จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 116

“แน่นอนเจ้าค่ะท่านพ่อ ต่อให้ข้าจะชั่วร้ายสักเพียงใด ก็คงมิเลวทรามเช่นนั้น!” หยุนถิงกล่าวด้วยท่าทางน้อยใจ

“ท่านพี่ อย่าได้ฟังนางกล่าววาจาไร้สาระนะเจ้าคะ เสี่ยวลิ่วถูกนางฆ่าตายแน่ๆ หยุนถิง เจ้านำศพของเสี่ยวลิ่วไปซ่อนไว้ที่ใด ข้าต้องการพบกับบุตรชายข้า!” นางจ้าว ตะโกนออกมาด้วยความโมโห

นางไร้ซึ่งความสง่างามตามปกติที่เป็น บัดนี้ใบหน้าของนางที่ทำการเติมแต่งบ้างเล็กน้อยดูยุ่งเหยิงเลอะเทอะจากน้ำตา ช่างมิน่ามองและดูตกอับเสียจริง การด่าทอของนาง ปากร้ายดังเช่นแม่ค้าปากตลาด หยุนเฉิงเซี่ยงมองไปก็อดมิได้ที่จะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“พี่ใหญ่ พี่เอาตัวเสี่ยวลิ่วไปซ่อนไว้ที่ใดกันแน่ รีบให้เขาออกมาเถอะ ถึงอย่างไรพวกเราก็เป็นพี่น้องกันในสายเลือด เหตุใดพี่จึงทำเช่นนี้ได้!” หยุนหลิงกล่าวด้วยท่าทางอันปวดใจ

“หยุนถิง นางสตรีผู้ชั่วร้าย! เจ้ากล้าทำร้ายได้แม้กระทั่งน้องชายของตนเอง ข้าจะไปทูลเรื่องนี้ต่อฝ่าบาท ให้ฝ่าบาท ลงโทษเจ้าอย่างสาสม!” โม่ฉือหานกล่าวด้วยท่าทางเยือกเย็น แววตาของเขาแฝงไปด้วยความมืดมัว

ครั้งนี้เขาอยากจะรู้เหลือเกินว่าหยุนถิงจะจัดการกับสถานการณ์เช่นไร

แต่วินาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นขัดเสียงร้องไห้ร้องห่มภายในลานแห่งนี้

“ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่หญิงรอง เหตุใดพวกท่านจึงมาอยู่ที่นี่ แล้วเหตุใดท่านแม่จึงคุกเข่าอยู่บนพื้นเช่นนั้น เกิดเรื่องใดขึ้นหรือ?” น้ำเสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้น หยุนเสี่ยวลิ่วเดินตรงมาจากข้างนอก โดยมีหลิงเฟิงตามติดมาอยู่ข้างหลัง

ทันทีที่เขาปรากฏตัว ทุกคนในลานบ้านก็ตกตะลึง สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที มิต้องกล่าวถึงว่ามันน่าขันเพียงอะไร

นางจ้าวตกตะลึงและมองไปยังผู้ที่เดินเข้ามาด้วยความเหลือเชื่อ นางวิ่งเข้าไปด้วยอาการอันตื่นเต้น จากนั้นโอบกอดหยุนเสี่ยวลิ่วเอาไว้ ร้องไห้อย่างขมขื่น “เสี่ยวลิ่ว เป็นลูกจริงหรือ ลูกยังมีชีวิตอยู่ช่างดีเหลือเกิน ลูกชายของแม่ แม่คิดว่าในชีวิตนี้จะมิได้เจอเจ้าอีกเสียแล้ว!”

