จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 126

“ลูกจำได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านแม่มิต้องกังวลใจไป ลูกจะต้องแต่งงานกับผู้ที่สูงส่งกว่าสามีของหยุนถิงแน่นอน ในวันนี้ท่านแม่คงต้องทนไปก่อน ลำบากท่านแล้ว” หยุนหลิงกล่าวอย่างเป็นทุกข์ใจ

“เจ้าเด็กโง่ แม่มิได้ลำบากเลย ต้องโทษแม่ที่รีบร้อนใจไปหน่อย เจ้าเองก็ควรจำคำสอนของแม่เอาไว้ การที่เราจะจัดการใครสักคน อย่าได้เร่งรีบไป อนาคตยังอีกไกล” นางจ้าวกล่าวอย่างจริงจังด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง

“เจ้าค่ะท่านแม่”

“เจ้าจงกลับไปเตรียมตัวเถิด บอกกับพ่อของเจ้าว่าจงรีบเดินทางไปที่งานเทศกาลดอกท้อเนื่องจากหากเดินทางไปเร็วก็จะได้รู้จักกับชายหนุ่มผู้มีพรสวรรค์ได้มากขึ้น” นางจ้าวเอ่ยแสดงแนวคิด

“เข้าใจแล้วท่านแม่ ลูกจะไปบอกกับท่านพ่อเดี๋ยวนี้” หยุนหลิงออกไปจากศาลเจ้าบรรพบุรุษ ตรงไปยังสนามหน้าบ้าน บังเอิญพบเข้ากับหยุนหลี

“พี่รองไปที่ใดมา?” หยุนหลีเอ่ยถาม

“ข้าไปหาท่านแม่มา” หยุนหลิงตอบ

“ครั้งนี้ท่านแม่ก็เหลือเกิน ต่อให้เป็นห่วงเสี่ยวลิ่วอย่างไรก็มิควรไปทำท่าทีโวยวายโอดครวญที่จวนซื่อจื่อ โชคดีเหลือเกินที่พี่เขยมิได้หงุดหงิดโมโห มิอย่างนั้นพวกเราก็คงจะต้องซวยไปด้วย ท่านพ่อก็เพียงแค่ลงโทษท่านแม่เบาๆ อีกมิกี่วันก็คงปล่อยนางออกมา” หยุนหลีอดมิได้ที่จะเอ่ยปาก

หยุนหลิงสีหน้าดูมืดมนลงทันใด ดูเหมือนว่าเจ้าหนูคนนี้ยังมิรู้เรื่องที่ท่านแม่วางยาพิษซูอี๋เหนียง

“เจ้าช่างไร้หัวใจเหลือเกิน ปกติแล้วท่านแม่ทะนุถนอมเพียงแค่เจ้า แต่บัดนี้เมื่อท่านแม่เกิดเรื่องขึ้นเจ้ายังมากล่าววาจาประชดประชันได้อย่างไร” หยุนหลิงกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงมิพอใจ

“ประโยคนี้พี่รองพูดผิดแล้ว ท่านแม่มิได้รักและทะนุถนอมข้าที่สุด เป็นเสี่ยวลิ่วต่างหาก เสี่ยวลิ่วเป็นบุตรชาย นับแต่เล็กท่านแม่ก็รักและเอ็นดูเขาตลอดมา เมื่อมีเสี่ยวลิ่วแล้วข้าก็ราวกับเป็นลูกที่ท่านแม่เก็บมาเลี้ยง”

“นอกเหนือจากเสี่ยวลิ่วก็เป็นพี่รองเจ้าเอง ข้านั้นเติบโตมาราวกับเด็กเลี้ยงแกะ พี่อย่าได้มาใส่ร้ายทำแสร้งพูดเรื่องศีลธรรมกับข้า เดิมทีเรื่องนี้ท่านแม่ทำมิถูก จะโทษท่านพ่อก็มิได้”

“มิใช่ว่าข้านั้นมิมีน้ำใจ ข้าเพียงถูกว่าตามถูก ผิดว่าตามผิด ในฐานะคนแห่งจวนเฉิงเซี่ยง หากท่านแม่ทำผิดก็จำเป็นต้องถูกลงโทษ มิอย่างนั้นในอนาคตท่านพอจะดูแลจัดการตระกูลหยุนแห่งนี้อย่างไร?” หยุนหลีตอบโต้กลับ

