จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1017

จ้าวเม่ยเอ๋อร์มองมายังฮูหยินกัวที่ขวางอยู่หน้าเตียงตนอย่างไม่เชื่อสายตาตนเองเลย ตอนแรกนางเหยียดหยามตนในงานหมั้นระหว่างกัวมู่ไป๋กับไป๋หลานรั่ว ต่อมาพอรู้ว่าตนตั้งท้อง ก็เปลี่ยนท่าทีที่มีต่อตนไป แต่จ้าวเม่ยเอ๋อร์รู้ดีว่า การที่ฮูหยินกัวเป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าตนนั้นตั้งท้องลูกของกัวมู่ไป๋อยู่

“หากท่านทำเพื่อหลาน ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ดอก หากพวกมันฆ่าข้าจริงๆ ท่านก็จะได้อุ้มหลานไปเลย ไม่ต้องมาแสดงละครต่อหน้าข้าอีก” จ้าวเม่ยเอ๋อร์พูดเสียงเรียบ

ฮูหยินกัวอึ้ง สีหน้ากระอักกระอ่วน “ข้ายอมรับว่าก่อนหน้านี้ข้าอคติกับเจ้า แต่ตั้งแต่ที่ข้าได้รู้ว่าเจ้าคือเม่ยเอ๋อร์ที่มีสัญญาหมั้นหมายกับมู่ไป๋แต่เล็ก ข้าก็รู้ว่าตนเองนั้นผิดแล้ว ตระกูลกัวกับตระกูลจ้าวเป็นสหายกันมานาน ตอนนั้นข้ากับท่านแม่เจ้าก็เป็นสหายที่สนิทกันมาก ดังนั้นจึงหมั้นหมายพวกเจ้าไว้ในตอนที่พวกข้าตั้งท้องแล้ว”

“ต่อมาพอรู้ว่าเจ้ากับท่านแม่เจ้าเกิดเรื่อง ข้าให้นายท่านส่งคนตระกูลกัวทั้งหมดออกไปตามหาเจ้า แต่หามาหลายปีนักก็ยังหาเบาะแสของเจ้าไม่เจอเลย ตอนแรกข้าคิดว่าเจ้าตั้งใจมาก่อกวนการแต่งงาน เลยมีท่าทีไม่ดีต่อเจ้า แต่พอจำเจ้าได้ ข้าก็ดีใจยิ่ง มู่ไป๋ชอบเจ้า เจ้ายังตั้งท้องลูกของเขา แสดงว่าพวกเจ้ารักกันด้วยใจจริง นี่เป็นสิ่งที่ข้าและแม่เจ้าวาดหวังไว้มากที่สุด ดังนั้นข้าเลยพยายามทำดีต่อเจ้าเท่าที่ทำได้ หลายปีมานี้เจ้าเร่ร่อนได้รับความทุกข์ยากอยู่ด้านนอก หากแม่เจ้ารู้ ต้องปวดใจแน่ บัดนี้จู่ๆก็มีนักฆ่าโผล่มา จะอย่างไรข้าก็ไม่อาจทนมองดูเจ้าเกิดเรื่องได้หรอก ไม่ใช่เพราะว่าเจ้าตั้งท้องลูกของมู่ไป๋ แต่เพราะเป็นเจ้า”

ฮูหยินกัวพูดความในใจออกมาจนหมด หันไปมองนักฆ่าคนนั้นด้วยสีหน้าพร้อมลุย “จะฆ่าก็ฆ่าข้า ห้ามเจ้าฆ่าลูกสะใภ้ข้าเด็ดขาด!”

