จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1035

ยังไม่รอฉีเทียนเจียวได้สติกลับมา คนชุดดำคนหนึ่งก็เตะเปิดประตูคุก มือถือกระบี่ยาว

เดินเข้าหานาง

“เพราะอะไรกัน?” ฉีเทียนเจียวถามอย่างไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง

คนชุดดำยิ้มเย็น “เพราะพวกเจ้าเป็นแค่หมากของนายท่านเท่านั้น บัดนี้พวกเจ้าหมดประโยชน์แล้ว ย่อมไม่จำเป็นต้องเก็บไว้อีก” พูดจบ ก็แทงกระบี่ลงไปทันที

ฉีเทียนเจียวหลบไปด้านข้างทันที พลางซัดฝ่ามือใส่กลับไป

เพียงแต่คนชุดดำเองก็ฝีมือใช่ย่อย กระบี่ในมือฟาดฟันลงมาอีก ทำเอาเสาไม้ต้นหนึ่งในคุกโดนฟันขาดเลย เห็นได้ถึงความตั้งใจแรงกล้าในการฆ่ามาก

เดิมในคุกก็เล็กอยู่แล้ว ฉีเทียนเจียวหลบไปพลาง ตอบโต้กลับไปพลาง แต่ในมืออีกฝ่ายมีอาวุธ นางมือเปล่าไร้อาวุธ ไม่นานนางก็โดนคนชุดดำฟันเข้าที่ไหล่ ทำเอานางเจ็บจนขมวดคิ้ว แต่ใจนางเจ็บยิ่งกว่า

ตอนนั้นป๋อจิ้งช่วยนางที่บาดเจ็บสาหัสเอาไว้ ฉีเทียนเจียวซึ้งน้ำใจเขานัก นับแต่นั้นมา ขอเพียงป๋อจิ้งต้องการ นางก็จะพาเหล่าลูกน้องออกสู้รบร่วมเป็นร่วมตายเพื่อเขา ต่อให้ต้องตายเพื่อเขาก็ไม่หวั่น

แต่ฉีเทียนเจียวคิดไม่ถึงเลยว่า ป๋อจิ้งจะแค่หลอกใช้ตนเอง เขาจะฆ่าตน

กระบี่ของคนชุดดำแทงเข้าที่ตำแหน่งหัวใจของฉีเทียนเจียวอย่างแรง ฉีเทียนเจียวเห็นสัญลักษณ์ที่ข้อมือคนผู้นั้นพอดี ดวงตางามเบิกกว้างทันที

นางเคยเห็นสัญลักษณ์นี้มาก่อน จู๋หลินคนสนิทของป๋อจิ้งมีสัญลักษณ์ที่เหมือนกันนี่

ทันใดนั้นร่างหนึ่งปราดเข้ามาอย่างรวดเร็วและโจมตีใส่จู๋หลินทันที “ทหาร ฆ่าคนที่มาโจมตีให้หมดเลย!”

“ขอรับ!” เหล่าทหารที่พุ่งเข้ามาต่อสู้โรมรันกับคนชุดดำทันที

จู๋หลินดึงกระบี่ยาวกลับทันที ฉีเทียนเจียวล้มไปที่พื้นทันที วินาทีที่หลับตาลง นางเห็นกระบี่ในมือหลีอ๋องแทงทะลุไหล่ของจู๋หลิน

รอจนโม่ฉือหานขับไล่พวกจู๋หลินไป และกลับมาหาฉีเทียนเจียว แต่กลับพบว่าที่หน้าอกนางเลือดสดไหลริน นอนหายใจรวยรินอยู่

“นี่ ตื่น เจ้ายังตายไม่ได้นะ!” โม่ฉือหานอุ้มนางขึ้นมาทันที และพุ่งออกไปหาหมอทหาร

ฉีเทียนเจียวฟื้นมาอีกที ก็เป็นอีกสามวันให้หลังแล้ว นางลืมตาขึ้นมาเห็นว่าอยู่ในห้องตัวเอง อดสงสัยไม่ได้ พอคิดถึงการลอบฆ่าก่อนหน้านี้ นางสะดุ้งตื่นเต็มตาทันที

นางยังไม่ตาย หรือว่าหลีอ๋องช่วยตนไว้?

ฉีเทียนเจียวกำลังครุ่นคิด โม่ฉือหานก็เดินเข้ามาจากด้านนอก “เจ้านี่ดวงแข็งนัก หากดาบนั้นเอียงไปอีกเพียงนิ้วเดียว เจ้าตายแน่นอน”

“ทำไมเจ้าถึงช่วยข้าล่ะ?” ฉีเทียนเจียวมองมาอย่างไม่เข้าใจ

“เจ้าส่งคนมาลอบกัดข้า สมควรตายจริงๆ แต่ข้าเห็นแก่ที่เจ้ารักพวกพ้องเลยช่วยเจ้าไว้!” โม่ฉือหานตอบเสียงเย็น

“ต่อให้เจ้าช่วยข้า ข้าก็ไม่บอกเจ้าเรื่องผู้ชักใยอยู่เบื้องหลังหรอก!” ฉีเทียนเจียวแค่นเสียงหยัน

“ข้าเดาได้แต่แรกแล้วว่าเจ้าต้องพูดแบบนี้ หากอยากล้างแค้นให้เหล่าพี่น้องเจ้าก็มีชีวิตอยู่ต่อให้ดี” โม่ฉือหานทิ้งไว้หนึ่งคำ ก่อนหมุนตัวจากไป

ฉีเทียนเจียวสีหน้าบูดบึ้งยิ่งนัก มือที่อยู่ข้างตัวกำผ้าห่มแน่น ดวงตางามเต็มไปด้วยแววเคียดแค้นและปวดใจ

พวกนั้นล้วนเป็นเหล่าพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายมากับนาง นางทนดูพวกเขาถูกฆ่าไปต่อหน้าต่อตา ตนเองกลับจนปัญญาทำอะไรไม่ได้เลย วินาทีนี้ฉีเทียนเจียวแค้นใจยิ่งนัก

วินาทีนี้นางสาบานใจว่า จะต้องล้างแค้นเพื่อพี่น้องที่ตายไปให้ได้ จะต้องจับป๋อจิ้งสับเป็นหมื่นๆชิ้นให้ได้

ส่วนโม่ฉือหานพอออกไป เห็นเหล่าทหารที่เหลือเพียงไม่กี่ร้อยในค่าย ก็มีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งนัก

“ท่านอ๋อง พวกเราต้องรีบติดต่อกับทางการใกล้แคว้นต้าเยียนให้เร็วที่สุด บัดนี้เสบียงอาหารของเราหมดแล้ว เป็นแบบนี้ต่อไป พวกเราได้แต่นอนรอความตายแน่” ทหารคนหนึ่งบอก

“จริงด้วยท่านอ๋อง พวกเราติดต่อกับโลกภายนอกตลอด แต่ไม่มีใครมาช่วยเลย คงมิใช่ว่าพวกเขาจงใจให้พวกเราตายกระมัง”