จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 97

ฮูหยินเฒ่าฟู่เป็นม่ายมาหลายปี ไม่ชอบข้องแวะอำนาจในราชสำนัก ขุนนางทั่วทั้งราชสำนักของแคว้นต้าเยียนเลยไม่มีใครไปร่วมงานเลย เพียงแต่ให้บุตรธิดาตนมาเป็นตัวแทนร่วมงาน หนึ่งคือมาสนุกสนาน สองเป็นคนหนุ่มสาวด้วยกันก็มีเรื่องคุย

ได้ยินว่าในงานเลี้ยง เรื่องหยุนถิงชนะเอาชนะฟู่ซื่อจื่อได้ อย่าถามเลยว่าหยุนเฉิงเซี่ยงดีใจแค่ไหน เมื่อคืนก็ให้คนมาเขียนบทกลอนเหล่านั้นทั้งคืน เพื่อนำมาโอ้อวดด้วยความภูมิใจ

สิบกว่าปีมานี้หยุนถิงถูกทุกคนรังเกียจเหยียดหยามราวกับเป็นหนูสกปรกตามท้องตลาด หายากนักที่พลิกกระดานกลายเป็นอัจฉริยะบทกลอน ยอดฝีมือวาดภาพ หยุนเฉิงเซี่ยงในฐานะพ่อเรียกได้ว่าผ่อนลมหายใจคล่องคอยิ่งนัก

ตอนเช้าเขาตั้งใจให้คนตีฆ้องร้องป่าวโดยเฉพาะ บุตรสาวเขาเก่งกาจเพียงนี้ คนเป็นพ่อย่อมต้องฉลองอยู่แล้ว

หยุนเฉิงเซี่ยงที่กำลังภูมิใจพลันเห็นร่างคุ้นเคยในฝูงชน เขาดีใจยิ่งนัก รีบพุ่งเข้ามาหา “ลูกพ่อ ทุกคนมาดูเร็วนี่ลูกสาวข้า ผู้ที่ท่องบทกลอนในงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินเฒ่าฟู่เมื่อคืนไง”

หยุนถิงชะงักกึก พ่อตัวเองนี่ขี้อวดไปหน่อยไหม ดึงเธอออกมาเลยเชียว

จู่ๆมาเอิกเกริกแบบนี้ เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนน่าดู

ฝูงชนที่ห้อมล้อมพากันเลื่อมใส “คุณหนูหยุนช่างเก่งกาจนัก ท่องกลอนได้คมเพียงนี้ เป็นเอกลักษณ์ ช่างน่าเลื่อมใสนัก” ฝูงชนพากันกล่าวชม

“ทุกคนไม่ต้องเกรงใจดอก ข้าแค่พูดไปอย่างนั้น” หยุนถิงพูดอย่างเก้อเขิน

“พูดไปอย่างนั้นก็สามารถท่องกลอนได้ดีเยี่ยงนี้ หากตั้งใจคิด มิกลายเป็นอัฉริยะหญิงอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียนเลยรึ อีกครู่หยุนเฉิงเซี่ยงคงต้องพูดให้พวกเราฟังแล้วล่ะว่าเลี้ยงบุตรสาวให้ดีเยี่ยงนี้ได้อย่างไร” คนหนึ่งในนั้นพูดขึ้น

“ได้เลย ได้เลย มิใช่ปัญหาเลย” หยุนเฉิงเซี่ยงได้หน้าขั้นสุด “จริงสิลูกพ่อ ทำไมวันนี้เจ้ากลับมาได้เล่า?”

“วันนี้ข้าออกมาเดินตลอด ระหว่างเดินอยู่ทุกคนเชิญข้าร่ายกลอน ข้าก็รับปากทำให้ทุกครั้งที่มีคนขอ สุดท้ายเลยได้รับของมาไม่น้อยตลอดทาง ผ่านมาสามถนน ก็เต็มคันรถแล้ว พอดีผ่านหน้าบ้านเรา เลยควบรถม้ามานี่แหละ ยกให้ท่านพ่อหมดเลยแล้วกัน” หยุนถิงตอบอย่างนอบน้อม

หยุนเฉิงเซี่ยงกับฝูงชนมองไปทางของบนรถม้า ไข่ไก่ ผักสด ผลไม้ ผ้าพับ และยังมีหมั่นโถว ซาลาเปา กระทั่งรองเท้าผ้าคู่หนึ่ง---

ทุกคนพากันตกตะลึง นี่เป็นของที่ชาวบ้านมอบให้ทั้งนั้น ล้วนเป็นของไม่มีราคา แต่จำนวนมากนัก หากเป็นตัวหยุนถิงเอง ด้วยเงินเบี้ยเลี้ยงหนึ่งแสนตำลึงที่จวินซื่อจื่อมอบให้นางทุกเดือน น่ากลัวจะมิซื้อของราคาถูกพวกนี้ดอก

“ดี ดี บุตรสาวข้าช่างเก่งกาจนัก สามารถได้รับความรักจากชาวบ้านมากมายเพียงนี้ ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ ต่อไปเวลาข้าออกไปไหนก็สามารถยืดอกภูมิใจได้ละ ดูสิใครจะกล้าว่า บุตรสาวข้าเป็นขยะไร้ค่าอีก” หยุนเฉิงเซี่ยงพูดอย่างตื่นเต้น

“เอาล่ะท่านพ่อ ท่านรีบรับเข้าไปเถอะ ทุกคนรีบเลือกภาพกลับไปเถอะ ข้าอยากอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อต่ออีกหน่อย” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ได้ ได้” ทุกคนเลือกภาพที่ชอบแล้วกลับบ้านไป

หน้าประตูใหญ่ ผู้คนมากมายพากันแยกย้ายไป คนรับใช้ที่ตีฆ้องร้องป่าวต่างเข้ามายกของเข้าไป

“ลูกเอ๋ย เจ้าช่างทำให้พ่อได้หน้าจริงๆ สมเป็นบุตรสาวข้า” หยุนเฉิงเซี่ยงพูดอย่างตื่นเต้น

“ท่านพ่อ ข้าจะบอกท่านเรื่องหนึ่ง ท่านอย่าตระหนกเกินไปนะ” หยุนถิงพูดเสียงเบา

“พ่อไม่ตระหนก เจ้าพูดมาได้เลย”

“ท่านพ่อ ข้าทำร้ายองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล และยังทำจนนางหน้าบวมชนิดพ่อแม่จำไม่ได้อีกด้วย” หยุนถิงตอบ

“หา?” หยุนเฉิงเซี่ยงหน้ามืดฉับพลัน แทบเป็นลมล้มลงไป

เมื่อครู่เขายังโอ้อวดกับทุกคนถึงความเฉลียวฉลาดของบุตรสาวตนเอง สุดท้ายลูกสาวก็ทะเลาะวิวาทกับผู้อื่น นี่ไม่เท่ากับตบหน้าตนเองรึ

หยุนถิงเห็นพ่อตนเองแทบเป็นลมลงไป รีบยื่นมือไปกดจุดจุดใต้จมูกของหยุนเฉิงเซี่ยง ใช้แรงกดลงไป