จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1039

“นี่เป็นแผนการฝึกฝนที่ซื่อจื่อเฟยกำหนดไว้ ทำตามคำสั่งของฝ่าบาท หากตวนเจี๋ยอวี๋รู้สึกไม่สมควรก็ไปหาฝ่าบาทได้” หลิงเฟิงแค่นเสียงเย็นบอก

ตวนเจี๋ยอวี๋ถึงได้รู้สึกตัวว่าตนนั้นเสียกิริยาไป รีบอธิบายทันที “องครักษ์หลิงอย่าถือสาเลย ข้าแค่เห็นพวกองค์ชายห้าต้องโดนฝึกฝนเช่นนี้ สงสารนัก ไม่ได้สงสัยอะไรฝ่าบาท”

หลิงเฟิงเองก็ไม่พูดมาก ประมาณชั่วหนึ่งก้านธูป พวกองค์ชายห้าก็ถึงเวลาพัก ตวนเจี๋ยอวี๋พุ่งเข้าไปทันที

“องค์ชายห้า ดูสิหน้ามีแต่ดินโคลน เสื้อผ้าก็เปียกชื้นไปหมด พวกเรารีบไปผลัดเปลี่ยนเสื้อเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะ” ตวนเจี๋ยอวี๋บอกอย่างเป็นห่วง

องค์ชายห้าสีหน้ายินดี “เจี๋ยอวี๋ ท่านมาได้อย่างไรน่ะ?”

“ข้ามาเยี่ยมเจ้า ข้าเอาขนมที่อร่อยที่สุดมาให้เจ้าด้วย เสวี่ยชิงหยิบออกมาเร็ว” ตวนเจี๋ยอวี๋บอก

เสวี่ยชิงรีบยื่นกล่องอาหารมาให้ทันที พร้อมน้ำแกง องค์ชายห้าพอเห็นว่าเป็นขนมที่ตนชอบกินที่สุดก็ยินดีนัก หยิบขนมขึ้นมากินทันที

“ตวนเจี๋ยอวี๋ ข้าขอกินสักชิ้นได้หรือไม่?” องค์หญิงสี่ถาม

“แน่นอนได้สิเพคะ ข้านำมาเยอะมาก ทุกคนกินด้วยกันนะ” ตวนเจี๋ยอวี๋ยกมาให้อย่างใจกว้าง

เหล่าองค์ชายองค์หญิงพุ่งเข้ามาหยิบกินกันอย่างเอร็ดอร่อยทันที ถึงอาหารในจวนซื่อจื่อจะไม่แย่ แต่ทุกคนก็ชอบรสชาติที่กินมาแต่เล็กมากกว่า

ตวนเจี๋ยอวี๋เห็นทุกคนสวาปามกินกันคำโต ก็ปลื้มใจนัก “ทุกคนค่อยๆกินนะ ครั้งหน้าข้าจะนำมาให้พวกท่านมากกว่านี้อีก”

องค์ชายห้ากินไปหลายชิ้น และดื่มน้ำแกงไปไม่น้อย องค์ชายและองค์หญิงคนอื่นก็พากันแย่งดื่มไปไม่น้อย

องค์ชายสามไม่ชอบกินขนมหวาน แต่ชอบดื่มน้ำแกง เขาซดไปสองชามรวดเลยทีเดียว

มองดูพวกเขากินอิ่ม หลิงเฟิงก็ให้ทุกคนฝึกฝนต่อ ตวนเจี๋ยอวี๋ถึงได้จากไปอย่างจำยอม

สุดท้ายคืนนั้นองครักษ์ของจวนซื่อจื่อก็เข้าวังมารายงานทันที บอกว่าเหล่าองค์ชายและองค์หญิงอาเจียนไม่หยุด แถมยังไข้ขึ้นสูง

ฮ่องเต้ตกใจยิ่งนัก รีบให้เหล่าหมอหลวงในสำนักหมอหลวงเร่งรุดไปจวนซื่อจื่อทั้งหมดทันที ตนก็ไปจวนซื่อจื่อด้วยตัวเองเช่นกัน

ตอนนี้ในจวนซื่อจื่ออลหม่านวุ่นวายไปหมด

หมอยมบาลและท่านเหอมารักษาให้เหล่าองค์ชายกับองค์หญิงทันที พวกหลิงเฟิงเข้ามาช่วยเหลือกันหมด หม้อยาในสวนเรียงกันเป็นแถว พวกเยว่เอ๋อร์ต่างยืนต้มยากันตัวเป็นเกลียว

ฮ่องเต้กับเหล่าหมอหลวงเร่งรุดมา พอเข้าสวนก็ได้กลิ่นยาจีนคละคลุ้งไปหมด ฮ่องเต้บอกด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า “เหล่าองค์ชายและองค์หญิงล่ะ?”

“ฝ่าบาท ขอเชิญตามข้ามา” รั่วจิ่งพาฮ่องเต้ไปด้วยตัวเอง

พอเห็นพวกเหล่าองค์ชายและองค์หญิงนอนอยู่บนเตียง ท่าทางทรมานและอาเจียนเป็นระยะ สีหน้าแต่ละคนซีดเผือดยิ่งนัก ฮ่องเต้รีบก้าวเข้าไปดูอย่างเป็นห่วงยิ่งนัก

“หมอยมบาล องค์ชายและองค์หญิงเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาท ข้าจับชีพจรให้พวกเขา ตรวจดูซากอาเจียนของพวกเขา พวกเขาโดนพิษแล้ว น่าจะเพราะตอนกลางวันได้กินสิ่งที่ไม่ควรกินเข้าไป” หมอยมบาลตอบ

ฮ่องเต้สีหน้าเย็นชา “ทำไมถึงโดนพิษได้ ตอนกลางวันพวกเขากินอะไร?”

หลิงเฟิงตอบอย่างนอบน้อม “ทูลฝ่าบาท อาหารของเหล่าองค์ชายและองค์หญิงไม่ต่างกับทุกวัน ดังนั้นก่อนจะกินอาหารก็ใช้เข็มเงินตรวจสอบก่อนแล้ว และยังมีคนลองชิมก่อนโดยเฉพาะ หลังจากพวกเขากินแล้วไม่เป็นอะไรถึงให้เหล่าองค์หญิงกับองค์ชายกิน

แต่วันนี้ตอนกลางวันตวนเจี๋ยอวี๋มา และนำขนมกับน้ำแกงมามากมาย เหล่าองค์ชายและองค์หญิงกินไปไม่น้อย เพราะเป็นอาหารที่ตวนเจี๋ยอวี๋นำมา ดังนั้นพวกข้าเลยมิได้ตรวจสอบ”

ฮ่องเต้เดือดดาลยิ่งนัก “ใครก็ได้ คุมตัวตวนเจี๋ยอวี๋มาให้ข้า และส่งคนไปเชิญซวนอ๋องมาด้วย!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” กองทัพหลวงรีบไปจัดการทันที