จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1026

ทางด้านนี้ โม่ฉือหานพากลุ่มทหารออกจากแคว้นต้าเยียน มุ่งหน้าไปที่ชายแดนในคืนนั้นเลย ระหว่างทางโม่ฉือหานให้ทุกคนพกพาอุปกรณ์ที่มีขนาดเบา จัดหาเสบียงบริเวณใกล้เคียง และเดินทางอย่างรวดเร็ว

ในคืนนี้ พวกเขาไปพักผ่อนที่ป่าแห่งหนึ่ง ทหารนายหนึ่งยื่นอาหารเข้ามา “ท่านอ๋อง ท่านกินตอนร้อนๆหน่อยเถอะ”

มองดูหม้อไฟที่ร้อนได้เองในมือ โม่ฉือหานขมวดคิ้วขึ้นมา หมอไฟนี้หยุนถิงเป็นคนคิดค้น ตอนนี้เหล่าทหราของแคว้นต้าเยียนล้วนกินสิ่งนี้กันทั้งนั้น สำหรับอาหารแห้งในอดีต สิ่งนี้มันไม่เลวจริงๆ

“ท่านอ๋อง หม้อไฟร้อนเองนี้อร่อยมากเป็นพิเศษจริงๆ เหล่าทหารออกรบอยู่ข้างนอกหาได้ยากที่จะได้กินของอุ่นๆ ต้องขอบคุณซื่อจื่อเฟย” ทหารเอ่ยปาก

“นางมักจะสามารถทำให้คนประหลาดใจได้เสมอ” โม่ฉือหานทอดถอนใจ

เหล่าทหารกินขึ้นมาทันที โม่ฉือหานก็หยิบตะเกียบกำลังจะกิน ก็เห็นไม่ไกลออกไปมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา สีหน้าของโม่ฉือหานตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อยทันที

เหล่าทหารก็เห็นเช่นกัน พากันระแวดระวังกันขึ้นมา บางคนถึงขั้นกำกระบี่เอาไว้แน่น

“พี่ชายทั้งหลายช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!” หญิงสาววิ่งเข้ามาร้องขอความเมตตาด้วยความตื่นตระหนก

โม่ฉือหานชำเลืองมองหญิงสาวคนนั้นครู่หนึ่ง บนใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าบนร่างกายก็เป็นผ้าหยาบ แถมยังถูกฉีกขาดหลายแห่ง ดูทุลักทุเลอย่างมาก

“เจ้าเป็นใคร เหตุใดถึงมาขอร้องให้ช่วย?” โม่ฉือหานกล่าวถามเสียงเย็นชา

เมื่อหญิงสาวเงยหน้าก็เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของโม่ฉือหาน องอาจกล้าหาญ จมูกสูงโด่ง โครงหน้าลึกล้ำ ริมฝีปากบางเม้มกันเล็กน้อย เย็นชาเล็กน้อย โอหังและถือดีเล็กน้อย สูงส่งเล็กน้อย หญิงสาวไม่เคยเห็นชายหนุ่มที่หน้าดีเช่นนี้มาก่อน จ้องตาเขม็งในทันที

โม่ฉือหานมองดูสายตาที่หลงใหลของหญิงสาว บนใบหน้ามีความรังเกียจและไม่สบอารมณ์เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

“นายท่านของข้าถามคำถามเจ้าอยู่?” ทหารที่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นความผิดปกติบนสีหน้าของหลีอ๋อง กล่าวเร่งเร้าทันที

หญิงสาวถึงได้ตอบสนองกลับมา รีบตอบทันที “คุณชาย คุณชายช่วยข้าด้วย สามีของข้าเอาแต่เล่นการพนันจนเป็นนิสัย พอเล่นเสียก็ทุบตีข้าอย่างเอาเป็นเอาตาย ข้าไม่อยากถูกเขาซ้อมจนตายไปเช่นนี้ ดังนั้นถึงได้หนีออกมา ข้าไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว คุณชายจะให้อะไรข้ากินหน่อยได้หรือไม่?”

โม่ฉือหานชำเลืองไปทางรอยแดงตรงข้อมือของนาง รอยฟกช้ำสลับกันไปมา แสดงให้เห็นว่าไม่ได้โกหก

“แม่นาง เช่นนั้นเจ้ากินของข้าเถอะ” ทหารนายหนึ่งยื่นอาหารที่อยู่ในมือของตัวเองมาให้ด้วยความเห็นอกเห็นใจ

“ขอบคุณพี่ชายมาก” หญิงสาวยื่นมือไปรับมา เริ่มกินคำใหญ่ขึ้นมา

โม่ฉือหานที่อยู่ด้านข้างเห็นทุกอย่างนี้อยู่ในสายตา มองเห็นหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าถึงแม้จะกินคำใหญ่ แต่กลับเลี่ยงผักกูดเพียงอย่างเดียว ดวงตาลึกล้ำซ่อนความหมายเอาไว้อย่างมิดชิด

หญิงสาวกินอย่างเอร็ดอร่อยไม่ช้าก็กินหมดไปหนึ่งกล่อง นางใช้แขนเสื้อเช็ดปากอย่างไม่มีภาพลักษณ์เลยแม้แต่น้อย “ขอบคุณพี่ชายมาก ข้าไม่เคยกินของอร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย”

“เจ้ากินอิ่มแล้วก็รีบไปเถอะ” ทหารตอบ

“พี่ชาย หากข้ากลับไปต้องถูกสามีของข้าซ้อมจนตายแน่นอน ขอพวกท่านเมตตา ให้ข้าติดตามพวกท่านเถอะ ละแวกนี้ข้าคุ้นเคยที่สุด อีกสองสามวันรอให้สามีของข้าหายโกรธแล้ว ข้าค่อยกลับไป ไม่ทำให้พวกท่านล่าช้าอย่างแน่นอน” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับร้องไห้ด้วยความน้อยใจ

ทหารลำบากใจอย่างมาก มองไปทางโม่ฉือหานโดยสัญชาตญาณ “นายท่าน ท่านคิดเห็นอย่างไร?”

“ในเมื่อนางไม่มีที่ไป เช่นนั้นก็ให้นางติดตามไปเถอะ” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย็นชา

“ขอรับ!”

“ขอบคุณคุณชายมาก ขอบคุณ!” หญิงสาวกล่าวขอบคุณ