จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 112

ขอทานน้อยคนหนึ่งยังยินดีจะพยายามเพื่อเปลี่ยนชะตาชีวิตตนเอง แต่เขาล่ะ เหมือนจะไม่มีความเชื่อของตนเองเลย สำมะเลเทเมาไปวันๆมาสิบกว่าปี

วินาทีนี้ มองดูขอทานน้อยตรงหน้า บนใบหน้าโม่ฉือชิงมีความเคร่งเครียด จริงจัง เงียบขรึมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

ห่างไปไม่ไกล หยุนเสี่ยวลิ่วที่ถูกหลิงเฟิงพาตัวมาเห็นฉากนี้ทั้งหมด ใบหน้าน้อยๆเย็นชานั้นพลันมีประกายสงสัยและตกตะลึง

เขาไม่ชอบหน้าหยุนถิงมาตลอด เมื่อก่อนหยุนถิงเป็นหญิงอัปลักษณ์ที่เลื่องชื่อในแคว้นต้าเยียน อัปลักษณ์ก็อัปลักษณ์เถอะ ยังไม่สงบเสงี่ยม วันๆก่อแต่เรื่อง ไม่หยุดไม่หย่อน หยุนเสี่ยวลิ่วมักรู้สึกว่าพี่หญิงใหญ่แบบนี้ช่างน่าขายหน้านัก ดังนั้นเลยไม่ชอบหน้าหยุนถิงมาตลอด

ในเวลานี้พอมาได้ยินขอทานน้อยพูดเช่นนี้ หยุนเสี่ยวลิ่วก็สงสัยขึ้นมาว่าเจ้าหนูนี่คงมิใช่ถูกจ้างมาหรอกนะ ไม่เช่นนั้น ด้วยนิสัยปัญญาอ่อนโง่งมอย่างนั้นของหยุนถิง มีหรือจะพูดจาเช่นนี้ออกมาได้

ถึงเขาจะเคยได้ยินมาว่า หยุนถิงเอาชนะฟู่ซื่อจื่อในงานเลี้ยงวันเกิดของฮูหยินเฒ่าฟู่มาได้ แต่เขาคิดว่าต้องเป็นจวินซื่อจื่อแน่ที่ช่วยนาง นางต้องเล่นตุกติกแน่ ตีให้ตายยังไงหยุนเสี่ยวลิ่วก็ไม่เชื่อ

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ หยุนถิงกำลังยุ่งอยู่ รอนางเสร็จธุระแล้วก็จะมา อย่ารบกวนนาง” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเรียบ

“ขอรับ ขอบคุณซื่อจื่อ” เสี่ยวลิ่วจื่อยืนขึ้นทันทีอย่างเชื่อฟัง และยืนรออยู่ข้างๆเงียบเชียบ

“ซื่อจื่อ พาตัวคุณชายหกตระกูลหยุน มาแล้วขอรับ” หลิงเฟิงรายงาน

จวินหย่วนโยวเหล่มองหยุนเสี่ยวลิ่ว “พาเขาไปเรือนข้าง”

“ขอรับ” หลิงเฟิงจะพาตัวไป

“ข้าไม่ไป พวกท่านพาข้ามาทำอะไร?” หยุนเสี่ยวลิ่วถามหน้าตึง

พอเขาเลิกเรียน ก็ถูกหลิงเฟิงพาตัวมาเลย ยังไม่ทันได้พูดอะไรกับคนรับใช้ของจวนตระกูลหยุนเลยด้วยซ้ำ หยุนเสี่ยวลิ่วสังหรณ์ว่าเรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น

จวินหย่วนโยวเหล่มองเขาอย่างเย็นชา “เจอข้า เจ้ากลับไม่คารวะ อยากให้คนหักขาเจ้าใช่ไหม?”

น้ำเสียงเย็นเยียบ ดุดัน กดดันเต็มขั้น

หยุนเสี่ยวลิ่วตกใจเข่าอ่อนคุกเข่าลงกับพื้นทันที “คารวะซื่อจื่อ”

“เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ พี่หญิงใหญ่ของเจ้าคิดถึงเจ้าแล้ว ดังนั้นเลยให้คนพาตัวเจ้ามา” จวินหย่วนโยวตอบเสียงเรียบ

“พี่หญิงใหญ่คิดถึงข้า เป็นไปได้อย่างไรกัน?” ต่อให้โดนตีตายหยุนเสี่ยวลิ่วก็ไม่เชื่อ

เขาไม่ถูกกับหยุนโยวตั้งแต่เล็ก ทั้งคู่เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องต่อปากต่อคำ ทะเลาะกัน เพราะเขาอายุยังน้อย ท่านพ่อก็ลำเอียงรักใคร่หยุนถิง ดังนั้นหยุนเสี่ยวลิ่วเลยโดนหยุนถิงอัดมาไม่น้อยตั้งแต่เล็ก บอกว่านางคิดถึงตน หยุนเสี่ยวลิ่วรู้สึกราวกับโดนผีหลอกเลย

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้?” จวินหย่วนย้อนถามกลับ

หยุนเสี่ยวลิ่วเห็นออร่าและราศีแข็งกล้าของเขา เลยไม่กล้าพูดตามจริง “ไม่มีอะไร ข้าแค่แปลกใจเกินไป ข้าไม่อยากไปเรือนข้าง ข้าดูอยู่ที่นี่ได้หรือไม่?”

“ได้ แต่ห้ามส่งเสียงรบกวนหยุนถิง” จวินหย่วนโยวพูดหน้าเย็นชา

“ขอรับ” หยุนเสี่ยวลิ่วนั่งลงอย่างนอบน้อม

เขาไม่อยากไปเรือนข้างอะไรนั่นหรอก ไม่สนุกเลย พวกหยุนถิงกำลังทำของอร่อยกัน ถ้าเกิดเขาออกไป พวกนางไม่ให้เขากินล่ะ

ในห้องครัว

หยุนถิงทอดชิ้นไก่เสร็จสิบกว่าชิ้นแล้ว และให้ทุกคนหั่นชิ้นเล็กๆชิมดู จากนั้นหยุนถิงถือสองถาดใหญ่เดินออกมา

“ซื่อจื่อ พวกท่านก็ลองชิมดูสิ” หยุนถิงบอก และเห็นเสี่ยวลิ่วจื่อที่ยืนอยู่ข้างๆ