จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1019

“ลูกแม่ ลูกสาวของแม่ หลันรั่ว ใครก็ได้ ท่านหมอล่ะ ทำไมท่านหมอยังไม่มาอีก?” ท่านแม่ไป๋กอดไป๋หลานรั่วร้องโหยหวน

สีหน้าท่านพ่อไป๋เครียดขรึมนัก “มู่ไป๋ บัดนี้เจ้าทำลายรูปโฉมหลันรั่ว ซ้ำยังตัดแขนนางข้างหนึ่งอีก ไว้ชีวิตนางด้วยเถอะ!”

กัวมู่ไป๋เหล่มองไป๋หลานรั่วที่สลบไปแล้วด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม “ในเมื่อท่านลุงพูดเช่นนี้แล้ว เราก็ไม่ติดค้างกันอีก หากไป๋หลานรั่วยังกล้าทำร้ายลูกเมียข้าอีก ครั้งหน้าข้าจะฆ่านางด้วยมือของข้าเองแน่!”

พูดทิ้งท้ายไว้หนึ่งคำ กัวมู่ไป๋ก็พาทุกคนจากไป

ท่านพ่อไป๋โกรธกัดฟันกรอด ถลึงตามองไป๋หลานรั่วอย่างเดือดดาลที่นางดื้อรั้นเกินไป “ใครก็ได้ ส่งคุณหนูใหญ่ไปเรือนนอกที่บ้านนอก ให้นางเอาตัวรอดเอง ให้คนเฝ้านางไว้ หากนางกล้าทำเรื่องเลวทรามต่ำช้า หักขานางซะ!”

“ขอรับ!” พ่อบ้านตกใจรีบไปจัดการทันที

“ทำไมท่านทำเช่นนี้กับลูกสาวเรา นางพึ่งโดนทำลายรูปโฉมและแขนขาด ท่านเป็นพ่อไม่รู้จักสั่งสอนกัวมู่ไป๋ กลับใจไม้ไส้ระกำต่อลูกสาวตนเองเช่นนี้ ท่านยังคู่ควรเป็นพ่อคนอยู่รึ?” ท่านแม่ไป๋ตะคอกถาม

“หากให้นางอยู่ที่ตระกูลไป๋ ไม่ช้าก็เร็วตระกูลไป๋ต้องโดนหางเลขเพราะนางแน่ ทั้งตระกูลคงพินาศแน่ เจ้าน่ะแหละตามใจนางมากเกินไป คนว่ากันว่าแม่ใจอ่อนทำลูกเสียคน ตอนนี้หลันรั่วกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะเจ้าให้ท้ายน่ะแหละ!” ท่านพ่อไป๋ตะคอกอย่างเดือดดาล

“ข้ามีลูกสาวคนนี้คนเดียว ข้ารักนางแล้วทำไม?”

“เจ้ารักได้ดี รักจนตอนนี้รูปโฉมเสียหาย แขนขาดหนึ่งข้าง เจ้าก็ไปเรือนนอกกับนางเถิด ชาตินี้อย่ากลับมาทำข้าเดือดร้อนไปด้วยอีก!” ท่านพ่อไป๋ทิ้งท้ายไว้ แล้วจากไปอย่างเฉยเมย

ท่านแม่ไป๋มองตามแผ่นหลังเย็นชาเด็ดขาดของท่านพ่อไป๋ และหันมองลูกสาวที่สลบไสล นางร้องไห้โฮว่า “ข้าทำกรรมอะไรไว้เนี่ย!”

อีกด้านหนึ่ง กัวมู่ไป๋พึ่งกลับถึงบ้าน ลูกน้องที่คอยจับตาดูจวนตระกูลไป๋ก็กลับมารายงานว่า “คุณชาย นายท่านไป๋ส่งไป๋หลานรั่วและฮูหยินไป๋ไปอยู่ที่เรือนนอกบ้านนอก”

ลูกน้องลังเลก่อนจะถาม “คุณชาย พวกเราจะปล่อยไป๋หลานรั่วไปเช่นนี้จริงรึ นางเกือบฆ่าฮูหยินน้อยและคุณชายน้อยแล้วนะ?”

