จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1028

ประตูห้องเปิดออก องค์ชายองค์หญิง เหล่าสนมวังหลังและขุนนางบุ๋นบู๊ล้วนพากันวิ่งเข้ามา ตำหนักบรรทมที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน บางคนถึงขั้นไม่สามารถยืนด้านในก็เลยยืนอยู่หน้าประตูโดยตรง

“เสด็จพ่อ ทรงถูกพิษจริงหรือ?” ไท่จื่อมองมาด้วยความเป็นห่วง

“เสด็จพ่อ ทรงถูกพิษได้อย่างไร เจ็บมากเลยใช่ไหม?” องค์หญิงรองกล่าวถาม

“เสด็จพ่อ ลูกเป่าให้พระองค์ เป่าเสร็จก็ไม่เจ็บแล้ว” องค์หญิงหกน้องสุดท้องยังเป็นเด็กที่อายุแค่สามขวบเท่านั้น พูดจบก็เดินไปที่เตียงของฮ่องเต้

ฮ่องเต้ใจอ่อนในทันที ยื่นมือไปแตะหน้าผากขององค์หญิงหก “พ่อไม่เป็นไร”

“อืม”

จวงผินตกใจแทบแย่ “องค์หญิงหกมาทางนี้เร็ว อย่าไปรบกวนการพักผ่อนของฝ่าบาท”

“ข้าอยู่กับเสด็จพ่อ เสด็จพ่อก็ไม่เจ็บแล้ว” องค์หญิงหกปฏิเสธ

“เอาล่ะ นางอยากอยู่ที่นี่ก็ให้นางอยู่ไปเถอะ” ฮ่องเต้เอ่ยปาก จวงผินไม่กล้าพูดอะไรมากอีก

“ฝ่าบาท โปรดอภัยที่กระหม่อมพูดมาก พระวรกายของพระองค์เหลือเวลาอีกแค่หนึ่งปีเท่านั้นจริงหรือ โรงหมอหลวงตรวจวินิจฉัยแล้วหรือยัง ซื่อจื่อเฟยเป็นคนพูดหรือ?” เฉิงเซี่ยงฝ่ายซ้ายถามด้วยความเป็นห่วง

หลายวันก่อนตระกูลเวินลอบโจมตีพระราชวัง หลีอ๋อง ซวนอ๋อง ทุกคนในจวนซื่อจื่อต่างก็รู้ดี แต่ขุนนางพวกนี้แล้วก็พวกองค์ชายองค์หญิงล้วนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝ่าบาทออกคำสั่งให้ส่งพวกองค์ชายองค์หญิงและนางสนมออกไปก่อนล่วงหน้าแล้ว หลังจากที่จัดการเรื่องของตระกูลเวินเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงได้ส่งคนไปรับพวกเขากลับมา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

คำพูดประโยคเดียว ถามสิ่งที่อยู่ในใจของทุกคนออกมา ทุกคนต่างพากันมองมา

“แค่กๆ หลายวันก่อนตระกูลเวินลอบโจมตีเมืองหลวงต้าเยียน ข้าถูกพิษจริงๆ เหล่าหมอหลวงหมดหนทาง หยุนถิงเป็นคนช่วงชิงเวลาให้ข้าหนึ่งปี ดังนั้นในหนึ่งปีนี้ ข้าจะเตรียมการทุกสิ่งทุกอย่างของต้าเยียนให้เรียบร้อย ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง เหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ปฏิบัติตามหน้าที่ของตนเอง เอาล่ะ ออกไปให้หมอเถอะ องค์หญิงองค์ชายทั้งหมดอยู่ต่อ!” ฮ่องเต้ทอดถอนใจ

“พ่ะย่ะค่ะ!” เหล่าขุนนางถอยออกไปด้วยความตกตะลึง บรรดานางสนมเช็ดน้ำตาพร้อมกับจากไป

ข่าวนี้มันน่าตกตะลึงเกินไป เกินความคาดหมายมากเกินไป ชั่วขณะหนึ่งพวกเขาไม่สามารถยอมรับได้เลย

