จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 110

พอหยุนถิงกลับมา ก็ไปที่เรือนหลังทันที ไม่เห็นท่านลั่ว ก็ดีจะได้สงบหน่อย หยุนถิงเอาตัวยาที่ไปเอามาจากสระน้ำเมื่อหลายวันก่อนออกมาหมด

พอท่านลั่วกลับมาก็เห็นนางหยิบตัวยากลุ่มหนึ่ง ก็ร้อนใจขึ้นมาทันที “นังหนูอัปลักษณ์นี่เอาตัวยาออกมามากมายทำอะไร?”

“แน่นอนว่าให้ซื่อจื่อใช้สิ” หยุนถิงตอบ

ท่านลั่วเหล่มอง “ร่างกายของเจ้าหนูจวินไม่สบายอีกแล้วรึ เมื่อครู่ข้าพึ่งเจอเขา ดูแล้วไม่เป็นอะไรนี่นา?”

“ไม่ได้ใช้ตอนนี้ จะใช้ในอีกหลายวัน ข้าจะไปร่วมเทศกาลดอกท้อกับซื่อจื่อ ข้ากลัวเขาจะไม่สบาย ดังนั้นเลยเตรียมยาไว้ก่อน” หยุนถิงอธิบาย

เธอไม่คิดจะพูดเรื่องถอนพิษกับท่านลั่ว

ท่านลั่วดูแลจวินหย่วนโยวมาหลายปีนี้ คอยช่วยบำรุงร่างกายให้เขามาตลอด แต่ไม่ได้ถอนยาพิษ เป็นเพราะฝีมือการแพทย์ของเขาไม่ดีจริงๆ ไม่สามารถค้นหาพิษที่ซื่อจื่อโดนได้จริงๆ หรือว่ามีเป้าหมายอื่น?

ดังนั้นหยุนถิงไม่กล้าเสี่ยง เธอไม่มีทางเผยไต๋กับคนที่ไม่สามารถเชื่อใจได้เต็มร้อยเด็ดขาด

“เทศกาลดอกท้อ นั่นมิใช่เทศกาลที่จัดปีละครั้งของแคว้นต้าเยียนรึ ว่ากันว่าหญิงชายทั่วทั้งเมืองหลวงจะเข้าร่วม คนอีกสามประเทศจำนวนมากก็จะมา พูดง่ายๆก็คือ งานเลี้ยงดูตัวของคนหนุ่มสาว อย่าบอกนะว่าเจ้าจะพาเจ้าหนูจวินไปเลือกอนุให้เขา?” ท่านลั่วย้อนถาม

หยุนถิงมองบนใส่เขา “ตาแก่เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้าจะเลือกอนุให้ซื่อจื่อทำไม ซื่อจื่อรักมั่นต่อข้า เขาไม่มีทางมีความคิดเช่นนี้แน่”

“ก็จริง เจ้าหนูจวินน่ะตาบอด ชอบนังหนูอัปลักษณ์เช่นเจ้าเข้าไปได้ยังไง” ท่านลั่วบ่นพร่ำ

“ดวงตาซื่อจื่อเขาลุกโชนดุจเปลวเพลิง ทั้งยังตามีแวว เขารักข้า โปรดปรานข้า ท่านไม่พอใจก็ไร้ประโยชน์” หยุนถิงเอาตัวยาห่อรวมกันแล้วจะออกไป

“ประเดี๋ยวก่อน ก่อนหน้านี้เจ้าน่ะทำตัวยาเสียหายไปมากมายนัก ทำไม ข้ามาดูในสองวันนี้ ตัวยาในลิ้นชักกลับไม่น้อยลงเลย มันเรื่องอะไรกัน?” ท่านลั่วไม่เข้าใจ

“ข้าใช้แล้ว แต่ก็เติมกลับมาแล้วด้วย แบบนี้หากท่านจะใช้ก็จะได้มีไง”

“ค่อยยังชั่ว จะว่าไปข้าเองก็ไม่ได้เทศกาลดอกท้อมาสิบกว่าปีแล้ว ครั้งก่อนเหมือนจะเป็นตอนข้ายังหนุ่มอยู่” ท่านลั่วถอนหายใจบอก

“ท่านอยากไป?” หยุนถิงถาม

“ใครอยากไปกัน ข้าเปล่าสักหน่อย”

“ก็ได้ ถ้าท่านอยากไปก็บอกข้า ข้ามีวิธีให้คนจำท่านไม่ได้” หยุนถิงหยิบตัวยาออกไปเลย

ท่านลั่วไม่เชื่อหรอก เมื่อก่อนเขาก็ปลอมแปลงใบหน้าออกไป สุดท้ายก็โดนคนจับได้อยู่ดี ทำเอาเขาเกือบโดนลอบฆ่า

พอหยุนถิงออกไปก็พุ่งไปห้องตนเองทันที และให้หลงเอ้อร์เฝ้าอยู่ข้างนอก ใครก็ห้ามรบกวนทั้งนั้น เธอหยิบตัวยาพวกนั้นเข้าไปในมิติ

อีกหลายวันให้ซื่อจื่อกินยา เธอจะต้องเตรียมทุกอย่างที่คิดได้ให้พร้อม ไม่งั้นถึงเวลาเกิดมีเหตุการณ์อะไรขึ้นมา

พอจวินหย่วนโยวกลับมาก็เห็นหลงเอ้อร์ยืนเฝ้าหน้าประตูด้วยสีหน้าตึงเครียด “ฮูหยินเป็นอะไรรึ?”

“ฮูหยินเอายากลับมาจากท่านลั่ว และบอกว่าห้ามมิให้ผู้ใดก็ตามรบกวนเด็ดขาด” หลงเอ้อร์ตอบตามตรง

“ข้าก็เข้าไม่ได้?” จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชา

หลงเอ้อร์ตกใจตัวสั่นเทา โดนรังสีรุนแรงของซื่อจื่อสะกด แต่ยังคงทำหน้าจริงจัง “ขอซื่อจื่อโปรดอภัย ฮูหยินสั่งไว้ หลงเอ้อร์ได้แต่ทำตาม รอฮูหยินออกมาแล้ว หลงเอ้อร์ยินดีรับการลงโทษจากซื่อจื่อ”

จวินหย่วนโยวมองหลงเอ้อร์ด้วยสายตาคมปลาบเย็นเยียบ ออร่ารอบตัวเปลี่ยนไปหมด “หลงเอ้อร์ ข้าอยู่กับเจ้ามาหลายปี เจ้ากล้าขวางข้าจริงรึ?”

“ขอซื่อจื่อโปรดอภัย” หลงเอ้อร์คุกเข่าลงคารวะ แต่ไม่ได้ถอยให้

องครักษ์เงามังกรที่อยู่ในที่ลับพากันมองตื่นเต้น ต่างปาดเหงื่อกังวลแทนหลงเอ้อร์

“หลงเอ้อร์นี่โง่หรือเปล่า นั่นน่ะซื่อจื่อนะ ไม่ใช่ใครอื่น ซื่อจื่อกับฮูหยินรักใคร่กันจะตาย ซื่อจื่อเข้าไปแล้วจะทำไมรึ?” หลงซื่อบ่น