จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 99

สีหน้าฮ่องเต้เหมือนฉาบไปด้วยน้ำแข็งทันที ดวงตาดำขลับฉายแววเย็นเยียบและเคียดแค้น เส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ

“โม่ชิวหยี เจ้าทำร้ายประชาชนต่อหน้าธารกำนัลเยี่ยงที่หยุนถิงพูดจริงรึ?”

น้ำเสียงเย็นเยือก หนาวเหน็บ จนคนฟังแล้วสะท้านเยือกไม่ได้

นี่เป็นครั้งแรกที่โม่ชิวหยีเห็นเสด็จพี่พิโรธขนาดนี้ พลันรู้สึกร้อนตัว แต่นางจะมาหงอต่อหน้าหยุนถิงมิได้

“เสด็จพี่ เป็นเพราะตาแก่นั่นสกปรกจะตาย ตาบอดมาเดินชนหม่อมฉันเอง นั่นเป็นชุดที่เสด็จแม่สั่งคนทำให้หม่อมฉันใหม่เลย มีค่านับพันชั่งนะ ตาแก่สกปรกอย่างเขาจะเทียบชั้นได้ยังไง” โม่ชิวหยีบอกอย่างโกรธจัด

หยุนถิงได้ยินนางพูดเช่นนี้ ก็ยิ้มมุมปากขึ้นมา

วินาทีนั้นที่โม่ชิวหยีอ้าปาก นางก็แพ้แล้ว

“น่าตายนัก ปกติข้าตามใจเจ้ามากเกินไป ชุดหนึ่งราคาแพง ทำสกปรกแค่ซักใหม่ก็ได้แล้ว เจ้าจะทำร้ายคนเพราะเหตุนี้ได้อย่างไร?” ฮ่องเต้เดือดดาลยิ่งนัก

“เสด็จพี่ ทำไมแม้แต่ท่านก็เข้าข้างหยุนถิงด้วย ข้าไม่ได้ผิด เป็นตาแก่นั่นตาถั่วเอง ทำไมท่านไม่โทษเขาล่ะ?” โม่ชิวหยีไม่พอใจ

“หุบปาก ชิวหยีเจ้าไม่เพียงไม่เห็นใจในความทุกข์ยากของประชาชนเช่นนี้ จนถึงตอนนี้ยังมิรู้ความผิดของตนเองอีก ข้าผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ” ฮ่องเต้ถอนหายใจ

“เสด็จพี่ นี่เป็นเพียงคำให้การฝ่ายเดียวของหยุนถิง ท่านจะเชื่อนางได้อย่างไร ยิ่งไปกว่านั้นนางทำร้ายองค์หญิงจริงมิใช่รึ?” โม่ฉือหานแทรกทันที

เขาไม่เชื่อหรอกว่า หยุนถิงจะพลิกฟ้างั้นรึ

“ฝ่าบาท จวินซื่อจื่อขอเข้าเฝ้า เขาบอกว่าพาพยานมาด้วย” ด้านนอกประตู ขันทีน้อยคนหนึ่งเข้ามารายงาน

แววตาหยุนถิงมีประกายยินดีวาบผ่าน ซื่อจื่อสมเป็นซื่อจื่อจริงๆ มาได้จังหวะพอดีเลย

สีหน้าที่เดิมไม่สู้ดีของฮ่องเต้ พอได้ยินคำนี้ ก็ยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้น “ให้เขาเข้ามา”

“พ่ะย่ะค่ะ” ขันทีน้อยรับราชโองการ

จวินหย่วนโยวในชุดผ้าไหมสีขาว  ดูสง่างามหรูหรา ไร้ฝุ่นผงใดกล้ำกราย เดินก้าวเท้ายาวเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ด้านหลังเขาตามมาด้วยลุงคนนั้นและชาวบ้านหกคน

“กระหม่อมถวายบังคมฝ่าบาท” จวินหย่วนโยวถวายบังคม แน่นอนว่าไม่ได้คุกเข่า เพียงพูดเท่านั้น

ชาวบ้านด้านหลังรีบคุกเข่าลงกับพื้นทันที ทุกคนตกใจมากจนไม่กล้าหายใจแรง ต่างพากันโขกศีรษะ

“ลุกขึ้นเถิด จวินหย่วนโยวเจ้าพาชาวบ้านพวกนี้มาทำอะไร?” ฮ่องเต้ถามหน้าตึง

“กราบทูลฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินว่าหลีอ๋องนำกองทัพหลวงไปคุมตัวฮูหยินกระหม่อมมา ดังนั้นกระหม่อมจึงรีบมา เพียงแต่ระหว่างทางเจอชาวบ้านเหล่านี้ พวกเขายินดีจะเป็นพยานให้ฮูหยินกระหม่อม ดังนั้นกระหม่อมจึงพาพวกเขามาด้วย” จวินหย่วนโยวอธิบาย

ฮ่องเต้สีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก จวินหย่วนโยวน่าตายนัก เขาจงใจแน่ๆ มาได้จังหวะขนาดนี้

จวินหย่วนโยวเหล่มองโม่ฉือหานด้วยสายตาคมปลาบ “หลีอ๋องคุมตัวฮูหยินของกระหม่อมมาอย่างเอิกเกริกเยี่ยงนี้ ขอถามหลีอ๋อง หยุนถิงทำความผิดอันใด หากมิมีหลักฐานหรือปรักปรำหยุนถิง ข้าจะไม่ยอมรามือแน่”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ยะเยือก องอาจยิ่งนัก

สีหน้าโม่ฉือหานย่ำแย่ขั้นสุด “จวินหย่วนโยว อย่านึกว่าข้าจะกลัวเจ้า หยุนถิงทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัลเอง ทุบตีทำร้ายเชื้อพระวงศ์ต่อหน้าธารกำนัล หยามหมิ่นอำนาจราชวงศ์ ไม่ควรถูกจับรึ?”

“อ้อ งั้นหลีอ๋องสืบแน่ชัดแล้วหรือยังว่า เหตุใดฮูหยินของข้าถึงทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล?” จวินหย่วนโยวย้อนถาม