องค์หญิงบางคนร้องไห้สะอึกสะอื้น “เสด็จพ่อ ข้าไม่ให้พระองค์สวรรคต”

“เสด็จพ่อ ทักษะทางการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยยอดเยี่ยมมาก ครั้งก่อนขาของกระหม่อมได้รับบาดเจ็บนางก็เป็นคนรักษาให้หาย ไม่เจ็บเลยสักนิด ทรงให้ซื่อจื่อเฟยตรวจรักษาให้อีกครั้งเถอะ” ไท่จื่อกล่าวด้วยความเอ็นดูสงสาร

“ใช่แล้ว เราจะอยู่กับเสด็จพ่อไปตลอด”

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ!” องค์หญิงหกก็ตกใจแทบแย่เช่นกัน กอดฮ่องเต้ร้องไห้โฮขึ้นมา

ฮ่องเต้เจ็บปวดใจอย่างยิ่ง ยื่นมือไปกอดองค์หญิงหกเอาไว้แน่น “ข้าก็ไม่อยากจะแยกจากพวกเจ้าเช่นกัน ข้าก็อยากเติบโตไปพร้อมกับพวกเจ้า มองดูพวกเจ้าสามารถรับผิดชอบงานสำคัญตามลำพัง แต่ทุกคนล้วนมีชะตาชีวิตของตัวเอง นี่คือชะตาชีวิตของข้า พวกเจ้าคือลูกๆของข้า ยิ่งเป็นอนาคตของแคว้นต้าเยียน โดยเฉพาะไท่จื่อ บ่าของเจ้าแบกชะตาของแคว้นต้าเยียนเอาไว้ ห้ามร้องไห้ ยิ่งไม่ต้องเสียใจ ข้าก็แค่จากไปก่อนไม่กี่ปีเท่านั้น สิ่งเดียวที่ข้าเป็นห่วงก็คือพวกเจ้า เมื่อก่อนพวกเจ้าจะเป็นอย่างไรข้าล้วนไม่สนใจ แต่นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพวกเจ้าทุกคนไปที่จวนซื่อจื่อให้หมด ฝึกฝนกับซื่อจื่อเฟย”

“ความสามารถของซื่อจื่อเฟยในสี่แคว้นไร้ผู้เทียมทาน พวกเจ้าเรียนรู้จากนาง ในอนาคตย่อมสามารถแบกรับทุกสิ่งของต้าเยียนเอาไว้ได้อย่างแน่นอน ข้าก็วางใจได้แล้ว หากใครกล้ากลัวลำบากกลัวเหนื่อยร้องขอความเมตตา ข้าจะไม่ให้อภัยง่ายๆเด็ดขาด! เวลาของข้ามีไม่มากแล้ว หยุนถิงเห็นแก่หน้าข้า จะต้องฝึกฝนพวกเจ้าอย่างดีแน่นอน พึ่งคนอื่นไม่สู้พึ่งตัวเอง มีเพียงตนเองมีความสามารถในการปกป้องตนเอง เปลี่ยนตนเองให้แข็งแกร่ง ในอนาคตถึงจะไม่ถูกคนอื่นควบคุม โดยเฉพาะพวกองค์ชายทั้งหลายแล้วก็ไท่จื่อ อนาคตไม่ว่าใครสืบทอดบัลลังก์ คนอื่นๆก็ต้องตั้งใจให้ความช่วยเหลือ หากใครกล้าบังอาจแย่งราชสมบัติกำจัดพี่น้อง ถึงแม้ข้าจะไม่อยู่แล้ว แต่มีคนจัดการพวกเจ้าแทนข้า จำเอาไว้แล้วใช่ไหม!” ฮ่องเต้ตรัสอย่างน่าเกรงขามและแสดงอำนาจ

“เสด็จพ่อ ลูกจะปฏิบัติตามคำสั่งสอน!” ไท่จื่อคำนับด้วยความเคารพนบนอบ