จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 98

“แน่นอน เตรียมหลายอย่างที่ข้าชอบกินไว้นะ ท่านพ่อวางใจเถอะ ลูกสาวท่านคนนี้น่ะเก่งจะตาย” หยุนถิงยิ้มบางบอก

“เอาเถอะ เจ้าต้องกลับมาอย่างครบถ้วนทุกประการนะ พ่อจะรอเจ้าทานข้าวด้วย” หยุนเฉิงเซี่ยงเป็นห่วง

“ฮูหยิน?” หลงเอ้อร์สีหน้าเคร่งเครียด

“เจ้าเองก็มิได้ติดตามข้าเป็นวันแรกนะ วางใจเถอะ ข้าไม่เคยทำเรื่องที่ไม่มั่นใจ เจ้าให้พี่น้องพักผ่อนเถอะ ไม่ต้องกังวล และไม่ต้องไปบอกซื่อจื่อ เรื่องเล็กแค่นี้ข้าจัดการเองได้” หยุนถิงพูดจบ ก็สั่งความกับหลงเอ้อร์สองสามคำ จากนั้นถึงจากไป

องครักษ์เงามังกรคนอื่นมองดูฮูหยินจากไป ต่างพากันมองหน้าหลงเอ้อร์ พี่รอง ขอเพียงท่านสั่งคำเดียว พวกเราจะทำลายกองทัพหลวงให้ราบไปเลยไหม?”

“ไม่ต้อง ฟังคำฮูหยิน ข้าเชื่อใจฮูหยิน เริ่มทำงานได้” หลงเอ้อร์ไม่มีท่าทีล้อเล่นไม่จริงจังอย่างเคย ตอนนี้เขาสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก

เยว่เอ๋อร์มองดูหยุนถิงจากไป นางร้อนใจนัก แต่ไม่กล้าพูดมากอะไร เวลานี้นางไม่อาจไปทำความวุ่นวายให้กับคุณหนูของนางได้

โม่ฉือหานเหล่มองแผ่นหลังเย่อหยิ่งของหยุนถิง ไม่กลัวไม่หวาดหวั่น สงบนิ่งแน่วแน่ ยิ่งเดือดดาลมากขึ้นไปอีก

หญิงน่าตายผู้นี้ เสแสร้งแกล้งทำ ในใจคงกลัวแทบตายแล้วกระมัง ครั้งนี้เขาจะไม่มีวันใจอ่อนกับนางเด็ดขาด

หยุนถิงตามโม่ฉือหานพุ่งไปยังวังหลวง มีกองทัพหลวงตามหลังโขยง เดินอยู่ตามถนน เหล่าชาวบ้านพร้อมกันงงเป็นไก่ตาแตก รอจนพวกเขาไปแล้ว ชาวบ้านพากันวิพากษ์วิจารณ์ ล้วนเป็นห่วงหยุนถิงด้วยกันทั้งนั้น

วังหลวง

ฮ่องเต้เห็นโม่ฉือหานพาตัวหยุนถิงกลับมา สีหน้าเย็นเยียบดำมืด โกรธจนหน้าอกกระเพื่อมอย่างแรง สีหน้าเปลี่ยนด้วยความโกรธทันที

“หยุนถิงเจ้ารู้ความผิดหรือไม่?” ฮ่องเต้ตะคอกเสียงเย็น

หยุนถิงถวายบังคมฮ่องเต้ ถึงย้อนถามกลับว่า “หม่อมฉันไม่รู้ว่าทำผิดอันใด ขอฝ่าบาทโปรดอธิบายได้หรือไม่?”

“เจ้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล ยังกล้าด่าว่าข้าเป็นทรราช ว่าหลีอ๋องปัญญาอ่อน อย่าบอกข้านะว่าเจ้ามิได้พูดเรื่องพวกนี้?” ฮ่องเต้พูดด้วยสีหน้าทะมึน

“หยุนถิง เจ้ากล้าด่าว่าเสด็จพี่เป็นทรราช ครั้งนี้ต่อให้จวินหย่วนโยวก็คุ้มครองเจ้าไม่ได้แล้ว” โม่ฉือหานเสริม

หยุนถิงมองหน้าฮ่องเต้ที่ดำทะมึน และหลีอ๋องที่ยืนสีหน้าไม่สู้ดีอยู่ข้างๆ ยิ้มหยันออกมา

“หยุนถิงเจ้าหัวเราะอะไร?” โม่ฉือหานถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล

“ข้าขันที่หลีอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ก็แค่นี้เอง ทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล ข้ายอมรับ แต่ข้าไม่ยอมรับเรื่องลบหลู่ฝ่าบาทและหลีอ๋อง เพราะข้าไม่เคยพูดคำเหล่านี้มาก่อน องค์หญิงเจ็ดเคืองแค้นข้าที่ทำร้ายนาง ดังนั้นจึงฟ้องต่อเบื้องพระพักตร์ฝ่าบาทอย่างใส่สีตีไข่กระมัง หากไม่เชื่อ ฝ่าบาททรงเรียกองค์หญิงเจ็ดมาเข้าเฝ้าเพื่อประจันหน้ากับหม่อมฉันได้เลย” หยุนถิงตอบเสียงเรียบ

ฮ่องเต้มองนาง สีหน้าเรียบเฉย ท่าทางไม่หวาดหวั่น มั่นคง ไม่มีวี่แววของความหวาดกลัวหรือลนลานเลยสักนิด จนอดสงสัยไม่ได้ว่า หรือชิวหยีจะปรักปรำนางจริงๆ?

“ใครก็ได้ ไปตามองค์หญิงเจ็ดมา” ฮ่องเต้ออกคำสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ” ซูกงกงรีบออกไปตาม

พอองค์หญิงเจ็ดได้ยินว่าหยุนถิงถูกจับตัวมาแล้ว ก็ตื่นเต้นยิ่งนัก ไม่ให้ซูกงกงรอเลยด้วยซ้ำ รีบพุ่งมาเลย

พอเห็นหยุนถิงยืนอยู่กลางห้อง องค์หญิงเจ็ดเคียดแค้นยิ่งนัก “หยุนถิงเจ้าสมควรตาย เจ้ากล้าทำร้ายข้าต่อหน้าธารกำนัล ตอนนี้ข้าจะฆ่าเจ้าซะ”