จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 94

ทันทีที่ชายคนนั้นหันหน้ากลับไป ก็เห็นหยุนถิงกับหลงเอ้อที่ยืนอยู่ข้าง ๆ นางเข้าพอดี เขาตกใจจนผงะ ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้นดัง “ตึง” พลางพูดว่า : "คุณหนูหยุนข้าขอโทษ เมื่อครู่นี้ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าเจ้านะ ข้าแค่อยากสั่งสอนเจ้าเด็กเหลือขอนี่เท่านั้น ขอเจ้าผู้เป็นใหญ่อย่าได้ถือสาผู้น้อยเลยนะขอรับ โปรดยกโทษให้ข้าด้วย!”

ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็ได้ยินสิ่งที่เขาพูดเมื่อครู่นี้ทั้งหมด จึงพากันหยุดดู แสดงท่าทางเหมือนรอคอยที่จะได้ชมละครเรื่องสนุกกันอย่างถ้วนหน้า

คนคนนี้ช่างรนหาที่ตายซะจริง ๆ ไม่รู้หรอกหรือว่าตอนนี้หยุนถิงเป็นที่รักใคร่โปรดปรานของซื่อจื่อน่ะ? เมื่อคืนหยุนถิงเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ได้แสดงความสามารถที่โดดเด่นเหนือใครต่อหน้าฝ่าบาทกับไทเฮา เขายังกล้าพูดจาหยามเหยียดสร้างความอับอายออกมาอีก ช่างแกว่งปากหาเสี้ยนซะจริง ๆ เลย

เด็กคนนั้นก็คุกเข่าลงกับพื้นตามไปด้วย: "ขอร้องท่าน ได้โปรดอย่าทำร้ายพ่อของข้าเลยนะขอรับ"

หยุนถิงมองดูเด็กคนนั้นอย่างเย็นชา: "เมื่อครู่เขาเพิ่งจะสั่งสอนเจ้า ข้าสั่งสอนเขาไม่คิดว่ามันก็สาสมดีแล้วหรอกรึ?"

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกมา ทุกคนต่างก็พากันตกตะลึง ที่แท้นางก็ยังเป็นหยุนถิงที่ไร้เหตุผล หยาบคาย หยิ่งยโส ชอบวางอำนาจบาตรใหญ่ ไม่ฟังเหตุฟังผลคนเดิมนี่เอง

“ไม่ขอรับ โปรดอย่าทำร้ายพ่อของข้าเลย ที่พ่อข้าทำแบบนี้ทั้งหมดก็เพื่อข้า แม่ข้าตอนที่คลอดข้า เป็นเพราะคลอดยากจึงตายจากไป พ่อก็แค่อยากให้ข้าเป็นผู้เป็นคนขึ้นกว่านี้ เป็นข้าเองที่ไม่รู้จักพยายามขวนขวาย ขอร้องท่านได้โปรดปล่อยพ่อข้าไปเถอะขอรับ นับจากนี้ไปข้าจะตั้งใจเรียนให้ดี" เด็กคนนั้นพูดจบ ก็โขกหัวคำนับลงกับพื้นอย่างแรง

เสียงโขกหัวดังตึง ๆ นั่น ทำให้หยุนถิงได้ยินแล้วรู้สึกปวดใจไม่น้อย นางเสแสร้งแสดงละครจนออกจะเกินเลยไปแล้วจริง ๆ ทำเอาเด็กคนนี้ตกใจกลัวแทบตายแล้ว

“เอาล่ะๆ ลุกขึ้นมาเถอะ อย่าเอะอะอะไรก็คุกเข่าสิ ทุกคนล้วนเท่าเทียมกัน ไม่มีใครสูงกว่าใคร ไม่มีใครต่ำกว่าใคร พวกคนที่มีอำนาจบารมี ก็แค่เพราะได้เกิดมาในตระกูลที่ดีกว่าเจ้าเท่านั้นแหล่ะ

ในเมื่อไม่ได้เกิดในตระกูลดี เช่นนั้นก็ควรอาศัยสองมือและความพยายาม ไปต่อสู้ขวนขวายเพื่อให้ได้มา คนอื่นทำได้ เจ้าก็ต้องทำได้ เศษสวะอย่างข้ายังสามารถสร้างความฮือฮาในเมืองหลวง กลายเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถได้ หรือเจ้าคิดว่าตัวเองก็ยังสู้ข้าไม่ได้ ?"หยุนถิงพูดเหยียดหยามตัวเองอย่างไม่สะทกสะท้าน

เสี่ยวลิ่วจื่อจ้องมองหยุนถิงด้วยแววตาตื่นเต้น คิดให้ตายเขาก็ไม่มีวันคิดได้ว่านางจะพูดคำพูดแบบนี้กับเขา

