จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 120

“ว่าอย่างไรนะขอรับ?” พ่อบ้านตกใจจนรีบเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“เมื่อครู่ตอนที่ข้าเข้าไปหาเจ้าหนูจวิน พบว่าเมื่อผลักประตูเข้าไป หยุนถิงแม่หนูนั่นกำลังวาดคิ้วให้กับเจ้าหนูจวิน มีที่ไหนเล่าสตรีวาดคิ้วให้บุรุษ หากมิได้เสียสติแล้วเรียกว่าอะไร?” ท่านลั่วกล่าวด้วยความสงสัย

พ่อบ้านเองก็ตกตะลึงเช่นกัน สิ่งนี้ดูมิค่อยสมเหตุสมผลนัก แต่ด้วยความรักทะนุถนอมที่ซื่อจื่อมีแต่ฮูหยิน พ่อบ้านก็พอจะเข้าใจได้ระดับหนึ่ง

“ท่านลั่ว ท่านอย่าได้เอะอะไป ซื่อจื่อกำลังหยอกเล่นกันกับฮูหยินอย่างสนุกสนาน ซื่อจื่อรักและทะนุถนอมฮูหยินของเขามาก พวกเราอย่าเข้าไปรบกวนเขาเลย เมื่อครู่ข้าได้ทำไก่ทอดและหมูทอดไว้ เมื่อวานนี้ท่านมิได้เดินทางมาจึงพลาดโอกาส ข้าจะพาท่านไปชิมดู พ่อบ้านจูงท่านลั่วจากไป

เมื่อคืนนี้ท่านลั่วเดินทางออกไปทำธุระข้างนอก ขณะที่เขากลับมาก็ได้กลิ่นหอมเหมือนเนื้อทอดอยู่ในเรือน

เมื่อเอ่ยถามไปมาจึงได้รู้ว่าคนในจวนกินหมดแล้ว เขาโมโหยิ่งนัก บัดนี้เมื่อได้ยินว่ามีของให้กิน ท่านลั่วก็มิได้ครุ่นคิดอีกต่อไป เขาเดินตามพ่อบ้านไปทันที

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่องค์ชายสี่โม่ฉือชิงเดินทางออกจากจวนซื่อจื่อไปแล้ว ก็ได้ตั้งใจจัดไก่ทอดและหมูทอดใส่ลงไปในตะกร้าใบโตมุ่งหน้าไปทางพระราชวัง บัดนี้พี่รองกำลังถูกฮ่องเต้ตำหนิ จึงเป็นโอกาสดีสำหรับเขาในการแสดงตน

ณ พระราชวัง

ฮ่องเต้กำลังเสวยกระยาหารอยู่ในตำหนักของเต๋อเฟย ซูกงกงเข้ามารายงานว่าองค์ชายสี่นำอาหารเลิศรสมาถวาย

“เจ้าสี่คนนี้ ในพระราชวังของข้ามิมีสิ่งใดบ้าง เขาจะนำอาหารอร่อยอะไรมาให้ข้าได้ เอาเถอะให้เขาเข้ามา” ฮ่องเต้กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย

“มิใช่เรื่องง่ายเลยที่องค์ชายสี่จะมีความคิดเช่นนี้” เต๋อเฟยเอ่ยปาก

“มันก็จริง”

องค์ชายสี่โม่ฉือชิงเดินตามซูกงกงเข้ามา “คารวะเสด็จพี่ เต๋อเฟยเหนียงเหนียง!”

“จงลุกขึ้นเถิด ในมือเจ้าถือสิ่งใดอยู่?” ฮ่องเต้มองไปแล้วเอ่ยถาม

“แน่นอนว่าเป็นของเลิศรส รับรองว่าเสด็จพี่มิเคยกินที่ไหนมาก่อน ทันทีที่ทำเสร็จ น้องก็ได้นำมาถวายเสด็จพี่ เสด็จพี่ซาบซึ้งใจหรือไม่?” โม่ฉือชิงกล่าวจบก็วางตะกร้าไว้บนโต๊ะอาหาร

“เจ้าหมอนี่ กล้าปากดีกับข้า!” ฮ่องเต้ชำเลืองตามองเขา ตนกินอาหารอันโอชะมาทั้งทั่วโลก มีสิ่งใดบ้างที่เขามิเคยลิ้มลอง

จากนั้นเขาก็พบเนื้อคล้ายไก่ทอด หมูทอดวางอยู่ในตะกร้า แค่ได้กลิ่นก็ทำเอาน้ำลายไหลโดยมิรู้ตัว

“องค์ชายสี่ นั่นคือสิ่งใด?” เต๋อเฟยเอ่ยถาม

“เต๋อเฟยเหนียงเหนียง สิ่งนี้เรียกว่าไก่ทอดและหมูทอด ใช้เนื้อไก่และเนื้อหมูไปหมัก รสชาติดียิ่งนัก ทางที่ดีหากหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ จะได้รสชาติกว่า ซูกงกงจงไปนำมีดมา” โม่ฉือชิงกล่าวเบาๆ

หากเป็นคนอื่นที่กล่าวเช่นนี้คาดว่าซูกงกงคงเข้าใจว่าจะลอบปลงพระชนม์ฮ่องเต้ แต่องค์ชายสี่นั้นมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับฝ่าบาทมาตั้งแต่เด็ก ซูกงกงจึงมิรู้สึกลังเลสงสัย เขารีบตรงไปทันทีแล้วกลับมาพร้อมกับมีดในมือ

“เสด็จพี่ อาหารนี้อร่อยยิ่งจนยากจะลืมเลือน รับประกันว่าหากเสวยเข้าไปหนึ่งคำแล้วก็อยากจะชิมคำที่สาม!” โม่ฉือชิงหั่นไก่และหมูเป็นชิ้นเล็กๆ

“แล้วเหตุใดจึงมิมีชิ้นที่สอง?” ฮ่องเต้เลิกคิ้วถาม

“ไอ้หยา ข้าลืมชิ้นที่สองไปเลย” โม่ฉือชิงหัวเราะออกมาแก้เขิน

“ฮ่าๆ เจ้าสี่มักทำให้ข้ามีความสุขเสมอ เนื้อไก่ทอดนี้จะอร่อยดังที่เจ้าว่าจริงหรือข้าชักอยากจะลองดูแล้วสิ” ฮ่องเต้หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบไปชิ้นหนึ่ง

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ ให้กระหม่อมเป็นคนลองชิมดูก่อนเถิด” ซูกงกงหยิบเข็มเงินขึ้นมา

โม่ฉือชิงเบ้ริมฝีปากแล้วยื่นมือออกมาคีบเนื้อจากตะเกียบของฮ่องเต้ใส่เข้าไปในปากของตน “คิดว่าข้าจะวางยาพิษเสด็จพี่หรือ นี่คือเนื้อที่ข้าเลือกมาด้วยตนเอง และตอนทอดข้าก็จ้องตามิกะพริบ จะมีพิษได้อย่างไร?”

ซูกงกงทำตัวมิถูก “องค์ชายสี่ได้โปรดอย่าโมโหไป กระหม่อมก็เพียงแค่ตรวจสอบตามกฎเกณฑ์”