จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1012

ในเรือนมีคนกระแอมไอออกมาสองคำ พลางลุกขึ้น “นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมข้าหลับไปได้ล่ะ?” คนที่พูดคือแม่ทัพเฒ่าโม่

“เหล่าโม่ เจ้ารีบไปเรือนด้านหลังเร็ว โม่หลานจะคลอดแล้ว ถิงเอ๋อร์กำลังทำคลอดให้นางอยู่!” หยุนเฉิงเซี่ยงรีบบอกทันที

แม่ทัพเฒ่าโม่ตกใจ “ทำไมจะคลอดปานนี้?” พูดจบก็ทำท่าจะวิ่งไป สุดท้ายก็เห็นซากศพคนชุดดำเกลื่อนเต็มพื้น

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงมีคนตายมากมายขนาดนี้?”

“คนพวกนี้คือคนตระกูลเวิน ปลอมเป็นแขกเหรื่อจะมาลอบฆ่า เพื่อปกป้องเฉินอ๋อง โม่หลานเลยกระทบกระเทือนลูกในท้อง ดังนั้นเลยเป็นแบบนี้” จวินหย่วนโยวอธิบาย

แม่ทัพเฒ่าโม่ถึงได้เข้าใจ “ขอบคุณจวินซื่อจื่อเตรียมพร้อมไว้ดีจริงๆ ข้าไปดูโม่หลานก่อนนะ”

“ได้!”

แม่ทัพเฒ่าโม่พุ่งไปเรือนด้านหลังทันที พอเห็นเฉินอ๋องที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูก็โกรธยิ่งนัก “เจ้านี่นะ หากยามปกติฝึกยุทธ์มากหน่อย จะทำให้โม่หลานกระทบกระเทือนลูกในท้องรึ อ่อนแอเสียจริง ยังต้องให้สตรีมาปกป้องอีก โม่หลานเป็นอย่างไรบ้างแล้วล่ะ?”

โม่ฉือชิงเองก็ละอายใจและรู้สึกผิดนัก “ท่านพ่อตาพูดถูกแล้ว เป็นความผิดของข้าเอง ต่อไปข้าจะตั้งใจฝึกฝนแน่นอน จะไม่ให้โม่หลานเป็นห่วงข้าอีก หยุนถิงช่วยทำคลอดให้นางอยู่”

แม่ทัพเฒ่าโม่ถึงถอนหายใจแผ่วเบา มีหยุนถิงอยู่ข้าไม่เป็นห่วงหรอก จากนั้นก็เดินตามโม่ฉือชิงยืนรออยู่ที่หน้าประตู

จวนตระกูลหยุนที่ใหญ่โตต่างพากันกังวลแทนโม่หลาน ต่างวาดหวังให้นางคลอดลูกอย่างปลอดภัย

ส่วนในพระราชวัง

วันนี้องครักษ์ในพระราชวังเข้มงวดมากเป็นพิเศษ มีเวรยามและองครักษ์หลวงมากกว่าปกติ พวกเวินหานเทียนคอยหลบทหารเวรยามที่ออกลาดตระเวนอย่างระมัดระวังตลอดทาง ใกล้จะถึงตำหนักจองฮ่องเต้แล้ง แต่ก็เจอกับโม่ฉีเฟิงเข้า

“พวกเจ้าหยุดบัดเดี๋ยวนี้!” โม่ฉีเฟิงแค่นเสียงเย็น

เวินหานเทียนชะงักฝีเท้าลง มือในแขนเสื้อที่กำมีดสั้นแน่นเตรียมลงมือ เขาหมุนตัวกลับมาคารวะโม่ฉีเฟิงอย่างนอบน้อม

“คารวะแม่ทัพโม่ แม่ทัพโม่มีอะไรจะสั่งการรึ?”

โม่ฉีเฟิงมองเขาอย่างเย็นชา “เจ้าอยู่ตำหนักไหน ทำไมถึงดูหน้าไม่คุ้นเยี่ยงนี้?”

“เรียนท่านแม่ทัพ ข้าน้อยเป็นขันทีมาใหม่ของสวนช่างชุน จวินผินให้ข้าน้อยไปยกดอกไม้ที่โรงซือถิงสักหน่อย” เวินหานเทียนพูดพลางกดเสียงต่ำ

“ในเมื่อจะไปโรงซือถิง เหตุใดมาตำหนักใหญ่?” โม่ฉีเฟิงถามเสียงเย็น

“ท่านแม่ทัพขออภัยด้วย ข้าน้อยพึ่งมาใหม่ ยังไม่ใคร่คุ้นทางนัก เลยหลงทาง” เวินหานเทียนแกล้งพูดด้วยท่าทางลนลาน

“เดินเลียบไปตามทางนั้นจนสุดแล้วเลี้ยวซ้าย”

“ขอรับ ขอบคุณท่านแม่ทัพนัก ขอบคุณมาก” เวินหานเทียนรีบพุ่งไปทางนั้นทันที

พอเห็นเขาจากไปอย่างลนลาน ดวงตาโม่ฉีเฟิงพลันทุ้มลึก และหมุนตัวจากไป

“ท่านแม่ทัพ ขันทีคนนั้นน่าสงสัยนัก ให้ข้าน้อยจับตาดูเขาดีหรือไม่” คนสนิทกระซิบถามเสียงเบา

“ไม่ต้อง มีคนจับตาดูแล้ว” โม่ฉีเฟิงแค่นเสียงเย็น เดินจากไป