จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 100

ฮ่องเต้ที่อยู่บนบัลลังก์เองก็มีสีหน้าเย็นชาเคียดแค้น ดวงตาดำขลับมองโม่ชิวหยีอย่างเย็นชา แค้นจนอยากจะตบนางให้ตายคามือ

นังเด็กน่าตายนี่โดนตามใจจนเหลิงแล้วจริงๆ กล้าลบหลู่ตนเองกับหลีอ๋อง ยังใส่ร้ายหยุนถิง ช่ากล้าแข็งเสียจริงนะ

“องค์หญิงเจ็ดทำร้ายชาวบ้านกลางตลาด มิสนใจกฎหมาย เย่อหยิ่งเอาแต่ใจ ไสหัวกลับไปสำนึกผิดที่ศาลบรรพชน ไม่มีคำสั่งของข้าห้ามออกมาเด็ดขาด” ฮ่องเต้ตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“เสด็จพี่?” โม่ชิวหยีตกใจหวาดกลัว

“ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าอีก ถ้ากล้าก่อเรื่องอีก ข้าจะถอดยศองค์หญิงของเจ้าซะ!” ฮ่องเต้สีหน้าเย็นชา เดือดดาลทะลุฟ้า

โม่ชิวหยีตกใจแทบตาย ไม่กล้าพูดอะไรอีก เดินตามองครักษ์ที่เข้ามาจากด้านนอกออกไปอย่างว่าง่าย ก่อนจะออกไปยังถลึงตาใส่หยุนถิงอย่างมาดร้าย

ไม่ช้าก็เร็ว นางจะต้องทำให้หยุนถิงอยู่ไม่สู้ตาย

หยุนถิงสีหน้าไม่แยแส ก็แค่ระดับนี้ เธอไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก

ฮ่องเต้ลุกขึ้นยืน เดินลงมาหา และพยุงลุงคนนั้นขึ้นมาด้วยตัวเอง “เรื่องนี้องค์หญิงเย่อหยิ่งไร้เหตุผล มิรู้การควรไม่ควร นางทำไม่ถูก ข้าต้องลงโทษนางแน่ อีกอย่างประทานหนึ่งร้อยตำลึงเงินให้แก่เจ้าเป็นการชดเชย ข้าจะส่งหมอหลวงไปรักษาอาการป่วยแม่เจ้า ถือเป็นการชดเชยที่ข้าให้เจ้า”

ลุงคนนั้นตกใจจนคุกเข่าลงพื้นดังพลั่ก “ขอบพระทัยฝ่าบาท ข้าน้อยไม่ต้องการของพระราชทาน แค่ขอร้องฝ่าบาทส่งหมอหลวงไปรักษาอาการป่วยของแม่ข้าน้อยก็พอ”

“เอาล่ะ ลุกขึ้นมาเถอะ คนอื่นก็ประทานห้าสิบตำลึงเงินเช่นกัน พวกเจ้าไม่กลัวโดนหางเลขและอันตรายเช่นนี้ วิ่งมาเป็นพยานให้หยุนถิง ข้าชื่นชมในความกล้านี้นัก แคว้นต้าเยียนของข้าควรจะมีชาวบ้านเช่นพวกเจ้ามากหน่อย ถึงจะทำให้ราษฎรของแคว้นต้าเยียนข้าอยู่เย็นเป็นสุขมากขึ้น” ฮ่องเต้ชมเชย

“ขอบพระทัยฝ่าบาท” ชาวบ้านพากันซาบซึ้งยิ่งนัก

พวกเขาเองก็กล้ามาเป็นพยานในวังหลวง เพราะได้รับสัญญาจากจวินซื่อจื่อว่าจะปกป้องพวกเขาให้ปลอดภัยทั้งชาติรวมถึงขอบคุณด้วย

“เอาล่ะ กลับไปเถอะ” ฮ่องเต้เอ่ยปาก

ชาวบ้านทั้งหมดพากันถอยออกไปอย่างรู้ความ โดยมีขันทีน้อยพาออกไป

ตำหนักข้างที่กว้างขวางพลันเงียบลงทันที

จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา ดวงตาดำขลับฉายแสงดุดัน “ในเมื่อฝ่าบาทสืบสวนจนรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว วันนี้เรื่องนี้จะตอบกระหม่อมและฮูหยินของกระหม่อมอย่างไร?”

กล้าคุมตัวหยุนถิงต่อหน้าธารกำนัล จวินหย่วนโยวไม่มีทางยอมปล่อยโม่ฉือหานไปง่ายๆแน่

โม่ฉือหานสีหน้าเย็นเยียบ ไม่น่าดู ดำทะมึน และยังมีแววกระอักกระอ่วนกับเก้อเขิน เขาเอาแต่คิดว่าจะจับหยุนถิงให้ถึงตาย  แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะกลับตาลปัตรไปเช่นนี้

หากเป็นแค่ชาวบ้านไม่กี่คน เขายังสามารถซื้อตัวหรือข่มขู่ได้ แต่คนมากมายเดินไปมาบนถนนอย่างนั้น เขาไม่มีทางจะปิดปากของทุกคนได้

หากให้เสด็จพี่รู้ว่าเขาทำเช่นนี้ น่ากลัวจะผิดหวังกับเขามากเช่นกัน วินาทีนี้โม่ฉือหานเคียดแค้นโม่ชิวหยีนัก ต้องโทษที่ตนเชื่อใจนางเกินไป สุดท้ายแล้วกลับเป็นนางที่ปรักปรำหยุนถิงเสียเอง

“จวินหย่วนโยว เรื่องนี้เป็นการเข้าใจผิดกัน ปกติชิวหยีโดนข้ากับหลีอ๋องตามใจจนเคยตัวแล้ว ดูท่าคงเคียดแค้นหยุนถิง ดังนั้นเลยจงใจแต่งเรื่องว่าหยุนถิงด่าว่าลบหลู่ข้ากับหลีอ๋องขึ้นมา ในเมื่อเป็นแค่การเข้าใจผิด เรื่องนี้ก็พอแค่นี้เถอะ” ฮ่องเต้บอกอย่างเข้มงวด

“หลีอ๋องนำกองทัพหลวงไปคุมตัวฮูหยินของกระหม่อมมา ตอนนี้ข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วทั้งเมืองหลวงแห่งแคว้นต้าเยียนแล้ว ฝ่าบาทรับสั่งว่าเป็นแค่การเข้าใจผิดคำเดียวก็เรียบร้อยหรือ? เรื่องวันนี้เป็นความผิดขององค์หญิงเจ็ด หยุนถิงทำเพื่อปกป้องชื่อเสียงของฝ่าบาท ถึงได้โดนองค์หญิงเจ็ดเคียดแค้นเพียงนี้ ไม่แน่ว่าต่อไปนางอาจจะโดนแก้แค้นอีก