จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 103

หยุนเฉิงเซี่ยงที่เดิมมึนเมาได้ที่พอได้ยินคำพูดนี้ พลันสีหน้าดำทะมึนลงทันที “เจ้าอย่าได้คิดเช่นนี้เด็ดขาด นั่นเป็นเงินชดเชยที่หลีอ๋องให้ถิงเอ๋อร์เพราะผิดต่อนาง”

“ท่านพี่พูดเช่นนี้ก็ไม่ถูก จะอย่างไรพวกเราก็เป็นบ้านเดิมของนาง ตั้งแต่เล็กจนโตนังหนูนี่ก่อเรื่องนับครั้งไม่ถ้วน แค่ทะเลาะกับผู้อื่นทำข้าวของเสียหาย ให้ท่านต้องชดใช้ค่าเสียหายไม่น่าจะแค่หนึ่งแสนตำลึงกระมัง

นางนำเงินกลับมามีอะไรไม่เหมาะสมกัน ท่านพี่เป็นขุนนางตงฉิน ทั้งบ้านจะกินจะดื่มล้วนต้องใช้เงิน หยุนเฉิงเซี่ยงเองก็ถึงอายุที่จะแต่งงานแล้ว เสี่ยวลิ่วเองก็โตแล้ว ต่อไปยังต้องใช้เงินอีกมากนะ” นางจ้าวบ่นพร่ำ

“พอได้แล้ว เฉิงเซี่ยงอย่างข้ายังเลี้ยงคนทั้งบ้านไม่ไหวรึ อย่าคิดจะอยากได้เงินหนึ่งแสนตำลึงของถิงเอ๋อร์ นั่นเป็นเงินของนาง ต่อไปอย่าได้พูดถึงอีก จวินหย่วนโยวรักใคร่หยุนถิงเพียงนี้ หากให้เขารู้ว่าเจ้าคิดอยากได้เงินของถิงเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าเขาจะปล่อยเจ้าไว้หรือ เจ้าอย่าได้มีความคิดที่ไม่สมควร อย่าหาเรื่องให้จวนตระกูลหยุน” หยุนเฉิงเซี่ยงตะคอกด้วยความโกรธ

“รู้แล้วท่านพี่ ข้าพูดแค่นี้ ท่านไม่เห็นด้วยก็พอแล้ว คิดซะว่าข้าไม่เคยพูดแล้วกัน” นางจ้าวรีบยอมอ่อนลงทันที

หยุนเฉิงเซี่ยงถึงหลับตาลงนอน ไม่นานก็หลับไป

นางจ้าวโกรธจนหน้าดำมืด สีหน้าไม่น่าดูเลย สองมือขยำผ้าเช็ดหน้าไปมาอย่างเคียดแค้น

น่าตายนัก หนึ่งแสนตำลึงนะ หรือว่าอ้อยเข้าปากช้างแล้วจะให้คายทิ้งรึ ถึงนางจะเป็นฮูหยินของตระกูลหยุน ควบคุมดูแลทั่วทั้งเรือนหลังของตระกูลหยุน แต่หยุนเฉิงเซี่ยงเป็นขุนนางใจดีมือสะอาดมาตลอด ถึงเงินเดือนทุกเดือนจะไม่น้อย แต่พอมาเลี้ยงดูคนทั้งบ้าน ไม่ว่าจะทำอะไรล้วนต้องใช้เงิน แทบไม่มีเหลือเลยด้วยซ้ำ

นางต้องคิดหาทางเอาเงินหนึ่งแสนตำลึงนั่นมาให้ได้ คิดบัญชีรวบทีเดียวกับครั้งก่อนที่หยุนถิงแย่งป้ายขนหงส์คืนไปด้วย

ทางนี้หยุนหลีพาพวกเขากลับไปเรือนที่หยุนถิงเคยอยู่เมื่อก่อน

“พี่ใหญ่ พี่เขย พวกท่านต้องการสิ่งใดเรียกคนรับใช้ได้เลย ที่นี่ล้วนเป็นแบบที่ท่านเคยอยู่เมื่อก่อน ใครไม่เคยมาแตะต้องเลย ตอนท่านพึ่งออกเรือน ข้าแอบมาทำลายแจกันดอกไม้อันหนึ่ง จากนั้นท่านพ่อฟาดข้าอย่างแรงยกหนึ่ง ต่อไปข้าไม่กล้ามาอีกแล้วล่ะ” หยุนหลีบอกอย่างกระอักกระอ่วน

“เจ้านี่นะ ต่อไปทำอะไรอย่าวู่ว่ามเกินไปนัก เอาล่ะ ไปพักผ่อนเถอะ” หยุนถิงกำชับ

“ข้าจำได้แล้วพี่ใหญ่ ก็เมื่อก่อนท่านเอาแต่รังแกข้า ทุกครั้งที่ทะเลาะกับท่าน ข้าเป็นฝ่ายโดนกระทำตลอดเลย ข้าเลยโกรธนี่นา แต่ต่อไปไม่แล้วล่ะ” หยุนหลีรับปาก

“ดี ข้าเชื่อเจ้า”

หยุนหลีออกไปแล้ว ในห้องเหลือแค่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยว หยุนถิงมองทุกอย่างในห้อง การจัดวางเป็นระเบียบ หรูหรา แต่ละชิ้นล้วนล้ำค่า เห็นได้ชัดว่าร่างเดิมอยู่อย่างสุขสบาย

อีกอย่างในห้องยังสะอาดมาก ไม่มีฝุ่นเลยสักนิด เห็นได้ชัดถึงการสนใจและเป็นห่วงของหยุนเฉิงเซี่ยงที่มีต่อลูกสาวคนนี้

จวินหย่วนโยวมองแล้วขมวดคิ้ว ยัยหนูนี่เมื่อก่อนอยู่ที่นี่ไม่ใช่รึ ทำไมทำท่าราวกับว่าพึ่งเคยมาครั้งแรก ดูแปลกนัก

“พี่ใหญ่ พี่ใหญ่?” ด้านนอกประตู หยุนซูร้องเรียก

หยุนถิงได้ยินเสียงนี้ รีบออกไปเปิดประตู “หยุนซูทำไมเป็นเจ้าล่ะ มาหาข้ามีอะไรรึ?”

หยุนซูคุกเข่าลงพื้นทันที “พี่ใหญ่ ข้าขอร้องท่านช่วยท่านแม่ข้าหน่อยได้หรือไม่?”

หยุนถิงอึ้ง รีบเข้ามาพยุงนางลุกขึ้น “ซูอี๋เหนียงเป็นอะไรรึ เจ้าลุกขึ้นมาพูดก่อนได้ไหม?”

“ก่อนหน้านี้ท่านแม่ข้าล้มป่วยหนึ่งครั้ง ตอนนั้นฮูหยินหักเงินเบี้ยเลี้ยงของเราทุกเดือน พวกเราเลยไม่มีเงินหาหมอ ดังนั้นท่านแม่ข้าเลยเสียเวลาในการรักษาไปมาก จนเหลือโรคไว้อยู่” หยุนซูอธิบาย

“ครั้งก่อนข้าไม่ใช่ให้ซูอี๋เหนียงทำหน้าที่ดูแลเรื่องต่างๆในตระกูลหยุนรึ ทำไมวันนี้ไม่เห็นนางเล่า ทำไมนางจ้าวออกมาทำชั่วอีกแล้วรึ?” หยุนถิงถาม