“ข้า ข้าขอติดตามท่านได้หริอไม่? ” จู่ ๆ เสี่ยวลิ่วจื่อก็โพล่งถามขึ้นมา

“เสี่ยวลิ่วจื่อ เจ้ารีบหุบปากเดี๋ยวนี้เลยนะ ทำไมถึงกล้าพูดว่าจะติดตามคุณหนูหยุน? เจ้าเป็นแค่เด็กบ้านจนคนหนึ่งเท่านั้นนะ” พ่อของเสี่ยวลิ่วจื่อรีบหยุดลูกชายทันที

หยุนถิงชำเลืองมองไปที่เสี่ยวลิ่วจื่อ ดูไปแล้วเด็กคนนี้อายุน่าจะประมาณแปดเก้าขวบได้ เสื้อผ้าที่ใส่ขาดรุ่งริ่งมีรอยปะเต็มตัว ผิวดำคล้ำ มีฝุ่นจับเต็มใบหน้า ทั้งเนื้อทั้งตัวดูเลอะเทอะมอมแมมไปหมด มีเพียงดวงตาคู่นั้นที่สดใสเจิดจ้า หนักแน่น และจริงจัง

"ข้ามีฉายาว่าเป็นตัวสวะไร้ค่านะ เจ้าติดตามข้าไม่กลัวว่าจะถูกผู้คนก่นด่าประณามรึ?" หยุนถิงถาม

“ไม่กลัวขอรับ ท่านไม่ใช่ตัวสวะไร้ค่า ฟู่ซื่อจื่อยังแต่งกลอนวาดภาพแพ้ท่านเลย ท่านเก่งกาจขนาดนี้ ข้าเองก็อยากจะเป็นคนที่เก่งกาจเหมือนท่าน” เสี่ยวลิ่วจื่อพูดอย่างหนักแน่น

"ต้องพบเจอความยากลำบากเหลือแสน ต้องใช้ความพยายามอย่างหนัก ถึงจะได้รับชื่อเสียงและความมั่งคั่งจนกลายเป็นคนเหนือคน คิดจะติดตามข้ามันไม่ง่ายหรอกนะ เจ้าคิดดีแล้วจริง ๆ น่ะรึ?"

“ข้าคิดดีแล้ว ครอบครัวของข้ายากจน ข้ากับพ่อต้องพึ่งพากันให้พออยู่รอดได้ไปวัน ๆ พอข้าโตขึ้นอย่างมากสุดก็คงจะรับจ้างทำงานทั่วไป หรือไม่ก็วิ่งทำธุระวิ่งส่งของให้คนอื่น แต่ข้าอยากเรียนรู้ทักษะความสามารถจากท่าน ข้าอยากใช้ความพยายามเพื่อจะได้เป็นคนเหนือคน ทำให้พ่อของข้าได้มีชีวิตที่ดี จะต้องลำบากหรือเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนข้าก็ไม่กลัว" เสี่ยวลิ่วจื่อไม่เคยมีความคิดที่จริงจังขนาดนี้มาก่อน

เมื่อพ่อของเสี่ยวลิ่วจื่อได้ยินดังนั้น ขอบตาก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ: "เด็กโง่ พ่อไม่ได้อยากให้เจ้าเป็นคนเหนือคน ข้าแค่อยากให้เจ้าเป็นคนธรรมดา ได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขเท่านั้นก็พอแล้ว"

“แต่ข้าไม่อยากเป็นคนธรรมดา คนอื่นเขายังเป็นแม่ทัพใหญ่ได้ ไปต่อสู้ในสนามรบ เข่นฆ่าศัตรู ปกป้องประเทศชาติ แล้วทำไมข้าจะทำไม่ได้ล่ะ?” เสี่ยวลิ่วจื่อย้อนถาม

"แต่การเข้าร่วมกองทัพมันอันตรายมากนะ ดาบไม่มีตา ผู้คนมากมายต่างก็ต้องตายในสนามรบ เจ้าไม่กลัวรึ?" ดวงตาหงส์ของหยุนถิงทอประกายสนอกสนใจขึ้นมาเล็กน้อย

“ข้าไม่กลัว ข้ายอมรบจนตัวตายเสียยังดีกว่าต้องใช้ชีวิตเป็นแค่คนธรรมดาแบบนี้” ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เลอะเทอะมอมแมมของเสี่ยวลิ่วจื่อดื้อรั้นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ดีมาก อาศัยคำพูดประโยคนี้ของเจ้า ต่อจากนี้ก็ติดตามข้าแล้วกัน”