จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 125

หยุนถิงแทบจะกระอักเลือดออกมา นางจ้องมองไปทางจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธแค้นแล้วแกล้งทำเป็นตายต่อไป

“ฮ่าๆ แม่หนูน้อย!” จวินหย่วนโยวหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

หยุนถิงมิอยากสนใจเขาอีก ถึงอย่างไรนางก็กินอิ่มแล้ว จึงได้นอนหลับตาลงบนเตียงแล้วเข้าไปในมิติ

นางบอกกับนายท่านโจวเอาไว้ว่าหลังจากนี้อีกเจ็ดวันจะไปรักษาอาการให้คุณชายใหญ่ตระกูลโจว แม้ว่าจะเขียนใบสั่งยาเอาไว้ แต่ดูเหมือนยานั้นมิค่อยได้ผล คงจะต้องใช้ยาจากยุคปัจจุบัน ด้วยความรู้แพทย์สมัยใหม่ของนางสาขาวิชาพิษมิได้เรียนมาโดยเปล่าประโยชน์

หยุนถิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น และชั้นหนังสือทางการแพทย์ยุคปัจจุบันก็ปรากฏขึ้นในมิติ ข้อดีที่สุดในมิตินี้ก็คือสามารถสร้างสิ่งต่างๆ ได้มากมาย เพียงแค่นางคิดถึงสิ่งที่อยากได้หรือชื่นชอบมันก็จะปรากฏขึ้น

เมื่อเห็นชั้นวางหนังสืออันคุ้นเคย หยุนถิงก็รู้สึกตื่นเต้นดีใจเป็นอย่างมาก นางรีบเข้าไปเปิดอ่านและค้นหาวิธีรักษานกเขามิขัน ก่อนจะเริ่มปรุงยา

ส่วนจวินหย่วนโยวที่เพิ่งกินอาหารเสร็จ เขามองเห็นหยุนถิงนอนหลับตาพริ้มจึงคิดว่านางเหนื่อยเกินไปจึงหลับ มิอยากส่งเสียงรบกวนนาง

เมื่อกินอิ่มอย่างเพียงพอและทรมานนางอยู่เนิ่นนาน จวินหย่วนโยวรู้สึกมีพลังเพิ่มขึ้นจึงได้ลุกเดินไปที่โต๊ะเพื่อวาดภาพต่อ

ภายในห้องใหญ่ช่างเงียบสงบ

จวินหย่วนโยวมองไปทางหยุนถิงที่นอนอยู่เงียบๆ รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ดวงตาของเขาลึกซึ้งกว่าเดิม

หลังจากนั้นสองวันต่อมา หยุนถิงและจวินหย่วนโยวก็มิได้เดินทางออกจากห้องเลย ทั้งสองคนเก็บตัวอยู่ในห้องทำกิจกรรมออกกำลังกาย มิว่าจะเป็นการกินหรือการดื่มล้วนมีพ่อบ้านเป็นคนนำมาให้ด้วยตนเอง

ทุกคนในจวนซื่อจื่อล้วนรู้ดีว่าซื่อจื่อนั้นรักและทะนุถนอมฮูหยินเพียงไร พวกเขามิออกไปไหนเลยเป็นเวลาสามวัน ต่างพากันเอ่ยชมว่าสภาพร่างกายของซื่อจื่อช่างดีนัก

โจวคุนเฉิงเดินทางมาทุกวัน แต่กลับถูกพ่อบ้านไล่กลับทุกวันเช่นกัน แม้ว่าเขาจะเริ่มเป็นกังวลใจแต่ก็มิกล้าทำการใดโดยพลการ ท้ายที่สุดแล้วจึงต้องกลับไปอย่างว่าง่าย