หยุนเสี่ยวลิ่วตกตะลึงงุนงง “ท่านแม่ เหตุใดท่านจึงกล่าวเช่นนี้ ลูกสบายดีอยุ่นี่”

สีหน้าของหยุนหลิงดูมิน่ามองยิ่งกว่าเดิม วินาทีที่หยุนเสี่ยวลิ่วปรากฏตัวขึ้นก็เท่ากับเป็นการตบหน้าทุกคน

เมื่อครู่นางยังบอกอยู่ว่าเสี่ยวลิ่วถูกหยุนถิงหั่นเป็นชิ้นๆ แต่บัดนี้เสี่ยวลิ่วกลับยืนอยู่ตรงหน้าทุกคนโดยมิได้บาดเจ็บแม้แต่น้อย นั่นก็เท่ากับเป็นการตบหน้าพวกนางด้วย แต่จะให้ยอมแพ้ไปเช่นนี้ หยุนหลิงมิอาจรับได้และมิเต็มใจแน่

“เสี่ยวลิ่วเหตุใดเจ้าจึงอยู่ในจวนซื่อจื่อ พี่ใหญ่ทำอะไรกับเจ้า?” หยุนหลิงรีบเอ่ยถามทันใด

นางจ้าวปล่อยมือออกจากหยุนเสี่ยวลิ่ว “ลูกแม่ จงบอกกับแม่มาตามตรง หยุนถิงทำอะไรเจ้ากัน มิต้องกลัวไป พ่อของเจ้าก็อยู่ที่นี่ เขาจะคืนความยุติธรรมแก่เจ้าแน่!”

หยุนเสี่ยวลิ่วมองมาด้วยความฉงน “ท่านแม่ ในวันนี้ตอนที่เลิกเรียน องครักษ์ของท่านพี่เขยได้เชิญลูกมาที่นี่ ให้ลูกได้ชิมอาหารเลิศรสจากฝีมือของพี่ใหญ่ วันนี้ลูกกินทั้งไก่ทอด หมูทอด ชานมและผลไม้มากมาย ช่างเอร็ดอร่อยเหลือเกิน ลูกกินจนอิ่มหนำสำราญ!”

“เพียงเท่านั้นหรือ?” นางจ้าว ตกตะลึงด้วยความเหลือเชื่อ

“ขอรับท่านแม่ เหตุใดวันนี้ท่านจึงดูแปลกนัก สิ่งที่ท่านกล่าวลูกฟังมิค่อยออก” หยุนเสี่ยวลิ่วถามกลับ

“มิเป็นอะไรก็ดีแล้ว” หัวใจอันตึงเครียดของนางจ้าวก็ผ่อนคลายลง

สีหน้าของหยุนหลิง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาราวกับกิ้งก่า เดิมทีนางคิดว่าในครั้งนี้ท่านพ่อจะรู้สึกผิดหวังในตัวหยุนถิงอย่างสิ้นเชิง กลับกัน พวกนางเป็นคนที่ถูกตบหน้า บัดซบจริงๆ

สีหน้าของโม่ฉือหานนั้นก็มืดมนราวกับก้นหม้อที่ถูกเผาไหม้ เส้นเลือดบนหน้าผากของเขากระตุกเบาๆ หยุนถิงสมควรตาย! นางตั้งใจทำเช่นนี้แน่

เมื่อครู่ตอนที่นางจ้าวร้องไห้ร้องห่มอย่างน่าเวทนา เขาคิดว่าหยุนถิงทำอะไรหยุนเสี่ยวลิ่วจริงๆ คาดมิถึงว่าจะเป็นเพียงการเข้าใจผิด ให้ตายสิ!

หยุนถิงชำเลืองมองไปยังใบหน้าที่มิน่ามองของทุกคนแล้วจึงกล่าวว่า “ท่านพ่อ ท่านเห็นแล้วใช่หรือไม่ บัดนี้เสี่ยวลิ่วสุขสบายดี ลูกเพียงแค่เชิญให้เขามากินอาหารอร่อยๆ เพราะก่อนหน้านี้ลูกทำตัวมิสมควร มักรังแกเขาเป็นประจำ ดังนั้นจึงตั้งใจจะดีกับเขาเพื่อเป็นการชดเชย”