จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 115

หยุนถิงซาบซึ้งยิ่งนัก กอดจวินหย่วนโยวหมับ “ข้ารู้ว่าซื่อจื่อดีกับข้าที่สุดเลย”

พอเห็นท่าทางออดอ้อนของหยุนถิง หยุนเสี่ยวลิ่วทนไม่ไหวบ่นใส่ “น่าขายหน้ายิ่งนัก มากอดรัดกันในที่รโหฐานต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้”

“ข้าพอใจ เกี่ยวอันใดกับเจ้ากัน”

โม่ฉือหานกับหยุนหลิงถูกคนรับใช้พาเดินมาที่เรือนข้าง หยุนถิงกอดแขนจวินหย่วนโยว ทั้งสองคนเดินเข้ามาอย่างสนิทสนมรักใคร่

ทำเอาใบหน้าโม่ฉือหานดำทะมึน “หยุนถิง เหตุใดเจ้าหน้าไม่อายเช่นนี้ กล้าทำเรื่องผิดจารีตเช่นนี้กลางวันแสกๆ”

“ข้ากอดสามีข้าในบ้านข้าเอง หลีอ๋องถือสิทธิ์อันใดมากล่าวโทษข้ากัน ดูจะยุ่งมากไปหน่อยกระมัง” หยุนถิงบอกอย่างไม่แคร์

“น่าตายนัก!” โม่ฉือหานจะลงมือ

“ฝ่าบาทอย่ากริ้วไปเลย พี่ใหญ่อารมณ์ร้อนแต่เล็ก ข้าขออภัยท่านแทนนางด้วย” หยุนหลิงคารวะอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้องให้เจ้ามาขอโทษแทน!” โม่ฉือหานตะคอกดังด้วยความโกรธ

“หยุนหลิงเจ้ามาเล่นละครถึงจวนซื่อจื่อนี่ สนุกรึ อีกอย่างข้าต้องให้เจ้าขอโทษแทนรึ” หยุนถิงย้อน

หยุนหลิงสีหน้าไม่น่าดูนัก กระอักกระอ่วนนัก แต่ติดที่หลีอ๋องและจวินซื่อจื่ออยู่ด้วย เลยไม่กล้าย้อนอะไร “พี่ใหญ่ ท่านว่าข้าอย่างนี้ได้อย่างไร ท่านจะว่าข้าอย่างไรก็ได้ แต่ท่านไม่ควรลงมือทำร้ายเสี่ยวลิ่วนะ เขายังเล็กนัก ต่อให้ปกติเสี่ยวลิ่วลามปามท่าน พี่ใหญ่ก็ไม่ควรลงมือกับน้องชายแท้ๆสิ?”

คำพูดไม่กี่คำ เปลี่ยนเรื่องไปที่ตัวหยุนเสี่ยวลิ่วได้สำเร็จ พูดราวกับหยุนถิงจิตใจอำมหิต ไม่เอาพี่เอาน้องยังไงยังงั้น

หยุนถิงมองนางอย่างเย็นชา “เจ้าพูดผิดแล้ว ทำไมพูดราวกับว่าข้าจับหยุนเสี่ยวลิ่วสับเป็นหมื่นๆชิ้นอย่างนั้นล่ะ”

“งั้นขอถามพี่ใหญ่ว่า เสี่ยวลิ่วอยู่ที่ไหน?”

“ข้าไม่มีทางบอกเจ้าหรอกว่าอยู่ที่ไหน ให้นางจ้าวมาหาข้า” หยุนถิงปฏิเสธออกมาทันที

หยุนหลิงโกรธแทบบ้า ถลึงตาใส่อย่างเดือดดาล “เพราะอะไร?”

“เพราะเจ้าตัดสินใจแทนตระกูลหยุนไม่ได้น่ะสิ หากไม่อยากให้น้องชายเจ้าตายไร้ซากศพ ตอนนี้กลับไปเชิญนางจ้าวมา ไม่งั้นล่าช้าออกไป น่ากลัวว่าเจ้าหนูนั่นจะโดนสับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น เสียเลือดมากจนตายแน่” หยุนถิงพูดอย่างไม่แคร์

“เจ้า!” หยุนหลิงโกรธแทบตาย แต่ยังไงที่นี่คือจวนซื่อจื่อ แค่จวินซื่อจื่อเอ่ยมาคำเดียว นางก็ตายไร้ซากศพได้เลย

“ได้ ข้าจะกลับไปเชิญท่านแม่ข้า” หยุนหลิงรีบไปทันที

“หลีอ๋องยังไม่ไปอีกรึ หรือว่าอยากจะอยู่ดูว่าพวกข้าสองสามีภรรยาพลอดรักกันยังไง?” หยุนถิงย้อนถาม

โม่ฉือหานโกรธจนสีหน้าดำทะมึน เดิมเขาคิดว่าหยุนหลิงจะมีฝีมืออยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าแค่สองสามคำก็โดนหยุนถิงไล่ไปแล้ว ไม่ได้เรื่องจริงๆ

“ข้าขี้เกียจดูพวกเจ้า” โม่ฉือหานเดินไปหน้าประตูอย่างเดือดดาล

จากนั้นก็เห็นรั่วจิ่งพาหยุนเฉิงเซี่ยงเดินเข้ามา โม่ฉือหานคิดอะไรขึ้นมาได้พอดี

“กระหม่อมถวายบังคมหลีอ๋อง” หยุนเฉิงเซี่ยงเห็นโม่ฉือหานอีกครั้งก็อดแปลกใจไม่ได้ แต่ก็รีบคารวะ

“หยุนเฉิงเซี่ยงมาได้เวลาพอดีเลย ข้าได้ยินคุณหนูรองหยุนบอกว่า คุณชายน้อยตระกูลหยุนหายตัวไป ข้าส่งคนไปสืบถึงรู้ว่าถูกจวินหย่วนโยวพาตัวมาที่จวนซื่อจื่อ เพียงแต่พอข้ากับคุณหนูรองหยุนมา หยุนถิงกลับบอกว่าต้องให้นางจ้าวมาด้วยตัวเอง ไม่เช่นนั้น คุณชายน้อยหยุนจะโดนสับเป็นแปดชิ้นสิบชิ้น เสียเลือดมากจนตาย ลูกชายหญิงของหยุนเฉิงเซี่ยงฆ่าฟันกันเอง ข้าล่ะได้เปิดโลกกว้างจริงๆ” โม่ฉือหานแค่นเสียงเย็นใส่