จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 119

“เพราะเหตุใด?” หยุนถิงเงยหน้าขึ้นมองดูซื่อจื่อด้วยใบหน้าอันงุนงง และรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังหึงหวง

“เป็นสตรี เจ้าควรแต่งกายให้เหมาะสม นี่คืออะไรกัน ข้ามิให้เจ้าสวมมันออกไปข้างนอกแน่ นับจากนี้อย่าได้มีความคิดเช่นนี้อีก!” น้ำเสียงของดังขึ้นด้วยความเย็นชา

“ซื่อจื่อ เจ้าโมโหหรือว่าหึงหวงข้า?” หยุนถิงจงใจเอ่ยถามแกล้งเขา

“ทั้งสองอย่าง” จวินหย่วนโยวสารภาพออกมาตามตรง

“เอาเถอะ ในวันนี้ซื่อจื่อไว้หน้าข้ายิ่งนัก หากเจ้าบอกว่ามิให้ใส่ ข้าก็จะมิใส่มันไปที่บ่อน้ำพุร้อน” หยุนถิงกล่าวอย่างว่านอนสอนง่าย

ความพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของจวินหย่วนโยว จากนั้นเดินไปหยุดที่โต๊ะลงมือวาดภาพที่วัดค้างเอาไว้

ในภาพวาดนั้นได้วาดลายเส้นเอาไว้แล้ว เหลือเพียงแค่การลงสี ใบหน้าของจวินหย่วนโยวดูอ่อนโยน เขาเริ่มหยิบพู่กันขึ้นมาวาดมัน

เมื่อหยุนถิงเห็นเขาทำสีหน้าจริงจังตั้งใจวาดภาพ จึงมิได้กล่าวสิ่งใดอีก นางเตรียมของทั้งหมดออกมาแล้วทำการจัดระเบียบ

“ซื่อจื่อ เทศกาลดอกท้อครั้งนี้เราจะพักที่นั่นนานเท่าไร?” หยุนถิงเอ่ยถาม

“แต่ละปีเทศกาลดอกท้อจัดขึ้นสิบกว่าวัน ที่นั่นกว้างขวางมาก นอกจากป่าท้อแล้วยังสามารถขี่ม้า ยิงธนูได้ ทั้งมีการแสดงให้ชมมากมาย ที่ตีนเขามีอาหารท้องถิ่นให้ลิ้มลอง ไหนจะบ้านไร่ซึ่งไว้สำหรับผู้เดินทางต่างถิ่นได้พักอาศัย หากเจ้าชื่นชอบละก็ เราพักอยู่ที่นั่นหลายวันก็ย่อมได้” จวินหย่วนโยวตอบ

“เจ้ากล่าวได้น่าสนใจนัก ข้าคงต้องเตรียมเสื้อผ้าให้มากสักหน่อย เราจะได้อยู่ที่นั่นนานๆ” หยุนถิงทำการจัดเตรียมเสื้อผ้าให้แก่ตนและซื่อจื่อ รวมถึงอาหารและยาที่จำเป็น

ห้องใหญ่โตนี้ จวินหย่วนโยวนั่งวาดรูปอยู่เงียบๆ เขาหันมองหยุนถิงเป็นระยะๆ เมื่อเห็นว่านางเก็บของสัมภาระอยู่ ในใจเขาก็อบอุ่นขึ้นมาทันใด

ความสุขนั้นดุจเช่นทรายในกำมือ ยิ่งกำแน่นเพียงไรก็ยิ่งไหลออกมา หรือบางทีอาจกล่าวได้ว่า การใช้ชีวิตเรียบง่ายตามปกตินี้ จึงจะสมจริง อบอุ่นและงดงามที่สุด

เขาวาดภาพให้หยุนถิง หยุนถิงเตรียมเสื้อผ้าให้เขา การดูแลซึ่งกันและกันเช่นนี้ ทำให้หว่างคิ้วของจวินหย่วนโยวดูผ่อนคลายอย่างมีความสุข

หยุนถิงหันหลังกลับมามองเขา พบว่าจวินหย่วนโยวกำลังจ้องมองตน จึงเอ่ยถามอย่างแปลกใจว่า “ซื่อจื่อ เหตุใดจึงมองข้าเช่นนี้?”

“มิมีสิ่งใดหรอก ก่อนหน้านี้ข้ามิเคยคิดมาก่อนว่าวันหนึ่งจะมีสตรีอยู่เคียงข้างข้า ช่วยข้าในชีวิตประจำวันเสียทุกเรื่องเช่นนี้” จวินหย่วนโยวกล่าวด้วยน้ำเสียงอันไพเราะ

“นี่มิได้ยากเย็นอะไร หากว่าเจ้าชอบ ข้าเชื่อว่าสตรีเมืองหลวงจากทั่วทิศล้วนยินดีมาให้เจ้าเลือก” หยุนถิง1เอ่ยอย่างสนุกสนาน

สีหน้าของจวินหย่วนโยวดูเยือกเย็นลง “โลกนี้มีสตรีมากมาย แต่มิอาจเทียบกับเจ้าเพียงคนเดียวได้”

หยุนถิง1ประทับใจยิ่งนัก “ซื่อจื่อช่างรู้จักพูดเสียจริง แต่ข้าชอบฟัง”

“ข้ากล่าวความจริง”

“ซื่อจื่อทำให้ข้าพึงพอใจ เช่นนั้นข้าจะมอบของขวัญชิ้นโตแก่เจ้า” หยุนถิงกำลังจัดเก็บเครื่องสำอางอยู่พอดี ในมือของนางถือแท่งถ่านดำเข้ามา

“ของขวัญชิ้นใหญ่อะไรกัน?” จวินหย่วนโยวเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“ซื่อจื่อ หน้าตาเจ้าหล่อเหลายิ่งนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคิ้วหนานี้ ทรงได้รูปดีเหลือเกิน ข้าจะวาดคิ้วให้เจ้า” หยุนถิงกล่าวจบก็ยื่นมือเข้ามา

จวินหย่วนโยวถึงกับขำขันที่ได้ยิน “เจ้าโง่ สตรีคนใดบ้างที่วาดคิ้วให้กับผู้ผู้ชาย มีแต่ชายที่วาดคิ้วให้สตรี”

“มีอะไรมิได้เล่า ข้าและซื่อจื่อมีความยินดีปรีดาก็เพียงพอ จะต้องสนใจกฎอะไรเหล่านั้น ซื่อจื่อ จงรีบนั่งลงเถิด” หยุนถิงดึงตัวเขาให้ไปนั่งบนเก้าอี้ จากนั้นยื่นมือออกไป

แม้ว่าจวินหย่วนโยวจะรู้สึกมิคุ้นชิน แต่เขาก็มิได้ผลักร่างของหยุนถิงออกไป ปล่อยให้นางวาดว่าตามอำเภอใจ