ระยะเวลาสามวันมานี้ โม่ฉือหานก็ทุกข์ทรมานมากเช่นกัน เดิมทีเขาตั้งใจจะให้โจวคุนเฉิงเดินทางไปหาหยุนถิงที่จวนซื่อจื่อ หากว่านางสามารถรักษาคุณชายใหญ่ตระกูลโจวให้หายได้จริงๆ โม่ฉือหานก็จะให้นางรักษาตนด้วย

แม้จะมิชื่นชอบหยุนถิงนัก แต่สิ่งใดเล่าจะเทียบได้กับศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายคนหนึ่ง

ท้ายที่สุดแล้วเมื่อได้ยินว่าโจวคุนเฉิงส่งคนมารายงานทุกวันเรื่องมิอาจเข้าพบหยุนถิงได้เลย พ่อบ้านแห่งจวนซื่อจื่อกล่าวว่าหยุนถิงนั้นมิสบาย จึงมิสะดวกพบแขก

สิ่งนี้ทำให้โม่ฉือหานหงุดหงิดโมโห “นังหยุนถิงสมควรตาย กล้าดีทำเล่นตัว!” โม่ฉือหานส่งองครักษ์ออกไปสืบเรื่องของจวนซื่อจื่อ เขาอยากรู้ว่าหยุนถิงคิดแผนใดอยู่กันแน่

ในที่สุดองครักษ์ก็กลับมารายงานว่าจวินหย่วนแสดงความรักต่อหยุนถิงมาถึงสามวันเต็มแล้ว ทั้งสองคนมิเคยก้าวออกมาจากห้อง ได้แต่แสดงความรักต่อกันอยู่ในห้อง

โม่ฉือหานได้ยินดังนั้นก็โกรธจัดทุบโต๊ะด้วยกำปั้น จนโต๊ะแตกออกเป็นสองท่อน “หยุนถิงนังคนสมควรตาย จิ้งจอกไร้ยางอาย! คงมีจวินหย่วนโยวคนเดียวเท่านั้นที่ชื่นชอบนาง เก็บนางเอาไว้ชื่นชมเพียงลำพังอยู่ถึงสามวัน เขาทำเช่นนั้นได้อย่างไร!”

ด้วยความโมโหหน้าอกของโม่ฉือหานกระเพื่อม อึดอัดแทบระเบิดออกมา ราวกับว่าจู่ๆ คนที่ตนมิสนใจมิแยแส ในวันนี้กลับถูกแย่งไป ทั้งยังให้ความเอาใจใส่ปรนเปรอ สิ่งนี้ทำให้โม่ฉือหานมิอาจยอมรับได้

เห็นได้ชัดว่าหยุนถิงหน้าตาน่าเกลียด ทั้งยังถูกเขาปฏิเสธการแต่งงาน กลับถูกจวินหย่วนโยวรับไปแต่งงานด้วย ทั้งยังจารึกชื่ออยู่ในระดับวงศ์ตระกูลของซื่อจื่อ เป็นพระชายาซื่อจื่ออีกทั้งได้รับเกียรติเป็นที่โปรดปราน ทำให้โม่ฉือหานโกรธแค้นมิพอใจ

หากแยกทางกันแล้วชีวิตของเจ้าด้อยกว่าข้า ก็คงจะโล่งใจ แต่หากใช้ชีวิตดีกว่าก็คงมิเต็มใจและอิจฉาริษยาจนอาจต้องแก้แค้น นี่ละหนอคือมนุษย์

“เหลยถิง!” โม่ฉือหานตะคอกด้วยความโกรธ

“ท่านอ๋องมีสิ่งใดให้รับใช้หรือขอรับ?” เหลยถิงทำความเคารพอย่างนอบน้อม

“ข้ามิสนใจว่าเจ้าจะใช้วิธีใด แต่จะต้องตัดรายชื่อการแข่งขันเทศกาลดอกท้อของหยุนถิงครั้งนี้ไปให้ได้ ทำให้นางกลายเป็นตัวตลกของงานเทศกาลดอกท้อในครั้งนี้!” โม่ฉือหานออกคำสั่ง

“ขอรับ!”

......