จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 102

“เป็นเรื่องจริง และหลีอ๋องก็จะทำการขออภัยต่อหยุนถิงต่อหน้าธารกำนัลด้วย” จวินหย่วนโยวเสริม

พอเห็นจวินหย่วนโยวพูดเช่นนี้ หยุนเฉิงเซี่ยงเลยเชื่อ “งั้นก็ดี ข้าวางใจละ ขอบคุณซื่อจื่อมากที่ช่วยบุตรสาวข้า ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก”

“เฉิงเซี่ยงมิจำเป็นต้องเกรงใจ ครอบครัวเดียวกันเกรงใจไปไย” จวินหย่วนโยวพูดอย่างมีมารยาท

“ใช่ ครอบครัวเดียวกันต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกัน รีบเข้าไปเถอะ ข้าให้คนเตรียมอาหารไว้นานแล้ว” หยุนเฉิงเซี่ยงบอก

“ดีเลย ขอบคุณท่านพ่อ” หยุนถิงเดินเข้าจวนไป

หยุนเฉิงเซี่ยงดึงรั้งนางไว้ “ลูกเอ้ยเจ้านี่จริงๆเลย ต่อไปหากจะสั่งสอนใครให้ลูกน้องไปทำ หรือไม่ก็ทำตอนกลางคืน เหตุใดต้องดื้อด้านปะทะด้วยเล่า แถมยังต่อหน้าธารกำนัล ไม่เท่ากับหาเรื่องใส่ตัวรึ เหตุใดโง่เยี่ยงนี้เล่า?”

หยุนถิงมุมปากกระตุก นี่พ่อกำลังหาว่าเธอทำอะไรไม่ใช้สมองคิดงั้นสิ “ท่านพ่อพูดถูกต้องแล้ว ข้าจะจำไว้”

ทั้งหมดก้าวเข้าจวน หยุนเฉิงเซี่ยงรีบพาพวกเขาไปเรือนข้าง “พ่อบ้านรีบนำอาหารมาเลย ลูกสาวข้าหิวแล้ว”

“ขอรับ” พ่อบ้านรีบไปจัดการ

“ถิงเอ๋อร์กลับมาแล้ว รีบเข้าเรือนเร็ว นายท่านบอกว่าวันนี้เจ้าจะกลับมาทานอาหารเที่ยงที่จวน ข้าเลยให้ห้องครัวทำปลาตกเบ็ดที่เจ้าชอบกินที่สุดเอาไว้ด้วย” นางจ้าวดูใส่อกใส่ใจนัก

“ขอบคุณท่านแม่” หยุนถิงยิ้มบางตอบ

“นานทีปีหนซื่อจื่อจะมาสักครั้ง ไปนำสุราดอกบ๊วยที่ข้าเก็บสะสมไว้ออกมา” หยุนเฉิงเซี่ยงดีใจยิ่งนัก

“เจ้าค่ะ ท่านพี่” นางจ้าวไปเอามาเอง

“พี่ใหญ่ท่านกลับมาแล้ว” หยุนหลีวิ่งเข้ามาหาอย่างดีใจ

หยุนถิงหันไปมองทางหน้าประตู หยุนหลีวิ่งเข้ามาหาอย่างดีใจในชุดกระโปรงยาวสีเหลืองนวล พร้อมด้วยรอยยิ้มสว่างไสวกระจ่าง

ตามมาด้วยหยุนซู ซึ่งมาในชุดกระโปรงสีชมพู ด้วยท่าทางเรียบร้อยสงบนิ่ง อ่อนโยนอ่อนหวาน

“พี่ใหญ่” หยุนซูเรียก

“อืม พวกเจ้ามากันหมดรึ” หยุนถิงตอบ

“พี่ใหญ่ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม ข้าได้ยินว่าท่านทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล องค์หญิงเจ็ดน่ะจิตใจชั่วร้าย มีแค้นต้องชำระ และยังเจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นที่สุด หลีอ๋องนำตัวท่านไปมิได้อาศัยโอกาสนี้ล้างแค้นส่วนตัวรึ?” หยุนหลีถามอย่างเป็นห่วง

นับจากครั้งก่อนที่หยุนถิงบอกว่าจะให้นางเป็นองครักษ์ หยุนหลีก็ซาบซึ้งในตัวหยุนถิงเป็นอย่างมาก ต่อมานางแสร้งพาสหายที่สนิทไปหอใต้หล้า ท่าทางเถ้าแก่ช่างกระตือรือร้นยิ่งนัก และยังมอบชานมกับอาหารให้พวกนางโดยไม่คิดเงิน อยากกินอะไรสั่งได้ตามใจ ดังนั้นหยุนหลีจึงเลื่อมใสในตัวหยุนถิงเป็นยิ่งนัก

“ใช่พี่ใหญ่ ท่านบาดเจ็บหรือไม่ ฝ่าบาททรงทำอะไรท่านหรือไม่?” หยุนซูเองก็ถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“วางใจเถอะ ข้าไม่เป็นไร ฝ่าบาททรงสืบสวนรู้ความโดยละเอียดแล้ว คือ องค์หญิงเจ็ดทำร้ายชาวบ้านต่อหน้าธารกำนัล  ไม่แยแสกฎหมาย ข้าเพียงทำหน้าที่สั่งสอนแทน ดังนั้นฝ่าบาทเลยซาบซึ้งในน้ำใจข้ามาก ซื่อจื่อพาชาวบ้านมาเป็นพยานให้ข้า ฝ่าบาทไม่เพียงไม่ทำอะไรข้า ยังประทานรางวัลให้ข้าอีก หลีอ๋องก็จะขออภัยข้าต่อหน้าธารกำนัล และจะชดเชยให้ข้าหนึ่งแสนตำลึง” หยุนถิงอธิบายสั้นๆ

“หนึ่งแสนตำลึง?” หยุนเฉิงเซี่ยงแทบสำลักน้ำลายตนเอง

“พี่ใหญ่ ท่านช่างเก่งกาจยิ่งนัก หนึ่งแสนตำลึง เงินมากขนาดนั้น สมน้ำหน้าหลีอ๋อง เสียทั้งขึ้นทั้งล่อง” หยุนหลีพูดอย่างสาแก่ใจ

“น้องสี่ อย่าพูดซี้ซั้ว” หยุนซูห้ามปราม

“ข้าไม่ได้พูดผิดเสียหน่อย เราอยู่ในบ้านตนเอง ข้าอยากพูดอะไรก็พูด พี่ใหญ่เก่งกาจยิ่ง สมน้ำหน้า แสดงอานุภาพให้หลีอ๋องเห็น” หยุนหลีพูดอย่างเลื่อมใส

“เอาล่ะ ทุกคนรีบมาทานข้าวกันเถอะ” หยุนเฉิงเซี่ยงเปิดปากบอก

นางจ้าวที่อยู่หน้าประตูพาหยุนหลิงเดินเข้ามาพอดี พอเข้ามาก็ได้ยินเรื่องเงินชดเชยหนึ่งแสนตำลึง สองคนแม่ลูกตกใจยิ่งนัก

หนึ่งแสนตำลึง มันคือราคามหาศาลนักนะ หยุนหลิงโตมาจนป่านนี้ยังไม่เคยได้ยินเงินเยอะขนาดนี้มาก่อน ถือดีอะไร ถือดีอะไรหยุนถิงถึงมีเงินมากขนาดนี้ ถือดีอะไรหลีอ๋องหย่าร้างกับนางยังต้องชดเชยเงินให้นางอีก ถือดีอะไร?