จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 1059

“เหตุใดเซ่อเจิ้งอ๋องถึงต้องการร่างของป๋อจิ้ง?” จวินหย่วนโยวสอบถามเสียงเย็นชา

“เขาไม่ควรจะวางแผนทำร้ายแม่ทัพหยุนจริงๆ แต่เขาก็ไม่สามารถตัดสินใจทำตามใจตัวเองได้ ในเมื่อคนตายไปแล้ว ก็ไม่เป็นอันตรายต่อพวกท่านแล้ว ข้าอยากเก็บร่างที่สมบูรณ์ไว้ให้เขา!” กู้จิ่วเยวียนตอบ

จวินหย่วนโยวไม่ได้พูดอะไรอีก แต่มองไปทางหยุนถิงโดยสัญชาตญาณ “ถิงเอ๋อร์ เจ้าเป็นคนตัดสินใจ?”

“มันก็แค่ศพเท่านั้น ในเมื่อเซ่อเจิ้งอ๋องต้องการ เช่นนั้นก็เก็บเอาไว้ท่านแล้วกัน” หยุนถิงกล่าวอย่างใจกว้าง

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก”

“ปัญหาถูกแก้ไขแล้ว เช่นนั้นเราก็ไม่รบกวนแล้ว มาที่แคว้นเทียนจิ่วทั้งทีเรายังไม่ได้เที่ยวให้ทั่วเลย คืนนี้ข้ากับท่านพี่ไม่อาศัยอยู่ในพระราชวังแล้ว เราจะไปสัมผัสกับขนบธรรมเนียมประเพณีของแคว้นเทียนจิ่ว สามวันให้หลังเราก็จะจากไป” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ตกลง” เริ่นเซวียนเอ๋อร์กล่าวด้วยความอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย

แต่นางก็รู้ว่า หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวออกมานานขนาดนี้ ต้องคิดถึงลูกทั้งสองคนแน่นอน และแคว้นต้าเยียนต่างหากที่เป็นบ้านของพวกเขา

“ขอบคุณมาก” หยุนถิงจับมือจวินหย่วนโยวจากไป

มองดูพวกเขาจากไป กู้จิ่วเยวียนกล่าวปลอบโยน “เซวียนเอ๋อร์ นี่คือสิ่งที่ป๋อจิ้งทำตัวเอง ดีที่ซื่อจื่อเฟยใจกว้างเก็บร่างที่สมบูรณ์ให้เขา ให้คนไปฝังเขาเสียเถอะ”

เริ่นเซวียนเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่ง “ป๋อจิ้งช่างเลอะเลือนจริงๆ เขามีความสามารถขนาดนั้น หากไม่ใช่เพราะมีหนี้แค้นนี้ อนาคตต้องเป็นเสาหลักของแคว้นเทียนจิ่วอย่างแน่นอน งั้นก็ทำตามที่เสด็จอาเก้ากล่าวมาเถอะ”

“ตกลง!”

กู้จิ่วเยวียนให้คนฝังศพป๋อจิ้งทันที จากนั้นก็เรียกคนสนิทมา “ตรวจสอบช่วงเวลาที่ข้ากับฝ่าบาทไม่อยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ป๋อจิ้งทำในตัวที่รักษาราชกิจแทนชั่วคราว โดยเฉพาะคนที่ได้รับการจัดวาง!”

“ขอรับ!” คนสนิทไปจัดการทันที

และหลังจากที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวออกจากพระราชวัง หยุนถิงเอ่ยปากทันที “หลงเอ้อ เจ้ากลับไปจับตาดูกู้จิ่วเยวียนเอาไว้ ดูว่าเขาฝังศพป๋อจิ้งจริงหรือไม่?”

หลงเอ้อเข้าใจทันที “ ซื่อจื่อเฟย ท่านกำลังสงสัย?”

“หวังว่าข้าจะคิดมากไป หากเขามีความคิดอะไรจริงๆ ก็จำต้องระวัง!” หยุนถิงตอบ

“ซื่อจื่อเฟยช่างมีสายตามองการณ์ไกลจริงๆ ข้าจะไปจับตาดูที่พระราชวังเดี๋ยวนี้” หลงเอ้อกล่าวด้วยความนับถือ หันหลังก็จากไป หลบยามรักษาการณ์ที่อยู่หน้าประตูพระราชวังเหล่านั้นกระโดดข้ามกำแพงและแฝงตัวกลับไป

จวินหย่วนโยวอดที่จะชูนิ้วโป้งให้กับหยุนถิงไม่ได้ “ถิงเอ๋อร์ช่างฉลาดจริงๆ”

“เช่นนั้นต่อจากนี้........” คำพูดของหยุนถิงยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกจวินหย่วนโยวโอบเอวเอาไว้ ปลายนิ้วเท้าแตะพื้นใช้วิชาตัวเบาจากไป

ยามรักษาการณ์ของพระราชวังเหล่านั้นยังไม่ทันได้เห็นชัดเจน พวกเขาก็หายไปแล้ว

หยุนถิงไม่ได้ถาม ปล่อยให้จวินหย่วนโยวพานางมุ่งหน้าไปยังทิศทางหนึ่ง สุดท้ายหยุดอยู่บนกำแพงลานของป๋อจิ้ง

“สมกับที่เป็นท่านพี่” หยุนถิงกล่าวด้วยความนับถือ

“ป๋อจิ้งเจ้าเล่ห์เช่นนี้ กลัวแต่ว่าเขาจะมีแผนสำรองหรือไม่ก็แอบซ่อนภัยพิบัติเอาไว้ ในเมื่อเขาคำพูดสั่งเสียที่เขาพูดต่อเริ่นเซวียนเอ๋อร์คืนต้นไหมเปอร์เซียต้นนี้ เราย่อมต้องมาตรวจสอบให้แน่ชัดอยู่แล้ว” จวินหย่วนโยวอธิบาย

เดิมทีในจวนของป๋อจิ้งก็มีบ่าวรับใช้เพียงไม่กี่คนเท่านั้น ตั้งแต่ที่เขาจากไป ในจวนก็ยิ่งเงียบเหงาวังเวงมาก ตอนนี้ก็เป็นเวลาหลังเที่ยงคืน บรรดาบ่าวรับใช้ก็นอนหลับกันนานแล้ว เวลานี้ในลานย่อมไม่มีคนอยู่แล้ว

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงลงมาจากกำแพง หยุดอยู่ที่ต้นไหมเปอร์เซียต้นนั้น

ต้นไม้ต้นนั้นหนามาก แขนข้างหนึ่งของผู้ใหญ่สามารถโอบรอบได้พอดี แสดงให้เห็นว่าปลูกมานานหลายปีแล้ว ตอนนี้ใบไม้แห้งเหี่ยว ดูแล้วรู้สึกเปล่าเปลี่ยวเล็กน้อย

“ท่านพี่ ท่านรับผิดชอบด้านบน ข้ารับผิดชอบด้านล่าง” หยุนถิงเสนอแนะ