จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 95

แต่กลับโดนหยุนถิงรั้งไว้จนแน่น: "ฮ่องเต้รักใคร่ประชาชนดั่งลูกหลาน แต่คนที่มีฐานะเป็นถึงองค์หญิงของแคว้นกลับเฆี่ยนตีผู้คนบนท้องถนนอย่างโหดเหี้ยม นี่เจ้าจะทำให้ฝ่าบาทต้องอับอายรึ?"

“ฮึ! อย่าคิดจะใช้ชื่อเสด็จพี่มากดดันข้าหน่อยเลย วันนี้ข้าจะตีเขาให้ตาย” โม่ชิวหยีคำรามด้วยความโกรธ ออกแรงกระชาก ดึงแส้เส้นนั้นออกจากมือของหยุนถิง แล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีฟาดออกไป

"ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตายเอง เช่นนั้นก็อย่ามาโทษข้าล่ะ" หยุนถิงแค่นเสียงเย็นชา ร่างกายหลบวูบไปอีกด้านอย่างรวดเร็ว เข็มเงินในมือถูกซัดลอยออกไปในอากาศ

เพียงชั่วพริบตาโม่ชิวหยีก็ไม่สามารถขยับตัวได้: "หยุนถิงนังคนสมควรตาย นี่เจ้าทำอะไรข้า ?"

หยุนถิงใช้มือข้างหนึ่งแย่งแส้มาจากมือของนาง ถอยหลังไปสองสามก้าว จากนั้นก็หวดแส้เฆี่ยนใส่โม่ชิวหยีอย่างแรง

“อ๊า! หยุนถิงนังคนสมควรตาย นี่เจ้าถึงกับกล้าตีองค์หญิงอย่างข้าเชียวรึ? คอยดูเถอะว่าข้าจะให้เสด็จพี่ประหารเจ้ายังไง!”

"วันนี้ข้าจะสั่งสอนองค์หญิงอย่างเจ้าแทนฝ่าบาทเอง ฝ่าบาทคิดจะสำนึกในบุญคุณข้าก็ยังแทบไม่ทันการณ์ด้วยซ้ำ เจ้าอยากฟ้องก็เชิญไปฟ้องเลย" หยุนถิงพูดอย่างเหยียดหยาม ก่อนจะหวดแส้ในมือเข้าใส่อีกครั้ง

“อ๊า! เจ็บ ข้าเจ็บจะตายอยู่แล้ว พวกเจ้าเป็นคนตายกันหมดแล้วรึ รีบไปจับหยุนถิงให้ข้าเดี๋ยวนี้!” โม่ชิวหยีกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า รีบเรียกพวกองครักษ์ให้มาช่วยทันที

พวกลูกน้องของนางถูกหลงเอ้อจี้สกัดจุดไปตั้งนานแล้ว ไม่สามารถขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวหรือกระทั่งพูดออกมาได้อีก ทำได้แค่เบิกตามองดูอย่างจนปัญญา

ชายสูงวัยกับคนที่อยู่รอบ ๆ ต่างก็ตกใจกลัวแทบตายแล้ว พากันก้าวถอยหลังไปยืนอยู่อีกด้าน ใครก็คิดไม่ถึงหรอกว่าหยุนถิงจะขวัญกล้าขนาดนี้ ถึงกับกล้าเฆี่ยนตีองค์หญิงบนท้องถนนที่คนพลุกพล่านแบบนี้

ใช่สิ หยุนถิงเป็นจอมอันธพาลอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียนเชียวนะ นางทั้งหาเรื่องทะเลาะวิวาท ทั้งพนันขันต่อในร้านสุรามาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตาทั้งสิ้น จะทะเลาะวิวาทกับองค์หญิงก็ถือเป็นเรื่องธรรมดา ทำไมพวกเขาถึงลืมไปได้นะ?

แต่ในชั่วขณะนี้ ไม่มีผู้ชมคนไหนที่นึกดูถูกหรือเกลียดชังหยุนถิงเลย ในทางกลับกัน ในใจของพวกเขากลับปรบมือร้องชมว่าดีกันเป็นแถว ต่างรู้สึกว่าได้ระบายแค้นออกไปอย่างมาก

องค์ชายสี่โม่ฉือชิงที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักบังเอิญเดินผ่านมาพอดี เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าเวทนานั้น เขาก็อดขมวดคิ้วไม่ได้ จึงยกเท้าเดินตรงมาทางนี้

ผลคือได้เห็นหยุนถิงกำลังถือแส้เฆี่ยนตีโม่ชิวหยีอยู่ โม่ฉือชิงตกใจจนผงะ แต่ก็ไม่ได้ก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อหยุดยั้งนาง