ดวงตาทุ้มลึกของกัวมู่ไป๋ฉายแววเย็นเยียบ “แน่นอนว่าไม่มีทาง ไป๋หลานรั่วเกือบฆ่าเม่ยเอ๋อร์และลูก หากข้าฆ่านางเลย จะทำให้ตระกูลกัวตระกูลไป๋บาดหมางกัน ตระกูลไป๋มีลูกสาวแค่คนนี้คนเดียว ถึงเวลานั้นตระกูลไป๋ต้องทุ่มเททุกอย่างเพื่อต่อกรกับตระกูลกัวแน่ ถึงตระกูลกัวจะไม่กลัว แต่เม่ยเอ๋อร์พึ่งคลอดลูกได้ไม่นาน  จะมีอะไรผิดพลาดไม่ได้ ข้าจะไม่มีวันให้โอกาสไป๋หลานรั่วได้ทำร้ายเม่ยเอ๋อร์อีก สันดอนขุดง่ายสันดานขุดยาก คาดหวังให้ไป๋หลานรั่วกลับตัวกลับใจสำนึกผิด มันเป็นไปไม่ได้เลย ครั้งนี้ข้าจะจัดการให้เด็ดขาดไม่เหลือหนามยอกอกไว้

เจ้าเอายาขวดนี้ไป คิดหาหนทางใส่ในอาหารของไป๋หลานรั่ว ถึงจะไม่ได้ทำให้นางตายในทันที แต่ก็สามารถทำให้นางเจ็บปวดจนอยากตาย อยู่ไม่สู้ตายได้ เท่านี้ก็ถือเป็นการล้างแค้นให้เม่ยเอ๋อร์และลูกแล้ว”

กัวมู่ไป๋พูดพลางควักขวดกระเบื้องออกจากในแขนเสื้อ ในนั้นเป็นยาพิษที่หยุนถิงให้เขาไว้ก่อนหน้านี้

ลูกน้องรับมาทันที “ขอรับ คุณชายเฉลียวฉลาดนัก!” พูดจบก็หยิบยาออกไปทันที

มู่หย่าที่ปีนกำแพงคอยคุ้มครองจ้าวเม่ยเอ๋อร์อย่างลับๆพอเห็นฉากนี้ก็ยิ้มมุมปากอย่างพอใจ กัวมู่ไป๋ผู้นี้ถือว่าฉลาดนัก รู้ว่าไม่อาจเหลือหนามยอกอกไว้ได้

หนามยอกอกอย่างไป๋หลานรั่วนี้ต้องจัดการถอนรากถอนโคนเท่านั้น มิเช่นนั้นหากให้โอกาสนางได้พัก นางจะกระทำการหนักหนากว่าเดิม ต่อให้กัวมู่ไป๋ไม่ลงมือ มู่หย่าก็ไม่มีทางปล่อยไป๋หลานรั่วไปแน่

นกพิราบสื่อสารตัวหนึ่งมาเกาะไหล่นาง มู่หย่าเปิดอ่านจดหมายที่ติดมากับขานกพิราบ พอเห็นตัวหนังสือบนนั้น มู่หย่ากระโดดลงจากกำแพงและเข้าไปในตระกูลกัวทันที

กัวมู่ไป๋กำลังจะเข้าไปหาจ้าวเม่ยเอ๋อร์ ก็เห็นคนผู้หนึ่งกระโดดลงมาจากฟ้า อดตกใจไม่ได้ แต่ไม่ได้ประหลาดใจอะไร

“แม่นาง เกิดเรื่องอะไรใช่หรือไม่?”

“ซื่อจื่อเฟยเขียนจดหมายให้หมอยมบาล ในเมื่อจ้าวเม่ยเอ๋อร์คลอดลูกเรียบร้อยแล้ว ท่านเองก็จัดการคนที่ลอบทำร้ายนางได้แล้ว ข้ามารับหมอยมบาลกลับไป” มู่หย่าตอบ