จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1018

จวนตระกูลไป๋

ท่านพ่อไป๋และท่านแม่ไป๋พอเห็นกัวมู่ไป๋นำคนมา ก็เดือดดาลนัก “กัวมู่ไป๋ เจ้าทำเกินไปแล้วกระมัง คิดว่าตระกูลไป๋ของเราคนน้อยรึ?”

“ตระกูลไป๋และตระกูลกัวเป็นสหายกันมาหลายสมัย ข้าเองก็เห็นท่านลุงเป็นผู้อาวุโส การยกเลิกการแต่งงานเป็นความผิดของข้าเอง แต่ตระกูลกัวก็ชดเชยให้ตระกูลไป๋แล้ว เรามิติดค้างกันอีก แต่ไป๋หลานรั่วกลับซื้อตัวคนของสำนักยมบาล อาศัยตอนเม่ยเอ๋อร์กำลังคลอดลูก ส่งคนมาฆ่าล้างบางที่ตระกูลกัว คิดจะฆ่าเม่ยเอ๋อร์ให้ตาย วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อคิดบัญชีกับไป๋หลานรั่ว หากท่านลุงขัดขวาง ก็อย่าหาว่าข้าไม่เห็นแก่ความสัมพันธ์ของสองตระกูล ต่อให้ข้าต้องใช้พลังของตระกูลกัวทั้งหมดก็ไม่มีวันยอมละเว้นไป๋หลานรั่วไป ข้าไม่มีวันยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายลูกเมียของข้าได้!”

กัวมู่ไป๋พูดอย่างเดือดดาล เส้นเลือดที่ขมับปูดโปน รังสีอำมหิตเลือดพล่าน เห็นได้ชัดว่าโกรธมากจริงๆ

ท่านพ่อไป๋อึ้งไปครู่หนึ่งถึงได้สติกลับมา “เป็นไปไม่ได้ หลันรั่วจิตใจดีมีเมตตาที่สุดแล้ว นางไม่มีทางทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ออกมาแน่!”

“เจ้าปรักปรำชัดๆ!” ท่านแม่ไป๋ก็ไม่เชื่อ

“หากไม่มีหลักฐานแน่ชัด ข้ามีหรือจะกล้ามาเอาเรื่องที่ตระกูลไป๋ ทั้งสองท่านหากไม่เชื่อ ก็ไปเจอไป๋หลานรั่วด้วยกันเลย!” กัวมู่ไป๋ถามเสียงเย็น

“ได้ ข้าพาเจ้าไปเอง!” ท่านพ่อไป๋แค่นเสียงเย็นด้วยเช่นกัน

“ข้าก็ไปด้วย!” กัวมู่ไป๋เดินตามท่านลุงท่านป้าตระกูลไป๋มุ่งตรงไปยังเรือนหลัง จากนั้นก็เห็นไป๋หลานรั่วกำลังเต้นรำพร้อมดื่มเหล้าอยู่ในสวน

“ลูกแม่ มู่ไป๋บอกว่าเจ้าจ้างนักฆ่าไปลอบฆ่าจ้าวเม่ยเอ๋อร์ ไม่จริงใช่หรือไม่?” ท่านแม่ไป๋รีบถามทันที

ไป๋หลานรั่วมองไปทางพ่อแม่ พอเห็นสีหน้าเคียดแค้นเดือดดาลของกัวมู่ไป๋ นางยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อคืนมีนักฆ่าคนหนึ่งกลับมารายงานว่าสำเร็จแล้ว

แต่ไป๋หลานรั่วไม่รู้ว่า นั่นเป็นคนที่มู่หย่าส่งไป ไป๋หลานรั่วคิดอย่างสุขใจว่า สุดท้ายแล้วพอรู้ผลลัพธ์เขาต้องผิดหวังมากแน่ แบบนี้ดียิ่งนัก

ไป๋หลานรั่วถามเขาอย่างเย็นชา “เจ้าพูดอย่างนี้มีหลักฐานรึ?”

“นำตัวมา!” กัวมู่ไป๋สั่งเสียงเย็น

ลูกน้องสองคนหิ้วปีกคนผู้หนึ่งซึ่งเลือดท่วมตัวเข้ามา มือและเท้าของเขาโดนตัดเส้นประสาทขาดหมด ร่างกายยิ่งเลือดเนื้อเจิงนองเละ แค่ดูก็รู้ว่าโดนทรมานมาอย่างหนัก

“นางน่ะแหละ คุณหนูใหญ่ตระกูลไป๋ให้เงินพวกเราหนึ่งแสนตำลึง ให้พวกเราไปฆ่าคนที่ตระกูลกัว!” ชายผู้นั้นชี้ตัว

ท่านแม่ไป๋มองลูกสาวตนเองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา วินาทีนี้นางพลันรู้สึกว่าลูกสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ดูแปลกหน้ายิ่งนัก

“เป็นไปได้อย่างไร หลันรั่วเจ้ารีบบอกมู่ไป๋สิว่าเจ้าโดนปรักปรำน่ะ ปกติเจ้าไม่กล้าแม้แต่จะฆ่ามดสักตัว จะจ้างนักฆ่าไปฆ่าคนได้อย่างไรกัน?” ท่านแม่ไป๋รีบพูด

“หลันรั่ว เจ้าพูดซิ มันใส่ร้ายเจ้าใช่หรือไม่?” สีหน้าท่านพ่อไป๋เคร่งเครียดยิ่งนัก

ไป๋หลานรั่วยิ้มอย่างเยาะหยัน “กัวมู่ไป๋ เจ้าสนิทสนมเติบโตมากับข้าสิบกว่าปี แค่การใส่ร้ายของคนแปลกหน้าคนหนึ่ง เจ้าก็มาสงสัยข้าแล้วรึ?”

นางยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นกัวมู่ไป๋พุ่งปราดเข้ามาบีบคางไป๋หลานรั่ว จากนั้นยัดยาเม็ดหนึ่งใส่ปากนาง พลางยกคางขึ้นให้ไป๋หลานรั่วกลืนลงไป