จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 96

“เสด็จพี่ พี่รอง เป็นหยุนถิง นางฟาดแส้ใส่หม่อมฉันต่อหน้าธารกำนัล ลบหลู่หม่อมฉัน ยังบอกอีกว่า เสด็จพี่เป็นทรราช พี่รองเป็นคนโง่ นางบอกว่า ต่อให้พวกท่านคนหนึ่งเป็นฮ่องเต้ คนหนึ่งเป็นหลีอ๋อง นางก็ไม่เห็นพวกท่านอยู่ในสายตา เลยฟาดหม่อมฉันเพื่อลบหลู่พวกท่าน” โม่ชิวหยีบอกอย่างใส่สีตีไข่

ฮ่องเต้พิโรธจัด “หยุนถิงบังอาจนัก กล้าเหิมเกริมทำผิดศีลธรรมปานนี้ ก่อนหน้านี้ข้าเห็นแก่หน้าจวินหย่วนโยวถึงไม่ถือสานาง บัดนี้นางกล้าด่าว่าข้าต่อหน้าธารกำนัล ยังทำร้ายองค์หญิง ใครก็ได้ไปจับตัวหยุนถิงมาให้ข้า!”

หลีอ๋องสีหน้าดำมืด เดิมก็โกรธเพราะเรื่องงานเลี้ยงเมื่อวานอยู่แล้ว บัดนี้ได้ยินโม่ชิวหยีพูดเช่นนี้ เขาเดือดดาลนัก โกรธแทบทะลุฟ้า

“เสด็จพี่ หม่อมฉันไปเอง ต้องจับตัวหยุนถิงกลับมาแน่” โม่ฉือหานน้อมรับคำสั่ง

“ดี เจ้าไป ข้าจะดูสิว่า ครั้งนี้จวินหย่วนโยวจะคุ้มครองนางได้หรือไม่” ฮ่องเต้ตะคอกดังอย่างพิโรธ

โม่ชิวหยีมองดูโม่ฉือหานจากไป ดวงตางามมีประกายมาดร้ายและพอใจวาบผ่าน หยุนถิงครั้งนี้เจ้าตายแน่

“ใครก็ได้ ตามหมอหลวง” ฮ่องเต้ตะโกนเสียงดัง

ซูกงกงรีบสั่งคนไปอ่านราชโองการ เมื่อครู่เห็นองค์หญิงเป็นเช่นนั้น เขาเองยังตกใจเลย

“ขอบพระทัยเสด็จพี่ หม่อมฉันยังนึกว่าวันนี้ตนเองต้องตายอยู่ต่อหน้าธารกำนัลแล้ว หยุนถิงกล้าดูถูกเสด็จพี่ รู้ว่าหม่อมฉันเป็นขนิษฐาของพระองค์ ยังกล้าตบตีหม่อมฉัน นางจงใจหักหน้าพระองค์” โม่ชิวหยีพูดอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ

“เจ้าวางใจได้ เรื่องนี้ข้าจะสืบให้รู้แน่ชัด รับรองไม่ให้เจ้าถูกรังแกแน่ เจ้าตามหมอหลวงไปรักษาเสียก่อน เรื่องอื่นยกให้ข้าจัดการก็พอ” ฮ่องเต้ปลอบนาง

“เพคะ เสด็จพี่ดีกับหม่อมฉันที่สุดเลย” โม่ชิวหยีเดินไปห้องด้านหลังทันที

ซ่างกวนหรูส่งนางเข้าวังหลวง ก็สั่งให้คนควบรถม้ากลับไป ดังนั้นเลยไม่ได้เข้าวังมาเฝ้าฮ่องเต้

ฮ่องเต้เดือดดาลนัก แต่คิ้วยังขมวดมุ่น นับตั้งแต่เรื่องเมืองหนานหยวนครั้งก่อน ฮ่องเต้พบว่าหยุนถิงมิใช่คนไม่มีเหตุผล ปกติก็แค่ทะเลาะเบาะแว้งเล็กน้อย เหตุใดครั้งนี้ถึงได้ตบตีชิวหยีต่อหน้าธารกำนัล ประชาชนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างดูกันหมด นางมิเกรงกลัวตนถึงเพียงนี้ หรือว่ามีเรื่องอะไรแอบแฝงกันแน่?