จ้าวเม่ยเอ๋อร์ไม่คิดว่าฮูหยินกัวจะพูดเช่นนี้ หลังจากท่านแม่สิ้นไป นางก็อยู่คนเดียวมาตลอด เคยเป็นขอทาน แย่งอาหารกับหมา และยังเกือบโดนคนขายเข้าซ่อง เคยอยู่ในหลุมศพอนาถา กระทั่งเคยปลอมเป็นผีหลอกให้คนตกใจ จนมาเจอกับหยุนถิง

ตอนนี้พอได้ยินคำพูดของฮูหยินกัว จ้าวเม่ยเอ๋อร์พลันรู้สึกคัดจมูก รู้สึกอุ่นวาบในใจ

มองดูแผ่นหลังสั่นเทาของฮูหยินกัว ทั้งๆที่นางกลัวแทบตายแล้ว แต่ก็ไม่ยอมถอยออกเลย น้ำตาจ้าวเม่ยเอ๋อร์ไหลรินลงมาทันที

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะฆ่าเจ้าซะ แล้วค่อยฆ่านาง!” นักฆ่าตะคอกดังอย่างเดือดดาล กระบี่ยาวในมือจะฟาดฟันลงมา

จ้าวเม่ยเอ๋อร์คว้ามีดสั้นที่หัวเตียง ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดสะบัดออกไป กระบี่ยาวเล่มหนึ่งกลับเร็วยิ่งกว่านาง แทงตรงเข้าหัวใจของนักฆ่าทันที นักฆ่าขาดใจตายคาที่ทันที

ฮูหยินกัวตกใจสีหน้าซีดเผือด เข่าอ่อนทรุดฮวบลงพื้นทันที

“เจ้าคือ?” จ้าวเม่ยเอ๋อร์มองสตรีที่จู่ๆก็โผล่มาหน้าประตูอย่างตกใจมาก

“ซื่อจื่อเฟยส่งข้ามาคุ้มครองท่านอย่างลับๆ บุรุษมิสะดวก ดังนั้นข้ามาเอง ท่านตั้งใจคลอดลูกให้ดี ด้านนอกมีข้า!” มู่หย่าปลอบ

“ขอบคุณมาก!” จ้าวเม่ยเอ๋อร์ซาบซึ้งใจนัก

วินาทีนี้นางดีใจยิ่งนักที่หยุนถิงส่งคนมาลอบคุ้มครองตน ปกตินางมิได้ใส่ใจอันตราย แต่ระหว่างคลอดลูกนี่ นางทำอะไรไม่ได้จริงๆ

“ไม่ต้องเกรงใจ” มู่หย่าเดินออกไป ปิดประตูให้เลยด้วย

กัวมู่ไป๋ที่อยู่ในเรือนยังคงต่อสู้กับนักฆ่า มู่หย่าไมได้เข้าไปช่วย แต่เฝ้าอยู่นอกห้องจ้าวเม่ยเอ๋อร์

หากมีนักฆ่าเข้ามา มู่หย่าก็ไม่ปล่อยไปแม้แต่คนเดียว ควักปืนของซื่อจื่อเฟยที่ให้นางมา ยิงจัดการทีละคน

“คราวนี้วางใจได้แล้วกระมัง รีบออกแรงเร็ว” หมอยมบาลเตือน

“ตาเฒ่าเจ้ารู้ก่อนแล้วงั้นสิ” จ้าวเม่ยเอ๋อร์พูดพลางออกแรงทันที

นางยังเซ็งว่า ทำไมเจ้าเฒ่านี่นิ่งขนาดนี้

“หยุนถิงเขียนจดหมายให้ข้ามาทำคลอดให้เจ้า ต้องเดาไว้ก่อนแล้วแน่ว่าเจ้าจะมีอันตราย ไม่อย่างนั้นหมอตำแยธรรมดาก็ได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ข้ามาด้วยตัวเองเลย รีบเข้าน่ะ ยิ่งเวลานานเข้า เด็กจะขาดใจตายนะ” หมอยมบาลเร่งเร้า

คราวนี้จ้าวเม่ยเอ๋อร์ไม่กล้าพูดมากอีก รีบออกแรงตามคำสั่งของหมอยมบาลทันที