จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 101

“ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่ง!” จวินหย่วนโยวตอบเสียงเรียบ

“ในเมื่อจัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว พวกเจ้าก็กลับไปเถอะ ข้าเองก็เหนื่อยแล้ว” ฮ่องเต้มีทีท่าอ่อนแรง

วุ่นวายมานานขนาดนี้ สุดท้ายยังตบหน้าตัวเองอีก ฮ่องเต้มีหรือยังจะกล้ารั้งพวกเขาไว้ พอแก้ปัญหาเสร็จก็รีบไล่พวกเขาไปทันที

“กระหม่อมทูลลา”

“หม่อมฉันทูลลา”

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงถอยออกไป หลีอ๋องก็ถวายบังคม ทำท่าจะไปเหมือนกัน

“หลีอ๋องอยู่ก่อน” ฮ่องเต้พลันเอ่ยปากขึ้น

รอจนจวินหย่วนโยวและหยุนถิงออกจากท้องพระโรง ฮ่องเต้ถึงถอนหายใจยาวพลางว่า “เรื่องวันนี้ลำบากเจ้าแล้ว เป็นเพราะปกติข้าลำเอียงรักชิวหยีมากเกินไป ถึงให้เจ้าไปจับหยุนถิงมาตั้งแต่ยังไม่ได้สืบเรื่องให้ดี”

“เสด็จพี่ตรัสเกินไปแล้ว ข้าเองก็คิดมิรอบคอบ สรุปแล้วคือชิวหยีเย่อหยิ่งเอาแต่ใจ กล้าพูดจาดูหมิ่นฝ่าบาทเยี่ยงนี้ ถึงได้ทำให้ข้าโมโหนัก” หลีอ๋องถวายบังคมอย่างนอบน้อม

“เจ้าเข้าใจข้าก็ดี เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเจ้าก็กลับไปพักเถอะ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทางนี้ จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงออกจากตำหนักข้าง หยุนถิงพูดด้วยสีหน้าเลื่อมใสว่า “ซื่อจื่อ เมื่อครู่ท่านช่างหล่อเหลานัก องอาจกล้าแกร่งยิ่ง เยี่ยมเลย”

จวินหย่วนโยวกลับมีสีหน้าเย็นชาราวกับไม่ได้ยิน และเดินหน้าต่อไป

หยุนถิงตะลึง “จวินหย่วนโยว ท่านเป็นอะไรน่ะ ทำไมไม่สนใจข้าล่ะ หรือว่าท่านโกรธที่ข้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ด?”

จวินหย่วนโยวหยุดฝีเท้า พลางหมุนตัวหันมามองเธอด้วยสีหน้าเย็นชาดุจน้ำแข็ง “ต่อให้เจ้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ดจนตาย แล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับข้า?”

“งั้นท่านโกรธอะไรน่ะ?” หยุนถิงไม่เข้าใจ

“ทำไมเจ้าไม่ให้หลงเอ้อร์บอกข้า ถ้าข้ามาช้าไป ด้วยความเห็นแก่ตัวและชั่วร้ายของหลีอ๋อง ต้องไม่ปล่อยเจ้าไปง่ายๆแน่” จวินหย่วนโยวพูดอย่างดุดัน

หยุนถิงซาบซึ้งใจยิ่งนัก ที่แท้ซื่อจื่อก็เป็นห่วงตน รีบประจบว่า “ข้าแค่คิดว่าท่านยุ่งอยู่ไง เรื่องเล็กแค่นี้ไม่ต้องรบกวนท่านหรอก”

“เรื่องของเจ้าต่อให้เล็กแค่ไหนก็เป็นเรื่องใหญ่ ต่อไปไม่ว่าเรื่องอันใดต้องบอกข้านะ หากหลีอ๋องเล่นไม่ซื่อเล่า?” จวินหย่วนโยวออกคำสั่งหน้าตาเย็นชา

“รับคำสั่งเจ้าค่ะซื่อจื่อ ต่อไปไม่ว่าเรื่องใหญ่เรื่องเล็กข้าจะต้องให้คนรายงานท่านแน่นอน” หยุนถิงรับประกันทันที

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปคว้ามือขวาของหยุนถิงไว้ “ค่อยยังชั่ว ยังเจ็บมือหรือไม่?”

หยุนถิงอึ้ง ตามเขาไม่ทัน

“หรือว่ายกแส้ฟาดคนแล้วไม่เจ็บมือรึ?” จวินหย่วนโยวถาม

“ไม่เป็นไรหรอกซื่อจื่อ ข้ายังดี ไม่เจ็บมือ แค่ชาเล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว” หยุนถิงซาบซึ้งอย่างที่สุด

จวินหย่วนโยวผู้นี้จะเอาใจใส่ดีไปไหนเนี่ย เธอทำร้ายองค์หญิงเจ็ด เขายังเป็นห่วงว่าเธอจะเจ็บมือไหม สมเป็นผู้ชายมาดแมนของเธอจริงๆ

จวินหย่วนโยวยกมือนวดมือให้นางแผ่วเบา “ครั้งหน้าอยากสั่งสอนใคร ให้หลงเอ้อร์จัดการ เจ้ายืนดูเรื่องสนุกก็พอแล้ว”

“รู้แล้วซื่อจื่อ ท่านดีกับข้ายิ่ง ข้าชอบท่านมากเลย” หยุนถิงใช้อีกมือกอดจวินหย่วนโยว

“ไปเถอะ กลับไปเถอะ”