จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1006

“ซื่อจื่อเฟยมิต้องเกรงใจไปดอก หากมิใช่ซวนอ๋องยื่นมือเข้าช่วย ตอนนี้ข้าก็กลายเป็นศพไปแล้ว” กู้ซินฉีตอบ

เลือดในชามเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ สีหน้ากู้ซินฉีก็ซีดเผือดมากขึ้นเรื่อยๆ นางเริ่มเวียนหัว และใช้มือจับโต๊ะพยุงตัวไว้

หยุนถิงไม่คิดว่านางจะอ่อนแรงเพียงนี้ คว้าจับอีกมือของกู้ซินฉีเพื่อจับชีพจรทันที “เจ้าก็ได้รับบาดเจ็บรึ?”

“เล็กน้อยเท่านั้น มิเป็นไรดอก” กู้ซินฉีฝืนบอก

“เจ้าได้รับบาดเจ็บภายในสาหัสอย่างมาก และยังมีแผลภายนอกอีก จะเป็นเรื่องเล็กน้อยได้อย่างไรกัน” นางหยิบยาบำรุงเลือด ยาเสริมพลังจิตและยังมียารักษาอาการบาดเจ็บภายในออกมายื่นให้นางทันที “กินอย่างละหนึ่งเม็ด”

กู้ซินฉีมองยาเหล่านั้นอย่างตื้นตันใจนัก “ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก”

“ต่อไปเรียกข้าว่าหยุนถิงเถอะ ในเมื่อเจ้าเป็นบุตรสาวภรรยาเอกจากเผ่าเลือด อีกทั้งยังเป็นลูกพี่ลูกน้องฝั่งแม่ของข้า ต่อไปพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันละ” หยุนถิงตอบ

กู้ซินฉีอบอุ่นใจนัก พยักหน้าหงึกๆ เดิมนางนำเผ่าเลือดมาเพื่ออยากมาพึ่งพิงหยุนถิง แต่อย่างไรทั้งสองคนก็ไม่รู้จักกันเลย ถึงจะมีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน แต่ถ้าให้มารับผิดชอบปัญหาใหญ่อย่างเผ่าเลือด กู้ซินฉีก็กลัวหยุนถิงไม่ยอมยื่นมือเข้าช่วย ตอนนี้เห็นนางเป็นเช่นนี้ ก็อดซาบซึ้งไม่ได้

“ได้ ครอบครัวเดียวกัน”

“พี่หญิงซินฉี ข้าช่วยท่านเทยาออกมานะ “ เนี่ยนเจินรีบเดินเข้ามา และเทยาออกมาขวดละหนึ่งเม็ด

กู้ซินฉีรับมากินลงไป รู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ

หยุนถิงเห็นว่าได้เลือดพอประมาณแล้ว ก็ช่วยห้ามเลือดให้กู้ซินฉี และพันแผลให้นาง

“น้อยแบบนี้จะพอได้ยังไง ที่ซวนอ๋องโดนน่ะเป็นพิษร้ายนะ น่าจะต้องการเลือดมากสิ ข้ายังไหว” กู้ซินฉีถามอย่างเป็นกังวล

“เท่านี้พอแล้ว เจ้าได้รับบาดเจ็บสาหัส ต้องพักผ่อนให้ดีๆ พักฟื้นให้สบายเถอะ” หยุนถิงปลอบ

“หากเลือดไม่พอ เจ้าเรียกข้านะ หากซวนอ๋องรักษาไม่หายเพราะเหตุนี้ ข้าต้องรู้สึกผิดไปทั้งชาติแน่” กู้ซินฉีหันมองโม่เหลิ่งเหยียนด้านข้างในบัดดล

“วางใจเถอะ หากต้องการข้าต้องบอกเจ้าแน่” หยุนถิงตอบ

“แม่นาง ตามข้ามาเถอะ” ฮุหยินเฒ่าฟู่บอก

กู้ซินฉีเดินออกไป ตามฮุหยินเฒ่าฟู่ออกไป เนี่ยนเจินไปเล่นกับเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียน

“ข้าจะเฝ้าอยู่หน้าประตู จะมิให้ผู้ใดเข้าไปรบกวนพวกเจ้าเด็ดขาด ต้องช่วยโม่เหลิ่งเหยียนให้ได้นะ!” จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“ข้าจะทำให้เต็มที่” หยุนถิงพยักหน้า

จวินหย่วนโยวเดินออกไป และปิดประตูให้ด้วย

“ข้าจะพาซวนอ๋องเข้าไปรักษาในมิติ พวกท่านสองคนไปกับข้าเถอะ” หยุนถิงบอก

“คนเข้าไปได้ด้วยรึ?” หมอยมบาลถามอย่างตกใจ

พวกเขารู้ดีว่าหยุนถิงมีมิติ ยังไม่เคยเข้าไปเลย ต่างวาดหวังอยู่ในที

หยุนถิงใช้จิตพาหมอยมบาลและตาเฒ่าเหอรวมถึงโม่เหลิ่งเหยียนเข้าไปทั้งหมดเลย จากนั้นก็ยกเลือดชามนั้นพุ่งไปหาเตาหลอมยาทันที

“สวรรค์ ที่นี่มันเหมือนอีกโลกหนึ่งเลยนะ ใหญ่ขนาดนี้ อาหารเครื่องดื่มมีหมดเลย แม้แต่เตียงก็มี น่าตกใจจริงๆ” หมอยมบาลตะลึงไปเลย

“ยังมีตู้ยาพวกนี้ ล้วนเป็นตัวยาหายากล้ำค่ายิ่งนัก นั่นสวนยารึ ใหญ่ขนาดนี้ ใหญ่กว่าท้องนามากมายนัก” ตาเฒ่าเหอตะลึงยิ่งกว่า

คนแก่ทั้งสองพากันตะลึงงันกับมิติของหยุนถิงไปเลย พากันทอดถอนใจ ตัวยา สวนยา แม่น้ำทอง ยารักษาบาดแผล ยังมีเตาหลอมยาใหญ่นั่นอีก....

หากมิได้มาเห็นกับตา ใครเลยจะคิดว่าหยุนถิงจะซ่อนพันธุ์ยาล้ำค่ามากมายไว้เช่นนี้