จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1020

“ฝ่าบาท ทรงรู้สึกอย่างไรบ้าง หยุนถิงรีบดูให้ฝ่าบาทหน่อย ทำไมทรงกระอักเลือดล่ะ?” ฮองเฮาลนลานใหญ่ ครั่นคร้ามยิ่งนัก

หยุนถิงรีบจับชีพจรให้ฮ่องเต้ทันที “ฝ่าบาท ท่านจะกริ้วมิได้ ยิ่งไม่อาจโกรธได้ด้วย ต้องรักษาความสงบของจิตใจเอาไว้ จะไม่ดีกับร่างกายเอานะ!”

ฮ่องเต้รีบระงับความโกรธในใจทันที “ได้ ข้าไม่โกรธ”

“ฝ่าบาทโปรดวางพระทัย กระหม่อมต้องสืบหาฐานะของพ่อบ้านออกมาให้จงได้ และหายาถอนพิษของฝ่าบาทให้ได้” จวินหย่วนโยวบอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ข้าเชื่อในความสามารถของเจ้า” ฮ่องเต้ถอนหายใจยาว

“ตอนนี้พิษในตัวฝ่าบาทเข้ากระดูกแล้ว ห้ามกริ้วโกรธใดๆเด็ดขาด ต้องสงบใจพักฟื้น ห้ามเหน็ดเหนื่อยเกินไป ไม่เช่นนั้นจะเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งปี” หยุนถิงถอนหายใจออกมา

ฮ่องเต้ตัวแข็งทื่อไปเลย นี่เขาเหลือเวลาไม่ถึงหนึ่งปีแล้ว

“พวกเจ้าออกไปกันก่อนเถอะ หยุนถิงอยู่ก่อน” ฮ่องเต้พูดอย่างอ่อนแรง

“พ่ะย่ะค่ะ!” จวินหย่วนโยวและฮองเฮาออกไป

พอฮ่องเต้เห็นทุกคนออกไป ถึงได้เอ่ยปากถาม “หยุนถิง ไม่มีหนทางอื่นแล้วจริงๆรึ?”

หยุนถิงพูดด้วยสีหน้าตึงเครียด “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันลองทุกวิถีทางแล้วจริงๆ หมดหนทางแล้ว หม่อมฉันส่งคนไปเชิญหมอยมบาลกลับมาแล้ว เขาความรู้กว้างขวาง อาจจะมีหนทางก็ได้”

ฮ่องเต้สีหน้าสิ้นหวัง “ฝีมือการแพทย์ของเขาด้อยกว่าเจ้าอีก ขนาดเจ้ายังหมดหนทาง เขาจะมีหนทางอะไรได้”

“ฝ่าบาทอย่าได้สิ้นหวัง หม่อมฉันเองก็จะวิจัยต่อไป หาวิธีถอนพิษ” หยุนถิงปลอบ

“เฮ้อ ข้ามีหรือจะไม่รู้ อีกฝ่ายวางแผนมาหลายปีก็เพื่อฆ่าข้า ย่อมต้องใช้พิษร้ายอยู่แล้ว เพียงแต่ข้ายังเป็นห่วงราษฎรแคว้นต้าเยียน และเป็นห่วงเหล่าองค์ชายองค์หญิง ข้ายังมีเรื่องมากมายที่ยังไม่ได้ทำ....”

พูดถึงตอนท้าย น้ำเสียงฮ่องเต้แหบพร่าลง ไม่ว่าใครมาได้ยินว่าตนจะอยู่ได้อีกไม่เกินหนึ่งปี ก็ไม่อาจทำใจรับได้ตอนนี้เหมือนกัน

หยุนถิงเห็นท่าทางทุกข์ทรมานของฮ่องเต้ อยากจะปลอบใจแต่ไม่รู้จะปลอบอย่างไรดี ได้แต่มองดูอย่างสงบ

ฮ่องเต้สูดลมหายใจเข้าปอดลึก พยายามทำใจสงบ “ข้าพูดกับเจ้าเรื่องพวกนี้ทำไมกันนะ”

“ฝ่าบาทเป็นเช่นนี้เป็นเรื่องปกติ ขอฝ่าบาททรงรักษาพระวรกายด้วย!” หยุนถิงปลอบ

“ช่างเถอะ เจ้าไปเถอะ หลายวันมานี้เจ้ารักษาข้าก็ลำบากมากแล้ว” ฮ่องเต้ถอนหายใจบอก

“เพคะ!” หยุนถิงถอยไปอย่างนอบน้อม

ฮองเฮาเห็นหยุนถิงออกมา ก็ร้องไห้โฮใส่อย่างรู้สึกผิด “ฝ่าบาท หม่อมฉันไร้สามารถ หม่อมฉันไม่ได้ปกป้องพระองค์ให้ดี!”

“จะโทษเจ้าได้อย่างไรกัน เป้าหมายของพวกมันคือข้า ทุกอย่างฟ้าลิขิตมาแล้ว เจ้าให้คนไปเชิญหลีอ๋อง เฉินอ๋องและซวนอ๋องมา ข้ามีเรื่องจะสั่งพวกเขา และปิดข่าวเรื่องยังมีเวลาอีกหนึ่งปีไว้ซะ!” ฮ่องเต้สั่งการ

“เพคะ!” ฮองเฮาปาดน้ำตา และออกไปจัดการทันที

ไม่นานพวกหลีอ๋อง เฉินอ๋องสามคนก็มา “ถวายบังคมฝ่าบาท”

“เสด็จพี่ทรงเป็นอย่างไรบ้าง ได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ข้าได้ยินว่าคนตระกูลเวินลอบฆ่าเข้าวังหลวงมารึ?” เฉินอ๋องโม่ฉือชิงมองมาอย่างเป็นห่วง

เขาคอยเฝ้าอยู่ข้างกายโม่หลานตลอด เลยไม่รู้เหตุการณ์ในวังแน่ชัด