จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1008

“ชางหลันเย่บอกข้าน่ะ เขาบอกว่า ตระกูลเวินกำลังลงมือกับเมืองหลวงของแคว้นต้าเยียน กลัวเจ้ามีอันตราย เลยให้คนส่งข้ามา ข้าพึ่งถึงเมืองหลวง คนของชางหลันเย่บอกข้าว่าซวนอ๋องโดนพิษ ข้าเลยรีบมานี่ล่ะ” วี่รั่วฉิงอธิบาย

หยุนถิงถึงบางอ้อ ที่แท้ชางหลันเย่ให้นางมาช่วยนี่เอง มิน่าถึงได้ทันเวลาพอดี เพียงแต่ทำไมนางถึงเชื่อฟังชางหลันเย่ล่ะ?

“เจ้าเป็นอะไรกับชางหลันเย่น่ะ?” หยุนถิงถาม

เนื้อเป็ดที่วี่รั่วฉิงกินเข้าปากแทบพุ่งออกมา “เจ้าอย่าเข้าใจผิดนะ ข้ากับชางหลันเย่ไม่ได้เป็นอะไรกันเลย ก่อนหน้านี้ข้าไปท่องเที่ยวที่แคว้นชางเยว่ เจอกับชางหลันเย่ที่บาดเจ็บสาหัสพอดี ข้าเลยช่วยเขาไว้ ต่อมาข้าโดนคนไล่ฆ่า เขาก็ช่วยข้าไว้”

“แบบนี้นี่เอง งั้นเจ้ากินให้มากๆนะ ลำบากเจ้าแล้ว” หยุนถิงยิ้มบาง มันดูเป็นสไตร์สของชางหลันเย่จริงๆ

นางเห็นวี่รั่วฉิงกินเป็ดย่างดอกบัวไปสองชิ้น เลยยกจากนั้นมาวางหน้าวี่รั่วฉิงเสียเลย

หยุนถิงมีนิสัยแยกแยะชัดเจนกับตัวเรื่องและคน เพราะวี่รั่วฉิงเป็นผู้บริสุทธิ์ อีกทั้งนางยังเดินทางหามรุ่งหามค่ำมาช่วยซวนอ๋องอย่างนี้ มันทำให้หยุนถิงชื่นชมในตัวนางจริงๆ

พอเห็นเป็ดย่างดอกบัวจากนั้น วี่รั่วฉิงตาแดงเรื่อง รู้สึกฟึดฟัดที่จมูกทันที นางไม่คิดเลยว่าหยุนถิงจะยกอาหารให้นาง ยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้น

“บุญคุณความแค้นของคนรุ่นก่อนไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า ข้าเองก็ไม่ถือโทษโกรธเจ้าไปด้วย เจ้าเป็นตัวเองก็พอแล้ว” หยุนถิงบอก

วี่รั่วฉิงพูดอย่างกลั้นน้ำตาว่า “เจ้าไม่โทษข้าจริงรึ?”

“ทำไมข้าต้องโทษเจ้าด้วย?” หยุนถิงย้อนถาม

วี่รั่วฉิงเหมือนยกภูเขาออกจากอก จริงด้วย ตอนนั้นนางยังไม่เกิดเลย จะผิดอะไรล่ะ

“ขอบคุณความใจกว้างของเจ้า” วี่รั่วฉิงซาบซึ้ง

“รีบกินเถอะ”

วี่รั่วฉิงกินอิ่ม หาวหวอดๆ เร่งรีบเดินทางมาหลายวันนางเหนื่อยยิ่งนัก ตอนนี้ได้รับการอภัยจากหยุนถิง หินก้อนใหญ่ในใจก็วางลงได้เสียที ความง่วงงันโจมตีนางทันที

“เจ้าไปพักที่ห้องรับรองเถอะ มีอะไรข้าจะเรียกเจ้านะ” หยุนถิงเสนอ

ครั้งนี้วี่รั่วฉิงไม่ปฏิเสธอีก หมุนตัวเดินออกไปทันที

จวินหย่วนโยวหันมองไปที่เตียง “ถิงเอ๋อร์ เจ้าไปพักเถอะ ข้ามาแล้วจะเฝ้าโม่เหลิ่งเหยียนให้”

“ข้าเฝ้าอยู่ที่นี่แหละ หากซวนอ๋องไม่สบายตรงไหน ข้าก็จะได้รู้ในทันที” หยุนถิงตอบ

หากเป็นเมื่อก่อน จวินหย่วนโยวต้องหึงหวงแน่ แต่ครั้งนี้เขากลับมิได้หึงเลย กลับรู้สึกเห็นใจโม่เหลิ่งเหยียนด้วย

“ซวนอ๋องเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?” ฮ่องเต้ได้ยินว่าซวนอ๋องเกินดเรื่อง เร่งรุดมาที่จวนตระกูลฟู่ด้วยตัวเอง

พวกหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวรีบถวายบังคมทันที “ถวายบังคมฝ่าบาท”

“หยุนถิง พวกเจ้ากลับมาทัน ดียิ่งนัก ต้องช่วยซวนอ๋องให้ได้นะ” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง”

“เพคะ ซวนอ๋องกินยาถอนพิษไปแล้ว ตอนนี้รอเพียงเขาฟื้นขึ้นมาก็จะรู้อาการได้เลย” หยุนถิงบอก และเล่าเหตุการณ์ระหว่างถอนพิษให้ซวนอ๋องออกมา

“ถิงเอ๋อร์ เจ้าบอกว่ามีคนควบคุมซวนอ๋องรึ?” หยุนไห่เทียนที่ตามมาด้วยถามอย่างเคร่งเครียด เขารู้สึกผิดยิ่งนัก

ต้องโทษเขาที่ไม่พบความผิดปกติเร็วกว่านี้ และไม่คุ้มครองซวนอ๋องให้ดี หลังจากส่งซวนอ๋องมาที่จวนตระกูลฟู่ หยุนไห่เทียนก็เข้าวังไปรายงานตัวทันที

“เป็นเช่นนี้ รายละเอียดรอเขาฟื้นก่อน” หยุนถิงถอนหายใจยาว

ฮ่องเต้สีหน้าเคร่งเครียด เดินไปยืนดูโม่เหลิ่งเหยียนที่สลบไสลไม่ได้สติบนเตียงอย่างสงสาร “หยุนถิง เจ้าต้องช่วยซวนอ๋องให้ได้นะ เขาเป็นเทพสงครามของแคว้นต้าเยียนเรา และยังเป็นขุนนางคนสำคัญของข้าด้วย จะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ”

“ฝ่าบาทวางใจเถอะ ข้าต้องทำให้ได้แน่”