จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1016

“บัดนี้ฝ่าบาทเหลืออายุขัยเพียงหนึ่งปีแล้ว” หยุนถิงเล่าเรื่องถอนพิษออกมา

คำพูดนี้เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจฮองเฮา นางเข่าอ่อนยืนไม่อยู่ แทบจะล้มลงพื้น หยุนถิงมือไวพยุงนางไว้ได้ทัน “เหนียงเหนียง”

ฮองเฮาถึงได้สติ คว้าหมับมือหยุนถิงทันที คุกเข่าลงตรงหน้านางเลย “หยุนถิง ขอร้องเจ้าช่วยฝ่าบาทด้วย ข้าไม่อาจทนเห็นพระองค์เกิดเรื่องได้ ข้าขอร้องเจ้าล่ะ”

“เหนียงเหนียง ท่านลุกขึ้นก่อนเถอะ ไม่ใช่ข้าไม่อยากช่วยฝ่าบาท แต่ข้าพยายามเต็มที่แล้ว” หยุนถิงบอกอย่างรู้สึกผิด

“หากมิใช่หยุนถิงยื่นมือเข้าช่วย ฝ่าบาทสิ้นพระชนม์เสียตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นางทำเต็มที่แล้วจริงๆ อีกฝ่ายวางแผนมาหลายปี พิษที่ฝ่าบาทโดนก็เป็นพิษที่ร้ายแรงที่สุด พวกมันไม่อยากให้ฝ่าบาทรอดจริงๆ” โม่เหลิ่งเหยียนบอก

ฮองเฮาถึงได้ลุกขึ้น “หยุนถิง ข้าขอโทษ ข้าตื่นเต้นมากเกินไป ข้ามีหรือจะไม่รู้ว่าเจ้าพยายามเต็มที่แล้ว แต่จู่ๆได้รู้ว่าฝ่าบาทเป็นเช่นนี้ ข้าไม่อาจรับได้ชั่วขณะ เลยทำเช่นนี้”

“ข้าเข้าใจความรู้สึกเหนียงเหนียง เหนียงเหนียงอยู่เป็นเพื่อนฝ่าบาทเถอะ ข้าเองก็กำลังคิดว่ายังมีหนทางอื่นอีกหรือไม่” หยุนถิงปลอบ

“ขอบคุณมาก” ฮองเฮาน้ำตาไหลพราก เดินไปกุมมือฮ่องเต้ที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง

จวินหย่วนโยวเห็นตาคล้ำหมีแพนด้าของหยุนถิงแล้วสงสารนัก “ตระกูลเวินถูกกำจัดแล้ว พระราชวังมอบให้ซวนอ๋องละ ถิงเอ๋อร์เจ้าไปพักผ่อนเถอะ”

ยังไม่รอให้หยุนถิงตอบ โม่เหลิ่งเหยียนแทรกขึ้น “หยุนถิง เจ้าเหนื่อยมาสองวันหนึ่งคืนแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ นอนหลับพักผ่อนเพียงพอถึงจะคิดหาหนทางที่ดีกว่าได้”

“ข้าสะเพร่าเอง หยุนถิงเข้าไปพักผ่อนที่ตำหนักข้างเถอะ หากฝ่าบาทเป็นอะไร ข้าก็จะได้เรียกเจ้าได้” ฮองเฮารีบบอกทันที

หยุนถิงเหนื่อยแล้วจริงๆ เลยไม่อิดออดอีก “เพคะ” พูดจบ ก็เดินตามจวินหย่วนโยวไป

“ฝ่าบาทมอบให้ฮองเฮาเหนียงเหนียงนะพ่ะย่ะค่ะ” ซวนอ๋องถวายบังคมฮองเฮา ก้าวเท้าออกไปเช่นกัน

ตอนนี้ฝ่าบาทถูกพิษสลบไม่ได้สติ คนตระกูลเวินสร้างปัญหาใหญ่โตเยี่ยงนี้ ย่อมต้องมีคนไปเก็บกวาด

ดังนั้นโม่เหลิ่งเหยียนและหลีอ๋องร่วมมือกันสองคนเก็บกวาดความยุ่งเหยิง

พอเข้าไปในตำหนักข้าง หยุนถิงเดินไปเอนตัวนอนลงบนเตียงเลย สองวันหนึ่งคืนมานี้นางช่วยถอนพิษให้ฮ่องเต้อย่างตื่นเต้นขีดสุดตลอด ตอนนี้เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

“ถิงเอ๋อร์ พิษของฝ่าบาทไร้หนทางถอนจริงรึ?” จวินหย่วนโยวลังเลครู่หนึ่ง แต่ก็เอ่ยปากถามในที่สุด

เขารู้ดีว่าฝีมือการแพทย์ของหยุนถิงร้ายกาจแค่ไหน นางพูดเช่นนี้ ดูท่าพิษนี้จะหนักหนาสาหัสเอาการจริงๆ

หยุนถิงพยักหน้า “อืม พิษในครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้ถึงตาย ข้าหมดหนทางจริงๆ สามารถยืดเวลาไปได้หนึ่งปีนี้ก็ถึงขีดสุดแล้ว ลองถามหมอยมบาลดูได้ เขาความรู้กว้างขวาง ไม่แน่อาจจะมีหนทางก็ได้”

“ตกลง” จวินหย่วนโยวเรียกหลิงเฟิง ให้เขาไปติดต่อหมอยมบาลทันที

“เหนื่อยมานานขนาดนี้แล้ว พักผ่อนเถอะ” นิ้วมือเรียวยาวขาวเนียนของจวินหย่วนโยวยื่นเข้ามา และช่วยนวดขมับให้หยุนถิงอย่างอ่อนโยน

หยุนถิงหลับตาไม่นานก็หลับไป จวินหย่วนโยวนึกถึงคำพูดก่อนตายของพ่อบ้าน แล้วลุกขึ้นเดินออกไป

“หลงยี!”

หลงยีเหาะเข้ามาทันที จวินหย่วนโยวมองเขาอย่างเย็นชา “พ่อบ้านน่าจะเป็นคนของอีกสามแคว้น สืบหาฐานะของเขาให้เจอ ให้คนของเราจับตาดูอีกสามแคว้นที่เหลือ ขอเพียงพวกเขามีการเคลื่อนไหวใดๆ รีบมารายงานข้าทันที!”

“ขอรับ!” หลงยีรีบไปจัดการทันที

ในวังมีโม่ฉีเฟิงอยู่ หยุนไห่เทียนไม่เป็นห่วงเลยสักนิด เขารีบนำคนออกจากวัง เสาะหาและจับกุมตระกูลเวินคนที่เหลือรอดตลอดทาง ไม่ยอมปล่อยไปแม้แต่สักที่เดียว

ตอนผ่านตระกูลหยุน ได้ยินเสียงร้องไห้แสบแก้วหูของเด็กทารกในกำแพงออกมา หยุนไห่เทียนยิ้มมุมปาก

ลูกชายคนนี้ของโม่หลานเสียงดังจริงๆ เหมือนนาง

หยุนไห่เทียนไม่ได้เข้าไป เขาอ้อมผ่านประตูหลังของจวนตระกูลหยุนไปตรวจสอบต่อ

ส่วนประตูหน้าของตระกูลหยุน ตอนนี้คนของจวนเฉินอ๋องได้ลากรถม้าสิบกว่าคันเข้ามา คนรับใช้กำลังทยอยย้ายไปเรือนหลัง