โดยปกติแล้วยัยเด็กคนนี้คุ้นเคยกับการวางอำนาจบาตรใหญ่ ไม่เคยเห็นพี่สี่อย่างเขาอยู่ในสายตา อาศัยความรักใคร่เอ็นดูของเสด็จพี่มองข้ามหัวทุกคนมาโดยตลอด ดีแล้วที่มีคนสั่งสอนนางแทนเขา

แต่คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าคนคนนั้นจะเป็นหยุนถิง

อีกทั้งเห็นอยู่ว่าการลงมือของหยุนถิงแต่ละครั้ง เป็นการเฆี่ยนตีแบบถึงตายได้ แต่โม่ชิวหยีกลับทำแค่กรีดร้อง ไม่ขยับตัวหลบหลีกเลย ซึ่งเป็นอะไรที่แปลกมาก แต่เมื่อย้อนนึกถึงฉากในงานเลี้ยงวันเกิดเมื่อคืน โม่ฉือชิงก็เข้าใจได้ทันทีว่าหยุนถิงจะต้องสกัดจุดฝังเข็มของโม่ชิวหยีไปแล้วแน่ ๆ

โม่ฉือชิงหันไปถามคนที่อยู่ข้าง ๆ ว่า "พี่ชาย นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ?"

ชายคนนั้นเอาแต่สนใจดูหยุนถิงที่กำลังสั่งสอนองค์หญิงเจ็ดอยู่ตรงหน้า ไม่แม้แต่จะเสียเวลาหันมามองด้วยซ้ำ: "มีลุงคนหนึ่งเดินไม่ระวังไปชนโดนองค์หญิงเจ็ด ทำให้กระโปรงของนางเปื้อน จากนั้นองค์หญิงเจ็ดก็ทั้งด่าทั้งแช่งลุงคนนั้น แถมยังเอาแส้ฟาดอีก โชคดีที่คุณหนูหยุนเข้ามาช่วยหยุดไว้ ไม่งั้นลุงคนนั้นคงจะถูกแส้ฟาดจนตายไปแล้ว"

โม่ฉือชิงได้ยินก็ขมวดคิ้วมุ่น โม่ชิวหยีนังเด็กคนนี้ช่างไม่มีขื่อไม่มีแปเลยจริง ๆ ถึงกับเฆี่ยนตีผู้คนบนท้องถนน สมควรโดนสั่งสอนหนัก ๆ สักครั้ง เมื่อเห็นว่าหยุนถิงฟาดโม่ชิวหยีแบบกะตีให้ตายได้ขนาดนั้น จู่ ๆ โม่ฉือชิงก็รู้สึกว่าหยุนถิงนั้นทั้งเผด็จการ ทั้งองอาจมาก ๆ

เขาไม่ได้ส่งเสียงเพื่อให้นางหยุด แค่ก้าวถอยออกไปจากกลุ่มฝูงชน แล้วไปยืนชมดูเรื่องสนุกอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรงนั้น

หลงเอ้อรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่โม่ฉือชิงเดินผ่านไปแล้ว เขายังคิดอยู่ว่าถ้าองค์ชายสี่ช่วยองค์หญิงเจ็ด เขาจะไม่มีวันปล่อยให้พวกนั้นรังแกฮูหยินของเขาได้เด็ดขาด ใครจะคิดล่ะว่าองค์ชายสี่ไม่เพียงไม่ช่วย ไม่ห้ามไม่รั้ง แต่ยังถึงขั้นผสมโรงยืนชมดูเรื่องสนุกเลยด้วยซ้ำ

แต่ตราบใดที่มันไม่ใช่เรื่องซึ่งจะส่งผลเสียต่อฮูหยิน หลงเอ้อก็คร้านที่จะสนใจเหมือนกัน

“คุณหนูหยุนพอเถอะ อย่าตีอีกเลยนะ ถ้ายังตีอีกอาจถึงแก่ชีวิตแล้ว คนแก่อย่างข้ายังไม่อยากโดนตัดหัวทิ้งนะขอรับ ” ชายสูงวัยคนนั้นรีบพูดเกลี้ยกล่อม

ตอนนี้เองหยุนถิงค่อยยอมเก็บแส้กลับไป: "ท่านลุงวางใจเถอะ ข้าคือคนที่ตีองค์หญิง ต่อให้อีกฝ่ายจะคิดบัญชีจริง ๆ ก็ต้องมาคิดเอากับข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า เจ้ารีบกลับบ้านไปเถอะ"