จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1037

เสวี่ยเชียนโฉวหันไปมองตามเสียงร้องอุทานอย่างตกใจของหยุนหลี และได้เห็นจี้อวี๋กำลังโอบกอดบุรุษซ้ายขวาข้างละคน

“อย่าพูดไป ชายสองคนนั้นหน้าตาหล่อเหลานัก” หยุนหลีสีหน้าชื่นชม

เสวี่ยเชียนโฉวสีหน้าเย็นชาลงทันที “หล่อเหลาเท่าข้ารึ?”

“ท่านอา ท่านน่ะหน้าตาหล่อเหลาจริงๆ แต่พวกเขาอายุน้อยกว่าท่านนี่นา” หยุนหลีย้อน

เสวี่ยเชียนโฉวหน้าบึ้งกว่าเดิม “เจ้ารังเกียจว่าข้าแก่รึ?”

หยุนหลีไม่ได้ตอบ แต่กลับมองไปทางจี้อวี๋ “จี้อวี๋ เจ้าโอบซ้ายขวาข้างละคนทำไมน่ะ สบายอารมณ์ไปไหมนั่น?”

จี้อวี๋ที่อยู่ชั้นสองได้ยินคำพูดนี้ก็มีสีหน้าภูมิใจ “ชีวิตคนเราสั้นนัก มีความสุขได้ชั่วครู่ชั่วยามก็เอาเถิด คนเราต้องใช้ชีวิตให้เต็มที่สิ ชายงามสองคนนี้ทั้งเล่นดนตรีและขับร้อง นวดไหล่นวดขาดีเยี่ยมนัก เจ้ามาลองดูหน่อยไหมล่ะ?”

“เอาสิ” หยุนหลียกเท้าจะเดินไป แต่กลับโดนเสวี่ยเชียนโฉวรั้งแขนไว้

“ห้ามไปนะ!”

น้ำเสียงเย็นเยียบพกพาความไม่พอใจเต็มเปี่ยม เริ่มเดือดดาล

“ท่านอา ข้าแค่อยากไปดูสักหน่อย ข้ายังไม่เคยเห็นเลยว่าชายบำเรอหน้าตายังไง”

“ถึงอย่างนั้นก็ห้ามไปเด็ดขาด!” เสวี่ยเชียนโฉวคัดค้าน

เสวี่ยเชียนโฉวที่ปกติจะตามใจหยุนหลีมาตลอด ครั้งนี้ปฏิเสธหยุนหลีอย่างหนักแน่นขนาดนี้ ทำเอาหยุนหลีตกใจจริงๆ

“ท่านอา ท่าทางบ้าอำนาจของท่านหล่อมากเลย” หยุนหลีมองมาอย่างเคลิบเคลิ้ม

เห็นท่านอาตามใจตนจนชินตา จู่ๆมาแข็งกร้าวแบบนี้ทำเอาหยุนหลีแปลกใจนัก

เสวี่ยเชียนโฉวคิดว่าหยุนหลีจะโกรธเสียอีก พอเห็นแววตานางในตอนนี้ เสวี่ยเชียนโฉวภูมิใจนัก

“จี้อวี๋ ท่านอาของข้าโกรธแล้ว ข้าไม่ไปหาเจ้าละ ชีวิตคนเราสั้นนัก เจ้ารีบหาคนที่รักเจ้าแล้วแต่งงานเสีย ชายบำเรอเช่นนี้พึ่งไม่ได้หรอก รอเจ้าหมดเงินสิ้นอำนาจแล้ว พวกเขาก็ไม่ชายตาแลเจ้าหรอก” หยุนหลีตะโกนบอกทันที

จี้อวี๋ที่กำลังดื่มเหล้ามุมปากกระตุก นังหนูหยุนหลีนี่พูดเรื่องจริงทำไมน่ะ

ชายงามสองคนสีหน้าชะงัก กระอักกระอ่วนนัก จอกเหล้าที่ถือไว้จะดื่มก็ไม่ใช่ จะวางลงก็ไม่ได้ ลำบากใจนัก

“นังหนูนี่เจ้าไม่มาก็รีบไปเลย อย่ามารบกวนข้า” จี้อวี๋ไล่อย่างรำคาญ

“ไปก็ไป ข้าจะกลับไปปรึกษาเรื่องแต่งงานกับท่านอาพอดี ไว้เชิญเจ้ามาดื่มสุรามงคลตอนพวกเราแต่งงานละกัน” หยุนหลีบอก พลางควงแขนเสวี่ยเชียนโฉวเดินออกไป

จี้อวี๋รู้สึกปวดหัวตุบๆขึ้นมา นังหนูนี่ขี้อวดจริง

“แม่ทัพจี้ ท่านยังดื่มเหล้าหรือไม่?” ชายผู้หนึ่งกระซิบถามเสียงเบา

“ดื่ม ดื่มแน่นอนอยู่แล้ว สนใจพวกเขาทำไมกัน ข้าพอใจเสียอย่าง” จี้อวี๋ยกจอกเหล้าขึ้นจะดื่ม

ทันใดนั้นในอากาศพลันมีลมปราณหนึ่งส่งมา จี้อวี๋สายตาเขม็ง นางยังไม่ทันหลบ จอกเหล้าในมือก็แหลกคามือเลย เหล้าสาดกระเซ็น จอกเหล้าแตกกระจาย

จี้อวี๋มองแวบเดียวก็เห็นหินหล่นอยู่ที่พื้น สีหน้าทะมึนลงทันที “ใครกันตาบอด กล้ามาขัดอารมณ์ข้า?”

สุดท้ายพอนางก้มลงมองก็เห็นโม่ฉีเฟิงยืนอยู่บนถนนด้วยสีหน้าทะมึนเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง ถลึงตามองตนด้วยดวงตาดำขลับคมปลาบไม่พอใจ จี้อวี๋ใจกระตุกทันที

“โม่ฉีเฟิง!”