จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 109

ทุกคนพากันมองมา และตัวหนังสือบนนั้นยังพอมองออกได้อยู่

“นี่มันตัวอักษรเยียน เจ้ามันคนหลอกลวง กล้ามาทำการหลอกลวงกลางตลาด ควรจะจับตัวส่งทางการ” หนึ่งในฝูงชนพูดขึ้น

“ใช่ หมอนี่กระทำการหลอกลวงอยู่ที่นี่ทั้งวัน ปกติคือรังแกผู้อ่อนแอกว่า วันนี้ถือว่าเจอของแข็งเข้าให้แล้ว”

“กล้ามาหาเรื่องคุณหนูหยุน มิใช่หาเรื่องตายรึ เขาไม่รู้หรือว่าจวินซื่อจื่อรักใคร่โปรดปรานคุณหนูหยุนนัก ขนาดฝ่าบาทยังต้องไว้หน้าจวินซื่อจื่อหลายส่วน หาเรื่องตายน่ะ”

ได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คนรอบด้านแล้ว คนผู้นั้นสีหน้าซีดเผือด กระอักกระอ่วนยิ่งนัก แทบอยากหาที่มุดหัวเข้าไป คิดจะหนี

แต่กลับโดนหลงเอ้อร์คว้าจับคอเสื้อ และหิ้วขึ้นเหมือนหิ้วลูกไก่ตัวน้อย “คิดหนี ช้าไปแล้ว”

“พี่ชายท่านนี้ไว้ชีวิตด้วย ข้าผิดไปแล้ว ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว ข้าผิดไปแล้ว” คนผู้นั้นรีบอ้อนวอน

“ข้าเหมือนจะลืมบอกเจ้าไปว่า ข้าเป็นองครักษ์เงามังกร นามว่าหลงเอ้อร์ ทำหน้าที่ดูแลความปลอดภัยของฮูหยินโดยเฉพาะ วันนี้มาเจอข้าถือว่าเจ้าหาเรื่องตายเอง ในฐานะองครักษ์เงามังกรข้าฆ่าคนมานับไม่ถ้วน พอดีเลยเอาผู้หาเรื่องที่จิตใจสกปรกเช่นเจ้ามาทดสอบกระบี่ยาวข้าสักหน่อย” หลงเอ้อร์พูด ทำท่าจะชักกระบี่

ทำเอาคนผู้นั้นตกใจคุกเข่าลงพื้นทันที “พี่ชาย ไม่ นายท่าน ไว้ชีวิตข้าด้วย ต่อไปข้าไม่กล้าอีกแล้ว ขอร้องท่านปล่อยข้าไปเถอะ ท่านแม่ยังรอข้าอยู่ที่บ้านนะ”

“ข้าว่า แม่เจ้านี่ก็ปลอมกระมัง วันนี้หาเรื่องมาเจอองครักษ์เงามังกรเข้าเสียละ หาเรื่องตายเอง!” หลงเอ้อร์ประกาศกร้าว กระบี่ยาวในมือพาดที่คอคนผู้นั้นทันที

คนผู้นั้นตกใจสลบไปเลย หลงเอ้อร์ยกเท้าเตะเขาอย่างแรง ทำเอาคนผู้นั้นฟื้นทันที เห็นได้ชัดว่าใช้แรงแค่ไหน

“เอาเงินพวกนั้นที่เจ้าหลอกลวงมาไปคืนให้คนที่หาเรื่องเจ้าที่นี่ก่อนหน้านี้ หากให้ข้ารู้ว่าเจ้าแอบหมกเม็ดเก็บไว้แม้แต่เบี้ยเดียว กระบี่ในมือท่านปู่หลงเอ้อร์ไม่มีตาหรอกนะ” หลงเอ้อร์ประกาศกร้าว

“ท่านปู่ไว้ชีวิตด้วย ข้าคืนตอนนี้ คืนทั้งหมดเลย” คนผู้นั้นรีบอ้อนวอนทันที

ชาวบ้านพากันปรบมือร้อง เลื่อมใสในการกระทำดุดันของหลงเอ้อร์อย่างถึงที่สุด และยิ่งเลื่อมใสในองครักษ์เงามังกรขึ้นไปอีก

“คนที่ก่อนหน้านี้ถูกเขาหลอกมาหาเขาได้ทั้งหมด หากเขากล้าไม่คืนเงิน พวกเจ้าก็ไปหาข้าที่จวนซื่อจื่อ ข้ารับประกันว่าจะให้เขาเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้เลย” หลงเอ้อร์แค่นเสียงเย็นบอก

หยุนหลีที่ยืนมองอยู่ข้างๆมีสีหน้าเคลิบเคลิ้ม “พี่ใหญ่ เขาเป็นองครักษ์เงามังกรจริงรึ หล่อเหลายิ่งนัก ช่างดุดันยิ่ง น่าเกรงขามมาก”

“ใช่ เขาคือหลงเอ้อร์ มีฐานะเป็นรองแค่เพียงหลงยีเท่านั้น ซื่อจื่อให้เขามาคอยคุ้มกันปกป้องข้า” หยุนถิงอธิบาย

“ว้าว พี่เขยซื่อจื่อรักใคร่ท่านยิ่งนัก ถึงกับส่งองครักษ์เงามังกรมาคุ้มครองท่าน พี่ใหญ่ท่านช่างมีความสุขยิ่ง”

“เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้วก็กลับไปเถอะ ต่อไปเจอเรื่องแบบนี้อีกอย่ายอม ใช้แรงต้านแรง สมัยนี้มีแต่พวกชอบรังแกคนอ่อนแอกว่าทั้งนั้น” หยุนถิงกำชับ

“เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ วันนี้โชคดีที่ได้เจอพี่ใหญ่ ไม่งั้นข้าก็ไม่รู้ว่าจะแก้ไขอย่างไรดี ไอ้สารเลวน่าตายนัก” หยุนหลีเตะคนผู้นั้นไปสองที

“อีกไม่กี่วันร้านไก่ทอดของข้าน่าจะเปิดกิจการแล้ว เป็นร้านที่ร่วมมือกับองค์ชายสี่น่ะ ถึงเวลานั้นเจ้าไปดูๆได้นะ มีเวลาก็ฝึกฝนวรยุทธ์เสียหน่อย ตนเองแข็งแกร่งไม่พอ โดนคนหาเรื่องแล้วยังแก้ไขไม่ได้” หยุนถิงสั่งสอน

“พี่ใหญ่พูดถูก กลับไปข้าจะตั้งใจฝึกฝนวรยุทธ์ แต่ไก่ทอดของพี่ใหญ่นั่นคืออะไร อร่อยหรือไม่ ข้ากินได้รึ?” หยุนหลีถามอย่างประหลาดใจ

“อร่อยแน่นอน ข้าทำจะไม่อร่อยได้รึ ถึงเวลานั้นข้าจะบอกองค์ชายสี่ไว้แล้วกัน ว่าให้เจ้ากินไม่ต้องจ่ายเงินตลอดชีวิต รอเปิดกิจการแล้ว พาสหายเจ้าไปลองชิมดูนะ”

หยุนหลีกระโดดกอดหยุนถิงอย่างตื่นเต้น “พี่ใหญ่ ท่านช่างเป็นพี่สาวแท้ๆของข้าจริงๆ รักท่านยิ่งนัก”

หยุนถิงโดนนางกอดจนเก้อเขิน “เอาล่ะ ข้ายังมีธุระขอตัวก่อน เจ้าเองก็รีบกลับล่ะ”