จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1015

ดวงตาดุจตาเหยี่ยวของจวินหย่วนโยวทั้งคมปลาบและเหี้ยมเกรียม เหล่มองพ่อบ้านตรงหน้า “”เจ้ามีเมียและลูกสาว ทำไมหลายปีมานี้ไม่ช่วยคน เจ้าเป็นพ่อบ้านแห่งจวนซื่อจื่อ อยากจะเคลื่อนไหวอำนาจในจวนซื่อจื่อง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ เจ้าคิดว่าข้ออ้างแบบนี้ข้าจะเชื่อรึ?”

พ่อบ้านจวนซื่อจื่อขมวดคิ้ว ไม่คิดว่าซื่อจื่อจะฉลาดเป็นกรด หากคำพูดไม่กี่คำก็สามารถโดนหลอกเอาได้ ก็มิใช่เขาแล้วล่ะ

สีหน้าพ่อบ้านไม่ได้อ่อนน้อมและอ้อนวอนอย่างเมื่อครู่ หากเย็นชาดุจน้ำแข็ง “สมเป็นซื่อจื่อ เฉลียวฉลาดยิ่งนัก”

“เจ้าจงใจหลอกใช้ตระกูลเวินมาโจมตีพระราชวังต้าเยียน แต่กลับแอบวางยาพิษฝ่าบาท เจ้าฟังคำสั่งใครกันแน่? หากไม่พูดความจริงอีก ข้าจะไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าก่อนอีกแล้ว!” จวินหย่วนโยวตะคอกเสียงเย็น

“ในเมื่อซื่อจื่อเดาได้แล้ว ข้าก็จะบอกท่าน ข้าพยุงตระกูลเวินขึ้นมาจริงๆ ตอนนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนจะฆ่าล้างตระกูลเวินทั้งตระกูล ข้าส่งคนไปแจ้งข่าวและช่วยคนตระกูลเวินไปเอง

ข้าใช้ประโยชน์จากบุญคุณความแค้นระหว่างฮ่องเต้องค์ก่อนและตระกูลเวิน แกล้งให้ตระกูลเวินเกลียดราชวงศ์ต้าเยียนเข้ากระดูกดำ จากนั้นก็ใช้ข่าวกรองและช่องทางของจวนซื่อจื่อทำให้ตระกูลเวินแข็งแกร่งมากขึ้น กลายเป็นเจ้าถิ่นใหญ่ของนอกด่านชายแดน

เจ้าโง่เวินหานเทียนนี่ มันคิดว่าข้าช่วยมันจริงๆ แต่ไม่รู้เลยว่าข้าก็แค่หลอกใช้มันมาต่อกรกับพวกท่านเท่านั้น มีซื่อจื่อและซื่อจื่อเฟย พวกแม่ทัพโม่อยู่ด้วย หากอยากต่อกรกับฮ่องเต้นั้นไม่มีทางเป็นไปได้เลย

ดังนั้นขอเพียงทำให้พวกท่านแยกกัน ข้าถึงมีโอกาส นี่ต้องขอบคุณซื่อจื่อนะ องครักษ์ลับข้างกายฮ่องเต้มีนับไม่ถ้วน หากมิใช่เพราะข้าเป็นพ่อบ้านจวนซื่อจื่อ และเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าหน้าพระพักตร์ด้วยนามของซื่อจื่อ ฝ่าบาทก็คงไม่ให้โอกาสข้าหรอก

หากมิใช่เพราะฝ่าบาทคิดไม่ซื่อกับจวนซื่อจื่อ มีหรือจะเรียกข้าเข้าเฝ้า ไม่แน่ข้าในวันนี้อาจจะเป็นพรุ่งนี้ของซื่อจื่อก็ได้ เห็นแก่ความสัมพันธ์นายบ่าวของท่านกับข้า ข้าขอเตือนซื่อจื่อว่าอยู่ห่างฝ่าบาทจะดีกว่า!” พ่อบ้านบอกเสียงเย็น

“ข้าไม่ต้องให้เจ้ามาเป็นห่วงดอก” จวินหย่วนโยวหมดความอดทนแล้ว

“ตอนนั้นเกิดศึกสงครามขึ้นทั้งสี่แคว้น ชาวบ้านทุกข์เข็ญลำบากนัก ทุกข์ร้อนไปทุกหย่อมหญ้า เมียและลูกสาวของข้าล้วนตายในสงครามครั้งนั้นจนหมด ตอนนั้นฮ่องเต้แคว้นต้าเยียนนำทัพด้วยตัวเอง ท่านพ่อของซื่อจื่อเป็นแม่ทัพใหญ่

