จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1011

สีหน้าหยุนถิงเครียดจัด หลบไปด้านข้างทันที จวินหย่วนโยวใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดดึงนางมาหลบด้านหลัง “องครักษ์เงามังกร!”

พลันมีเสียงเย็นชาเด็ดขาดดังขึ้น ทันใดนั้นพวกหลงยีก็ลงมาจากท้องฟ้า หลงยีโจมตีพ่อบ้านของเวินหานเทียนทันที

เวินเฉวียนที่เป็นพ่อบ้านของเวินหานเทียนเห็นอย่างนั้น สีหน้าพลันเคร่งเครียดขึ้นหลายส่วน มือที่กำกระบี่ยาวอดกำแน่นไม่ได้ เขาตื่นเต้นจนกลืนน้ำลายไปหลายเอื๊อก

เขาย่อมรู้ดีถึงความเก่งกาจขององครักษ์เงามังกร พลางหลบหลีกและสั่งการทันที “ทุกคน ฆ่าจวินซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟย!”

คนตระกูลเวินรับคำสั่ง พากันโจมตีเข้าไป พริบตาเดียวก็ต่อสู้โรมรันกับองครักษ์เงามังกร

แต่พวกเขาไหนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ขององครักษ์เงามังกร แค่สองกระบวนท่า หลงยีก็กำราบเวินเฉวียนไว้ได้ ไหล่ของเวินเฉวียนโดนหลงยีแทงทะลุไป ทำเอาเขาเจ็บจนสีหน้าซีดเผือด กระบี่ในมือยังถือไม่อยู่ หล่นลงพื้นดังแกร๊ก

ส่วนคนตระกูลเวินคนอื่นถึงจะเป็นคนมีฝีมือของตระกูลเวิน แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าองครักษ์เงามังกรก็เป็นแค่ทหารตัวน้อยไปอยู่ต่อหน้าแม่ทัพเท่านั้น พวกเขาย่อมมิใช่คู่ต่อสู้อยู่แล้ว ไม่กี่กระบวนท่าก็โดนจับเป็นเสียแล้ว

“พูด เวินหานเทียนอยู่ที่ไหน?” จวินหย่วยโยวถามเสียงเย็น

เวินเฉวียนมองมาอย่างเย็นชา “ข้าไม่มีทางทรยศเจ้าตระกูลเด็ดขาด”

“เด็ดเดี่ยวดี พอดีเลยระยะนี้ข้ากำลังปรุงยาพิษชนิดหนึ่งอยู่ ทำให้คนอยากอยู่ก็ไม่ได้อยากตายก็ไม่ได้” หยุนถิงบอก ควักขวดกระเบื้องออกมาจากในแขนเสื้อ

เวินเฉวียนย่อมรู้ดีว่ายาพิษของซื่อจื่อเฟยร้ายกาจแค่ไหน ก่อนหน้านี้หน่วยข่าวกรองของตระกูลเวินรายงานเรื่องที่วี่อู๋เสียกินยาพิษของหยุนถิงแล้วโยนทิ้งคอกหมู ต้องไปแย่งอาหารกับหมูกลับมา เวินเฉวียนอดหวาดกลัวไม่ได้

วิธีการทรมานคนของซื่อจื่อเฟยนั้นน่าสยดสยองยิ่งนักจริงๆ หากตนกินเข้าไป มิเท่ากับเจ็บปวดทรมานแสนสาหัส อยู่ไม่สู้ตายรึ

“คนของพวกเจ้าโดนองครักษ์เงามังกรจับกุมไว้หมดแล้ว จะถ่วงเวลาต่อไปก็ไร้ประโยชน์ ฆ่าทิ้งอย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว!” จวินหย่วนโยวสั่งการเสียงเฉียบ แฝงแววเหี้ยมเกรียมเด็ดขาด ทำให้คนอกสั่นขวัญหาย

“ขอรับ!”

พวกหลงเอ้อร์ยกกระบี่ยาวในมือ จะฟันคอคนตระกูลเวินพวกนั้น ส่วนหลงยีก็เทยาออกมาหนึ่งเม็ดจะจับยัดปากเวินเฉวียน

“ยังรออะไรอีก ยังไม่รีบลงมือ!” เวินเฉวียนพลันร้องขึ้นเสียงดัง

ท่ามกลางแขกเหรื่อที่สลบไสลอยู่ กลับมีสามสี่สิบคนลุกขึ้นยืน ต่างควักกระบี่อ่อนที่เอวออกมา และบนหลังคาก็พลันมีคนชุดดำกว่าร้อยคนปรากฏกายขึ้น มือถือหน้าไม้พันกลเล็งเป้ามาที่พวกจวินหย่วนโยว

หยุนถิงมีสีหน้าตกใจ “คนพวกนี้ล้วนเป็นคนของตระกูลเวิน เป็นไปได้อย่างไรกัน?”

“ใช่ พวกเขาล้วนเป็นคนของตระกูลเวิน ต่อให้องครักษ์เงามังกรของจวินซื่อจื่อเก่งกาจแค่ไหน แต่พวกเจ้าคนน้อยกว่า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีพลมือหน้าไม้พันกล ดังนั้นพวกเจ้ายอมแพ้แต่โดยดีเสียดีกว่า” เวินเฉวียนพลันรู้สึกได้เปรียบขึ้นมาทันที

“ต่อให้มีคนพวกนี้แล้วอย่างไร องครักษ์เงามังกรของข้าสามารถสู้ได้หนึ่งต่อร้อย!”จวินหย่วนโยวพูดอย่างไม่แยแส

“จวินหย่วนโยวอย่าได้ยึกยักถ่วงเวลาอีกเลย คืนนี้ที่นี่จะเป็นหลุมฝังศพของท่าน!” เวินเฉวียนบอกอย่างได้ใจ

“ดังนั้นคนพวกเจ้าอยู่ที่นี่หมดแล้วรึ?”

เวินเฉวียนไม่เข้าใจว่าเหตุใดจวินหย่วนโยวถามเช่นนี้ แต่พอคิดว่ามีคนตระกูลเวินมากมายขนาดนี้ ก็ไม่มีอะไรหวาดเกรงแล้ว “ใช่ จวินซื่อจื่อกลัวแล้วกระมัง!”

“โลกนี้ยังมิเคยมีอะไรที่ทำให้ข้าหวาดกลัวได้มาก่อน! ในเมื่อคนมากันครบหมดแล้ว ก็ลงมือเถอะ!” จวินหย่วนโยวเกร็งกรามแน่น แค่ยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน

“หาเรื่องตาย ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไร ต้องฆ่าจวินหย่วนโยวกับหยุน...” เวินเฉวียนยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นก็โดนคนระเบิดหัว

เกิดรูที่หน้าผาก เลือดสดสีแดงไหลรินลงมาข้างแก้มเขา น่าอนาถนัก เวินเฉวียนยังไม่ทันรู้ตัว ก็ขาดใจตายคาที่เลย

คนตระกูลเวินคนอื่นตกใจตะลึงไปเลย เพราะใครก็ไม่เห็นว่ามีคนลงมือ

“พูดพล่ามไร้สาระจริงๆ!” หยุนหลีที่อยู่บนหลังคาประชดเข้าให้