปีมานี้เขาเป็นโสดมาโดยตลอด มันก็เพราะว่าเขามีคนที่รักในใจแล้ว จึงไม่สามารถยอมรับคนอื่นได้

แต่เสียดายที่หยุนถิงรักเจ้าหนูจวิน ซวนอ๋องต้องโดดเดี่ยวตลอดชีวิตแล้ว น่าสงสารเลย บัดนี้เขาถูกพิษอีก พวกเราต้องช่วยเขาให้ได้！”หมอยมบาลแขวะ

“ข้ารู้ว่าต้องช่วยเขา แต่จุดสำคัญคือพิษนี้เหมือนยาพิษที่ซื่อจื่อเฟยปรุงขึ้นมาในก่อนหน้านี้มาก แต่ก็ไม่ใช่ของเดียวกัน ข้าถึงเกิดความสงสัย” ตาเฒ่าเหอโต้กลับ

“มันช่างเป็นเรื่องที่แปลกจริงๆ หรือว่ามีคนขโมยยาพิษของหยุนถิงเพื่อทำร้ายซวนอ๋อง แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ ยาพิษของยัยนั้นไม่ใช่ว่าใครๆก็สามารถรับได้ อาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญกระมัง” หมอยมบาลพูดด้วยความสงสัย

“ทักษะทางการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยยอดเยี่ยมจนไม่มีใครเทียบได้ในทั่วสี่แคว้น แม้จะใช้นิ้วเท้าคิดก็สามารถรู้ได้ว่า จะมีคนบังเอิญปรุงยาพิษที่เหมือนกับนางได้อย่างไรกัน เดี๋ยวพบกับซื่อจื่อเฟยแล้วค่อยถามนางก็รู้แล้ว เรื่องสำคัญเร่งด่วนที่ต้องจัดการคือถอนพิษให้ซวนอ๋อง” ตาเฒ่าเหอวิเคราะห์

“เจ้าพูดถูก”

ทั้งสองรีบกลั่นกรองพิษที่ร้ายแรงในเลือดของโม่เหลิ่งเหยียนทันที และหลังจากได้ยืนยันว่าเป็นสารพิษอะไรแล้ว พวกเขาก็เริ่มปรุงยาถอนพิษ แต่มีสารพิษชนิดหนึ่งที่หมอยมบาลและตาเฒ่าเหอต่างก็ไม่สามารถแยกแยะได้

“ต้องทำอย่างไรดีนะ ยังขาดชนิดหนึ่งเลย” หมอยมบาลถาม

สีหน้าของตาเฒ่าเหอก็เคร่งเครียดเช่นกัน “ข้าเป็นหมอมาหลายสิบปี แต่ก็ไม่เคยเห็นมันมาก่อน อาจไม่ได้เป็นสารพิษของสี่แคว้น”

“ก็บอกแล้วว่าประสบการณ์ของเจ้าไม่เพียงพอ มันเป็นสารพิษที่มาจากด่านชายแดนหรือเขตทะเลนิรนามแน่ ด่านชายแดนเป็นสถานที่ที่รกร้างอ้างว้างไม่มีคนอยู่อาศัย แม้แต่หญ้าก็ไม่ขึ้นเลย ส่วนเขตทะเลนิรนามลึกลับเกินไป คนทั่วไม่สามารถไปได้หรอก ข้าก็ไม่เคยไปสองสถานที่เหล่านี้เลย” หมอยมบาลพูดพลางเม้มริมฝีปาก

ตาเฒ่าเหอกลอกตา “เจ้าก็ไม่เคยไปเหมือนกันไม่ใช่หรือ”

แม้ว่าทั้งสองกำลังเถียงกัน แต่ก็ไม่ได้หยุดทำงานเลย และกำลังเตรียมปรุงยาถอนพิษอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง การปรุงยาถอนพิษก็เสร็จแล้ว แต่เมื่อมองไปที่ยาถอนพิษนั้น หมอยมบาลก็รู้สึกไม่มั่นใจ “เจ้าเอาไปให้ซวนอ๋องดื่มเถอะ”

“ทำไมต้องเป็นข้าด้วยล่ะ ถ้ามีอะไรผิดพลาด คนของแคว้นต้าเยียนใช้น้ำลายก็สามารถทำให้ข้าจมน้ำตายได้” ตาเฒ่าเหอปฏิเสธทันที

เพราะโม่เหลิ่งเหยียนเป็นนักรบเทพของแคว้นต้าเยียน ถ้าเขาเกิดอะไรขึ้น ฮ่องเต้และชาวบ้านของแคว้นต้าเยียนจะไม่ยอมปล่อยมันไปง่ายๆแน่

“ขี้ขลาดจัง ข้ามาทำเลย บัดนี้หยุนถิงไม่อยู่ จึงได้แต่รักษาม้าตายดั่งม้าเป็นแล้ว จะปล่อยให้เขาตายไปเช่นนี้ไม่ได้ หวังว่าหยุนไห่เทียนจะหาเจอหยุนถิงโดยเร็วที่สุด” หมอยมบาลพูดและเดินไปหยิบชามที่ใส่ยาน้ำและป้อนมันให้โม่เหลิ่งเหยียน

“เดี๋ยวก่อน！” เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากนอกประตู หยุนถิงผลักประตูเข้ามา

หมอยมบาลเห็นคนที่มาคือนางก็รู้สึกปลาบปลื้มมาก “เจ้ากลับมาได้สักที ยาน้ำนี้เกือบจะทำให้ชื่อเสียงของข้าสูญเสียไปหมดแล้ว”

หยุนถิงวิ่งเข้ามาเพื่อตรวจชีพจรของโม่เหลิ่งเหยียน สีหน้าของนางเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ “จะเป็นแบบนี้ได้อย่างไร”

“พิษในตัวซวนอ๋องคล้ายกับพิษที่เจ้าปรุงออกมาในก่อนหน้านี้มาก แต่มันมีสารพิษอีกชนิดหนึ่ง พวกเขาศึกษามานานก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร” ตาเฒ่าเหอยื่นชามกระเบื้องให้นาง

“ข้ามาดูหน่อย” หยุนถิงตรวจสอบอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น นี่คือพิษที่นางศึกษาอยู่จริงๆ และเป็นผลงานวิจัยล่าสุดด้วย มันถูกวางไว้ในเรือนไผ่ของซื่อจื่อเฟย

“นายท่าน ข้าสงสัยว่าคนทำคงต้องเป็นพ่อบ้าน”

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นชาราวกับบึงน้ำที่เย็นเยือก “หลงยี เจ้าพาคนกลับจวนและจับพ่อบ้านมานี่”

“ขอรับ！” หลงยีรีบพาคนไปจัดการ