หยุนหลิงโมโหเสียจนแทบระเบิด นับตั้งแต่เล็กหยุนหลีก็เป็นคนที่ตรงไปตรงมา แม้ประโยคนั้นของนางจะมิผิด แต่ถึงอย่างไร นางจ้าวก็เป็นมารดาของนาง หยุนหลิงมิอยากจะเอ่ยวาจาไร้สาระกับหยุนหลี จึงได้ก้าวขาหวังเดินจากไป

“พี่รองอย่าเพิ่งไปไหนสิ เมื่อครู่ข้าพูดถูกหรือไม่!” หยุนหลีไล่ตามนางไป

“เจ้าจะไปไหนก็ไป อย่าได้มารบกวนข้า” หยุนหลิงมิอยากสนทนากับนาง

“เชอะ ข้าเองก็มิอยากสนทนากับเจ้านักหรอก” หยุนหลีหันหลังกลับไปฝึกวิทยายุทธของตนต่อ พี่ใหญ่บอกว่าอีกมิกี่วันร้านค้าขององค์ชายสี่ก็จะเปิดทำการแล้ว เมื่อถึงเวลานั้นนางจะต้องรักษาความปลอดภัยของร้านไว้ให้ดี

บริเวณมิไกลออกไป ตรงสวนหลังบ้านของจวนเฉิงเซี่ยง หยุนเฉิงเซี่ยงบังเอิญได้ยินบทสนทนาระหว่างพี่น้องทั้งสองคนเมื่อครู่ เขามองไปทางหยุนหลี ที่กำลังต่อยหมัดออกไปอย่างไร้หัวจิตหัวใจ เขาแววตาฉายความพึงพอใจออกมา

เจ้าสี่นั้นเป็นคนตรงไปตรงมา มิมีความคิดร้าย มีอะไรก็ว่าไปตามนั้น เป็นคนที่รู้ผิดชอบชั่วดี มิน่าเล่าในบรรดาพี่น้อง ถิงเอ๋อร์จึงปฏิบัติต่อเจ้าสี่มิเลวเลย

หยุนหลีตีลังกากลับหลัง นางมองเห็นหยุนเฉิงเซี่ยงซึ่งยืนอยู่มิไกลออกไป “ท่านพ่อเหตุใดจึงมาอยู่ที่นี่?”

“พ่อเพียงแค่เดินเล่นไปทั่ว แล้วเจ้าทำสิ่งใดอยู่?” หยุนเฉิงเซี่ยงเดินตรงเข้ามาถาม

“พี่ใหญ่ร่วมมือกับองค์ชายสี่เปิดร้านค้า และให้ข้าไปรักษาความเรียบร้อยที่นั่น เนื่องจากเกรงว่าจะมีคนมาหาเรื่อง ดังนั้นข้าจึงต้องฝึกฝนอย่างหนัก จะทำให้พี่ใหญ่อับอายขายหน้ามิได้” หยุนหลีตอบ

“พี่ใหญ่ของเจ้าทำความร่วมมือกับองค์ชายสี่? เรื่องนี้ซื่อจื่อรู้หรือไม่?” หยุนเฉิงเซี่ยงเอ่ยถามออกมาตามสัญชาตญาณ แม้แต่เขาที่เป็นพ่อ เหตุใดจึงมิเคยได้ยินบุตรสาวเอ่ยถึงมาก่อนเลย

“ซื่อจื่อน่าจะรู้เรื่องนี้ เขารักพี่ใหญ่จะตายไป มิว่าพี่ใหญ่ทำสิ่งใด ซื่อจื่อคงจะต้องสนับสนุนอย่างแน่นอน” หยุนหลีกล่าวอย่างภาคภูมิใจ

หยุนเฉิงเซี่ยงครุ่นคิดดูแล้วก็คิดว่าเป็นจริงดังนั้น “อืม เช่นนั้นเจ้าจงฝึกต่อไปเถิด หากว่ามีคนไปก่อความมิสงบเจ้าก็จงจัดการเสีย ถึงอย่างไรก็มีองค์ชายสี่คอยคุ้มกัน”

“เจ้าค่ะท่านพ่อ”

“ท่านพ่อเหตุใดจึงอยู่ที่นี่เล่า?” บริเวณมิไกลออกไปนัก หยุนหลิงเดินตรงเข้ามาถาม

หยุนเฉิงเซี่ยงเก็บท่าที่ดูเป็นมิตรเมื่อครู่แล้วหันไปแสดงสีหน้าจริงจัง “มีเรื่องใดงั้นหรือ?”