ข้าเห็นเมียและลูกตายต่อหน้าต่อตา เคียดแค้นยิ่งนัก แต่ข้าเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่อาจล้างแค้นได้ ได้แต่แอบเปลี่ยนเป็นชุดทหารแคว้นต้าเยียน ปลอมตัวเป็นทหารที่ได้รับบาดเจ็บ

หลายปีมานี้ข้าใช้ประโยชน์จากทุกอย่างของจวนซื่อจื่อวางแผนมาหลายปี บัดนี้ความแค้นใหญ่หลวงของข้าได้ทำมันแล้ว

ต่อให้เป็นซื่อจื่อเฟยก็ถอนพิษไม่ได้หรอก ฮ่องเต้ต้าเยียนน่ะอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว ฮะฮะ!” พ่อบ้านหัวเราะเสียงเย็น ทันใดนั้นพลันมีธนูยิงเข้ามาห่าใหญ่จากทั่วทุกสารทิศ

จวินหย่วนโยวหลบทันที พ่อบ้านมองดูธนูลูกนั้นที่พุ่งเข้ากลางหลังจวินหย่วนโยว เขาพุ่งเข้าไปขวางด้านหลังไว้ทันทีอย่างไม่คิดเลยสักนิด

จวินหย่วนโยวคิดว่าพ่อบ้านจะลอบโจมตี พอจะลงมือกลับเห็นพ่อบ้านรับธนูแทนตน เลยซัดฝ่ามือไปทิศทางหนึ่งด้านหลังหลายฝ่ามือ

หลงยีและหลงเอ้อร์ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกัน และพุ่งไปทิศที่ยิงธนูทันที

จวินหย่วนโยวหมุนตัวกลับมาดูพ่อบ้านที่ล้มนอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้น “ทำไมถึงช่วยข้าล่ะ?”

พ่อบ้านสีหน้าเย้ยหยันอ่อนแรง “ข้าเกลียดฮ่องเต้ต้าเยียน และยิ่งเกลียดท่านพ่อของซื่อจื่อ แต่หลายปีมานี้ซื่อจื่อต้องทนทุกข์ทรมานเพราะข้า ข้าผิดต่อท่านเอง ด้านหนึ่งเป็นความแค้น อีกด้านเป็นความสัมพันธ์จริงใจของซื่อจื่อ ข้ากินไม่ได้นอนไม่หลับทุกคืน บัดนี้ธนูลูกนี้ถือซะว่าข้าชดใช้คืนให้ซื่อจื่อแล้วกัน เรื่องเดียวที่ข้ายังไม่วางใจคือเสี่ยวเทียนและเสี่ยวเหยียน อยากได้ยินพวกเขาเรียกข้าว่าปู่อีกจังเลย...”

มองดูพ่อบ้านที่ขาดใจตาย จวินหย่วนโยวคิ้วขมวดมุ่น เกร็งกรามแน่น สายตาทุ้มลึก

เขาไม่ได้ขยับ และไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองดูพ่อบ้านอย่างเย็นชา

ในใจของจวินหย่วนโยว พ่อบ้านเป็นเหมือนท่านพ่อเลย เขาอยู่เป็นเพื่อนตนแต่เล็ก คอยคุ้มครองตน ช่วยตนสกัดต้านทานพายุลมฝนเลือดที่โหมกระหน่ำใส่จวนซื่อจื่อ....

แต่ไม่คิดเลยว่าทั้งหมดนี้จะเป็นการหลอกลวง เป็นการโกหกของเขา ความห่วงใยการดูแลทั้งหมด ที่แท้เป็นการวางแผนของเขาทั้งนั้น

วินาทีนี้จวินหย่วนโยวรู้สึกทั้งเย้ยหยันและน่าขันนัก

เขากลับเห็นศัตรูเป็นพ่อ คบหาอย่างจริงใจมาหลายปีขนาดนี้ ไม่เคยสงสัยเขามาก่อนเลย ตนนี่มันโง่เง่าจริงๆ