โม่ฉือหานพาองครักษ์ทั้งหมดมุ่งตรงไปยังจวนซื่อจื่อ ครั้งนี้เขาจะต้องล้างอายได้แน่ รับรองไม่ยอมปล่อยหญิงอัปลักษณ์อย่างหยุนถิงไปแน่

เพียงแต่ พอพวกเขามาถึงจวนซื่อจื่อก็ถูกบอกว่า หยุนถิงไม่อยู่ในจวน จวินหย่วนโยวก็ออกไปแล้วเช่นกัน

“หยุนถิงตบตีองค์หญิงเจ็ดต่อหน้าธารกำนัล ต้องรู้ว่า เรื่องเปิดเผยแล้วเลยหลบซ่อนตัวอยู่ เสด็จพี่รังสั่งให้ข้ามาพาตัวหยุนถิงเข้าวังหลวง ใครก็ได้ ค้นจวน!” หลีอ๋องตะคอกดังอย่างโกรธจัด

พ่อบ้านเห็นโม่ฉือหานพากองทัพหลวงมา นั่นเป็นองรักษ์ที่ทำหน้าที่คุ้มครองฝ่าบาท ไม่มีใครกล้าขวาง เพราะขวางกองทัพหลวงเท่ากับขัดราชโองการ ขัดกระแสรับสั่งฮ่องเต้จะต้องทำให้จวนซื่อจื่อเดือดร้อนแน่ อีกอย่างฮูหยินก็ไม่อยู่จวน ค้นไปสิ

“หลีอ๋องอยากค้นก็ค้นเถอะ แต่ถ้าข้าวของในจวนซื่อจื่อเกิดเสียหายไป ผลลัพธ์ของการที่ซื่อจื่อของเราเดือดดาลนั้นหนักหนานักนะ” พ่อบ้านบอกเสียงเรียบ

กองทัพหลวงตกใจจนตัวสั่น พวกเขาย่อมรู้ดีว่า จวินซื่อจื่อลือชื่อในเรื่องโหดร้ายอำมหิต ดังนั้นทุกคนเลยเข้าไปค้นตามห้องหับว่าหยุนถิงอยู่หรือไม่ และไม่กล้าแตะต้องทำลายข้าวของในห้องเลย

โม่ฉือหานยืนอยู่หน้าประตูด้วยสีหน้าเย็นชา เขาจะดูสิว่า หยุนถิงจะซ่อนตัวอยู่ที่ไหน

สุดท้ายกองทัพหลวงทั้งหมดค้นหาทั่วจวนซื่อจื่อแล้ว ก็หาคนไม่เจอ โม่ฉือหานเดือดดาลนัก

“พ่อบ้านลั่ว รีบมอบตัวหยุนถิงมา หากเจ้ากล้าปกปิดซ่อนตัวไว้ ฝ่าบาทต้องไม่ปล่อยทั้งจวนซื่อจื่อไปแน่!”

“หลีอ๋องอย่าปรักปรำข้านะ ข้ามีหรือจะกล้าหลบซ่อนตัวฮูหยินของเราไว้ ในเมื่อฝ่าบาทรับสั่งให้หาตัวฮูหยิน ข้าก็ต้องให้ความร่วมมือเต็มที่อยู่แล้ว จวนซื่อจื่อนี้ท่านอ๋องก็ค้นแล้ว ฮูหยินไม่อยู่จริงๆ เมื่อครู่ท่านอ๋องบอกว่า ฮูหยินของเราตบตีองค์หญิงมิใช่รึ ในเมื่อตบตีกลางตลาด ดูท่าฮูหยินของข้ายังเดินตลาดอยู่เลยน่ะ หลีอ๋องไม่ลองไปตามหาตามถนนดูเล่า” พ่อบ้านลั่วเสนอ