จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1027

หลังจากที่บรรดาทหารตอบสนองกลับมา ก็ไม่มีเงาร่างของหลีอ๋องกับหญิงสาวคนนั้นนานแล้ว

“แย่แล้ว ท่านอ๋องหายไปแล้ว ทุกคนรีบแยกย้ายกันตามหาเร็ว ต้องหาท่านอ๋องให้เจอให้ได้!” ทหารนายหนึ่งตะโกนเสียงดัง ไม่มีเวลาสนใจปิดบังสถานะของหลีอ๋องแล้ว

ทุกคนรีบค้นหาทุกที่ทันที หลีอ๋องเป็นถึงแม่ทัพใหญ่ หากว่าเขาหายไป ยังจะทำสงครามกับแคว้นเทียนจิ่วอย่างไรอีก

.....................

จวนซื่อจื่อ

หลายวันให้หลัง ในที่สุดหมอยมบาลก็รีบกลับมาพร้อมกับมู่หยา เมื่อเข้าประตูก็ไปพบหยุนถิงทันที “นังหนู เจ้าหาข้าเพราะเรื่องอันใด?”

“หมอยมบาล ท่านตามข้าเข้าวัง ฝ่าบาทถูกพิษ ข้าถ่ายเลือดให้ฝ่าบาทถึงทำให้เขามีชีวิตรอดไปอีกหนึ่งปี ครั้งนี้ข้าจนปัญญาจริงๆ ดังนั้นถึงได้เขียนจดหมายให้ท่านกลับมา ผู้อาวุโสอย่างท่านมีความรอบรู้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีหนทางก็เป็นได้!” หยุนถิงเล่าเหตุการณ์ออกมาอย่างตรงประเด็น

สีหน้าของหมอยมบาลเคร่งขรึมในทันที “ตกลง ข้าจะตามเจ้าเข้าวังเดี๋ยวนี้”

หมอยมบาลติดตามหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเข้าวัง โดยที่ยังไม่ได้กลับเรือนไผ่เลยด้วยซ้ำ

ฮ่องเต้ได้ยินว่าหมอยมบาลกลับมา ก็ตื่นเต้นอย่างมาก รีบมาต้อนรับด้วยตัวเองทันที “ผู้อาวุโสหมอยมบาล ท่านกลับมาช่างดีจริงๆ!”

“ฝ่าบาท ข้าช่วยจับชีพจรให้พระองค์” หมอยมบาลเอ่ยปาก

ฮ่องเต้ยื่นมือเข้ามาทันที หมอยมบาลจับชีพจรอย่างจริงจังสองสามครั้ง สีหน้ายิ่งไม่น่าดูมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายก็ขมวดคิ้วแน่น

“หมอยมบาล เจ้ามีวิธีรักษาข้าให้หายหรือไม่?” ฮ่องเต้เอ่ยปากถามด้วยความร้อนใจ

หมอยมบาลส่ายหน้า “ฝ่าบาท ครั้งนี้พิษที่พระองค์ถูกเป็นพิษร้ายแรง และพิษนี้ก็แทรกซึมเข้าไปในกระดูกแล้ว หากไม่ใช่เพราะหยุนถิงเกรงว่าพระองค์คงจะกลายเป็นศพไปแล้ว หากเปลี่ยนเป็นข้า เกรงว่าแม้แต่เวลาหนึ่งปีก็ยังไม่สามารถช่วงชิงเพื่อพระองค์ได้ ขอฝ่าบาทโปรดอภัย ข้าไม่มีความสามารถพอจะช่วยอะไรได้จริงๆ”

คำพูดประโยคนี้ ทำให้ความหวังสุดท้ายของฮ่องเต้พังทลายไปอย่างสิ้นเชิง เขาถอนหายใจอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“ความจริงข้าเดาผลลัพธ์นี้ได้นานแล้ว แม้แต่หยุนถิงยังจนปัญญา เจ้าก็ต้องจนปัญญาอย่างแน่นอน ดูท่าสวรรค์คงจะไม่ต้องการให้ข้ามีชีวิตยืนยาว”

“ฝ่าบาทอย่าเก็บเรื่องไม่สบายใจใส่ไว้ในใจเลย ชะตาของมนุษย์สวรรค์เป็นผู้กำหนด ข้ากลับไปก็จะศึกษาค้นคว้าให้มากๆ หวังว่าจะสามารถหาวิธีช่วยฝ่าบาทแก้พิษได้!” หมอยมบาลกล่าวด้วยความเห็นใจ

“ตกลง” ฮ่องเต้กล่าวออกมาคำหนึ่ง ความจริงคำพูดนี้แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่เชื่อ

“ฝ่าบาท ทรงพักผ่อนให้ดี เราขอทูลลาก่อน” หยุนถิงคำนับด้วยความเคารพนบนอบ จากนั้นก็ถอยออกไป

ออกจากพระราชวัง หยุนถิงรีบกล่าวถามทันที “หมอยมบาล ไม่มีวิธีแล้วจริงหรือ?”

“ยาพิษนี้ไร้ทางแก้ เจ้ายังไม่มีวิธี ข้าจะมีได้อย่างไร จะโทษก็ได้แค่โทษฝ่าบาทที่ทรงโชคร้าย” หมอยมบาลตอบ

หัวใจของหยุนถิงก็หล่นลงสู่ก้นหุบเขา หลายวันมานี้ทันทีที่นางมีเวลาก็จะเข้าไปในมิติเพื่อศึกษาค้นคว้าหายาแก้พิษ วิธีการข่มซึ่งกันและกันนางก็เคยลองมาแล้ว แต่มันก็ไม่ได้ผลเลย เฮ้อ

“อย่าท้อใจไปเลย คนของเราสืบได้ว่ากู้จิ่วเยวียนให้ป๋อจิ้งไปที่ชายแดนระหว่างแคว้นเทียนจิ่วกับแคว้นต้าเยียน ไม่รู้ว่าจะไปทำให้ความวุ่นวายสงบลงหรือต้องการจะยั่วยุให้เกิดข้อพิพาท บางทีท่าทีของพวกเขาอาจจะเป็นกุญแจที่ดีที่สุดในการทำลายสถานการณ์ที่หาข้อสรุปไม่ได้ก็เป็นได้” จวินหย่วนโยวกล่าวปลอบโยน

“ท่านพี่กล่าวถูกต้องแล้ว หากพวกเขายั่วยุให้เกิดข้อพิพาท เช่นนั้นต้องเป็นการกระทำของแคว้นเทียนจิ่วแน่นอน แต่หากไม่ใช่เช่นนั้นมันก็ยากเกินไปที่จะตรวจสอบแล้ว สี่แคว้นมีคนมากมายขนาดนี้ ราวกับการงมเข็มในทะเลเลย” หยุนถิงเห็นด้วย

“วางใจเถอะ ถึงแม้จะงมเข็มคนของข้าก็จะงมให้เจออย่างแน่นอน”

“ฮ่าๆ ข้าเชื่อในความสามารถของท่านพี่ บางทีมีคนคนหนึ่งอาจจะช่วยเราตรวจสอบได้” หยุนถิงนึกถึงวี่รั่วฉิงทันที

หยุนถิงและคนอื่นๆกลับไปถึงลาน หมอยมบาลไปที่เรือนไผ่ที่อยู่ลานหลัง ฮ่องเต้ถูกพิษไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ถึงแม้จะทำเพื่อฮูหยินเฒ่าฟู่ หมอยมบาลก็อยากจะลองดู

และหยุนถิงก็ไปหาวี่รั่วฉิง “ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากจะขอให้เจ้าช่วย”